Mama vermoeid

De laatstse zowat 6 weken waren hectisch, zeker na de operatie van oma op 16 april, waarbij haar leven gered is.
2de operatie was op 9 mei: waarbij een kwaadaardig gezwel werd verwijderd. Situatie nu: oma heeft een kwaadaardige darmkanker en moet ergens volgende week beginnen aan chemo.
Francky, ik, mijn broer, mijn zus en mijn schoonbroer hebben ons best gedaan en doen het nu nog om haar zo goed mogelijk te ondersteunen.

Nu pas, deze week, ondervind ik zelf dat het zo mentaal vermoeiend is. Zes weken bijna elke dag naar het ziekenhuis?? Nu de was doen, omdat mijn tante (mijn moeders zus) op vakantie is, nee op zich is dat geen probleem, maar je wordt er wel letterlijk mee geconfronteerd dat het niet goed gaat met je moeder.

Welk effect heeft dat op onze kinderen zullen de lezers van de blog vragen?

Op Eva weinig. Ze leeft in haar eigen wereldje.

Onzen Asperger, Jasper probeert er zich niets van aan te trekken, maar dat lukt niet. Nog volgens het verslag van juf Myriam : "ik begrijp dat mama en papa daar een probleem mee hebben, en oma is iemand die ik verder niet nodig heb" Maar zondagavond, na een derde bezoek aan oma, het eerste (in 6 weken dus) waarbij vrijwillig is meegegaan, heeft Francky, toen hij naar de badkamer ging boven, jasper betrapt op een zucht, waarbij Francky dacht dat hij ging omvergeblazen worden. Francky ging toen nog eens kijken en Jasper zat met zijn hoofd in zijn handen. Wat doe je dan met Jasper, hem met rust laten, en een tweetal uur later was hij al weer bij de zijnen.

Oef, dit was eens eens een verzuchting van een dochter die inzit met haar moeder ipv een moeder met haar kinderen.