zondag 27 november 2016

Verhuisd !


2016-11-27_07-03-12

Vandaag liep hij wat zenuwachtig door het huis, maar meestal hield hij zich op in zijn kamer. Nu en dan wat meenemen voor zijn nieuwe woonst. Verder heeft hij ons niet betrokken in de verhuis. Zo wisten we helemaal niet wat hij al gekocht had voor zijn appartement of wat hij nog nodig had. Hij had beslist alles zelf te regelen, dus laten we hem maar.
Rond 17 u was het zover : op zijn kousevoeten kwam hij me vragen om samen te vertrekken naar Tielt, waar hij dus zal ingeschreven worden in de bevolkingsregisters.
Hij had reeds alle spullen in de koffer van de auto gedeponeerd. Deze rit duurt slechts een klein half uurtje. Ver is het dus niet, maar deze stad ken ik nauwelijks en zelfs met GPS kan je er verdwalen of jezelf klem rijden. Tenslotte kwamen we ter bestemming. Daar het reeds donker was kon ik niet veel uitmaken van de buitenkant van het gebouw.
De auto mocht ik op een koertje stallen. Alles uit de auto gehaald en in een lift gekieperd. Ik nam de trap. Gelukkig woont hij op het eerste verdieping. Eens binnen keek ik mijn ogen uit. Zoveel plaats voor één persoon. Hij antwoordde dat de huur laag is, maar hoeveel hij dient te betalen vertelde hij niet. Meubels zijn er nog niet. Geen probleem voor hem, hij zal wel op de grond slapen op zijn mat. Maandag gaat hij dan de buurt verkennen en eventueel één en ander kopen. Hij ziet wel.
Groetjes.
🙂

zondag 20 november 2016

Het einddiploma.


2016-11-19_02-58-23
Deze morgen mocht onze zoon zijn diploma gaan afhalen in hogeschool Howest te Brugge. Natuurlijk wilden wij daar ook bij zijn net als mijn schoonmoeder. Mijn moeder zou ook meegegaan zijn maar die moest afzeggen daar ze zich niet zo lekker voelde.
We hadden besloten per spoor tot in Brugge te reizen en daar namen we dan de bus die vlak voor de school stopt. Voelt lekker ontspannend aan. Precies vakantie.
2016-11-19_02-58-32
De plechtigheid ging door in de turnzaal van de school. Die was volledig vol met afgestudeerden en hun familie.
2016-11-19_02-56-54
Nadat ze hun diploma in ontvangst genomen hadden moesten ze van de fotograaf van dienst hun professorenpet of hoe je zo’n ding ook moge noemen de lucht in gooien.
2016-11-19_02-53-13
Na de verplichte speechen van directie was het tijd voor een receptie vol drank en versnaperingen.
2016-11-19_02-51-08
Op de achtergrond speelde een band covers van onder andere Pink Floyd’s Another brick in the Wall.
2016-11-19_02-52-20
Dan terug met de bus naar het station waar Greet zich tegoed deed aan een koffie van Starbucks. Ik proefde ervan en vond het maar niets.
2016-11-19_02-48-26
En weldra zat de dag er op.
Meer foto’s kun je hier bekijken.
Groetjes.
🙂

donderdag 22 september 2016

Moet zoon leren koken?


Greet schrijft
De zoon gaat werken sinds nu zowat 5 weken, dat is al bekend.
Om op het werk te raken maakt hij gebruik van het openbaar vervoer, bijna dagelijks met dezelfde collega, iemand van 10 jaar ouder met een gezin, die thuis de kok is.
Die persoon vraagt hem bijna elke dag, wat heb jij gegeten? En dan krijgt de moeder deze vraag ook weer. Kijk; ik wil gerust hem recepten meegeven??
Uit andere vragen kan ik gewoon zeggen: de zoon begint zich met alles meer en meer thuis te voelen op het werk en wat hij daar moet doen. Vertrouwen hebben ze in hem daar wel absoluut!
En wat beter kan: nog altijd raad vragen aan vader en moeder over echt waar: praten over koetjes en kalfjes, small talk,  you neem iet wij draaien het.
Op 3 oktober verhuist de dochter echt naar de opvang van een jaar voorbereiding op begeleid, beschut wonen
mvg
Greet

donderdag 15 september 2016

Hoera !


De kogel is door de kerk : Onze zoon is definitief af van school en wel met onderscheiding. Hij mag dus op zijn twee oren slapen. Naar school gaan behoort voor hem definitief tot het verleden. Ondertussen is hij reeds een maand aan de slag bij een firma en het bevalt hem daar.
Ook goed nieuws over onze dochter : begin oktober start zij met de voorbereidingen op zelfstandig wonen. Deze voorbereiding duurt maximum één jaar. Dit ziet zij maar al te goed zitten. Nu nog de nodige documenten ondertekenen en haar spullen die ze bij zich heeft in het ziekenhuis verhuizen naar haar nieuwe optrek.  Details volgen.
Groetjes.
🙂

donderdag 25 augustus 2016

Koeien bij hitte


Greet schrijft.
Vandaag was een extreem hete dag. Een dag die je liefst doorbrengt met niets doen in de schaduw.
Niet voor ons. Vandaag gesprek in de kliniek over onze dochter. Op weg er naar toe drie maal koeien gezien in een wei, waar anders natuurlijk. 3 x schuilden ze onder bomen. Dat is iets als beeld dat mij zal bijblijven, omdat je dat niet vaak ziet.
Gesprek dus. Positief. De dochter zal vanuit de kliniek overgaan naar een voorbereiding op begeleid wonen. Dat duurt een jaar, waarin gezocht wordt naar een dagbesteding, werken? Vrijwilligerswerk? Alles staat open.
Zowel wij als zijzelf hadden al aangegeven dat permanent weer thuis wonen geen oplossing is.
Het enige echt goede aan zo’n hete dag voor mijn lichaam, ik voel geen pijn. Voor de geest, ook namens Sus: opluchting. WIJ zijn niet meer verantwoordelijk voor de dochters moodswings. Als dit klinkt als een moodswing blog, waarom niet.
En uiteraard blijven wij haar ouders.
Eindigen doe ik met een ander beeld over koeien. Woeha, in 2005 waren er hier in de provincie zoveel overstromingen dat koeien in een wei werden gefilmd met water tot aan de borst.
mvg
Greet

zaterdag 13 augustus 2016

Ondertussen ten huize van ......

Net als overal ter wereld kunnen we hier ten huize van…..niet ontsnappen aan het virus genaamd “Olympische spelen”. Onlangs was er over dit vierjaarlijks gebeuren een gesprek aan de gang tussen Greet en onzen zoon. Op een bepaald moment ging het gesprek over de relatief korte tijd dat Judo deel uitmaakt van dit sportieve gebeuren.
Greet : Judo kan je heden ten dage niet meer wegdenken uit de olympische spelen.
Jasper : jawel, dat heb ik zopas gedaan.

dinsdag 19 juli 2016

Ons kent ons?



Vanmorgen was er een vervangende poetsvrouw.
Nog nooit meegemaakt dat iemand de zoon, vanwege z’n voor ons zo duidelijke nervositeit het herkende in een fractie van een seconde.
Het, zijnde autisme-Asperger.
Dat in een fractie van een seconde weten wat ze zag was ook maar aan de orde omdat ze weet waarover het gaat, als ze mij zag. Oh ja dat is echt waar soms ons kent ons.
Een oogopslag, een beweging
Het werk waarvoor ze kwam, poetsen, heel goed gedaan. Jammer allergie voor katten.
Tegen de middag heeft ze wat meer verteld over haar zoon en schoonfamilie. En dit is nu niet voor ons: de luxe van Belgie.
Ze is getrouwd met een Fransman. Voor financien zijn ze teruggekeerd naar Belgie.

Luxe in Belgie



normaal word ik niet geconfronteerd met een poetsvrouw zoals vandaag.Maar voor haar wil dit ik nog een keer herhalen.
Zij en haar man zijn speciaal naar Belgie teruggekomen voor wat men noemt hulp voor een autistisch kind.
Frankrijk is 40 jaar achter op dat gebied?.
De Franse actrice Sandrine Bonnaire heeft in 2008 een documentaire gemaakt over haar autistische zus.
Dus is ik had al een vermoeden van weer elke prijs die daarvan weer moet gegeven worden.Neen ik help alleen nog mijn eigen kinderen in hun autismeweg.
mvg
Greet

zondag 17 juli 2016

Rubriek: overgevoeligheid


Met de delicate plaats waaraan de zoon is geopereerd,  en de verzorging ervan komt het wel in orde. Waarom juist hij zo heftig en zenuwachtig reageerde? Toch misschien omdat hij Asperger heeft.
Waarom juist hij zo paniekerig gereageerd heeft op lichamelijk voelen? Alle mensen met Ass: voelen. Je kan dit in allebei de richtingen opvatten: lichamelijk en mentaal.
Het paniek reageren van de zoon heeft mij toch wel 2;5 slapezole nachten gegeven.
Ja ik weet uit eigen ervaring, van mijn eigen operaties dat mensen vreemd kunnen reageren op verdoving.
Het is een echt bewezen feit dat alle mensen met autisme overgevoelig zijn aan minstens een zintuig.
Dat kan gaan van de huid: dat je een bepaald wasproduct niet kan gebruiken, tot de neus: dat je misselijk wordt van een bepaalde geur.
De zoon: was als kind moeilijk van zien. Nu weer moeilijk om dat te meer verwoorden,  ja hij kan het verkeer aan als hij het zelf wil.
Wel jammer dat hij zichzelf weer een keer NIET getoond heeft als moeilijk voor emoties. Want dat is en blijft voor ons, heel erg moeilijk: voor de ouders : wat er aan de hand is met de zoon.
Ik kan alleen maar weer mijn best doen om die als anderhalve ouder- heeft geen autisme, te zijn., voor hem.
Als enige in dit gezin heb, ik geen autisme.
dat ik het echt nog altijd zo moeilijk heb met de 2de poging eva’s zelfmoord. Ook daarvoor kan ik wel melden dat Francky daar heel wat heeft mee inzit.
mvg
Greet

woensdag 13 juli 2016

De dag na de operatie.


Greet schrijft
Jep
zoals gedacht
de zoon is thuis na de operatie. Alle reacties zijn zoals sus en ik verwacht hadden. Als wij iets als pluim op onze hoed kunnen steken, dan is het wel een Asperger die toch blij is zijn ouders te zien na een voor hem heel ingrijpende ervaring.
Onze zoon kunnen wij weinig vragen. Want wij weten dat we gewoon moeten wachten tot hij zelf iets zegt..
Of dat moeilijk is? Over zijn zus zegt hij nog niets, behalve dan dingen die hem aanbelangen.
Wij kennen hem.
Dat hij zal afstuderen als een bachelor, heeft hij echt waar aan zichzelf te danken. Ouders kunnen niet programmeren.  Hij wel. En dat is waar voor ouders, een kind hebben die over 2 maanden 22  jaar wordt is HEEL GOED in wat hij doet.
Al van 10 jaar af, wist hij wat hij wilde doen. Programmeren. Echt waar. De kleine jasper die aftastte van het toen al wat mogelijk was op internet.
Geen woord hiervan is gelogen. Een mevrouw had voor  de toen 9-jarige zoon ingeschat: wat een charmante-intelligente jongen.
Misschien had zij nog niet ingeschat: de eigen wil van van de zoon.
Over autisme: heeft altijd kunnen praten: ik bedoel altijd kunnen communiceren in tegenstelling tot zijn zus. Duidelijk maken dus wat moeilijk is voor hem.
mvg Greet

De operatie.

Operatie aan een fistel in het achterwerk,

Eerst iets duidelijker maken: wat ik schrijf is soms absurdisch echt gebeurd.
Met handen en voeten uitleggen dat onze zoon humor heeft, zegt meer over  de ‘peut’,;die weer wat sus zegr die alleen maar Asperger ziet.
De zoon had het moeilijk, al sinds maanden met dingen in zijn achterste.
Een operatie die hem een dag in het ziekenhuis doet blijven.
Aspergergewijs en privacy : wij weten dat hij sommige afspraken zelf gemaakt heeft, Met de dokter, het secretariaat, en zo,
Jammer dat wij weer alleen het hebben moeten weten op het laatste moment, Uit zichzelf praten, en “small talk” is iets wat hij nog niet echt kan,
Maar ja, wie praat nu over pijn in z’n achterste?
Operatie goed gelukt. Moeder met eigen ogen gaan zien. Vader gaat langs na zijn werk. Nazorg een week? Een zitband is al gehaald.
mvg
Greet

zaterdag 4 juni 2016

Het sollicitatiegesprek.


https://suskeblogt.com/ voor originele post.

Onlangs reed ik langs binnenwegen met naast mij onzen zoon. Hij had een afspraak voor een sollicitatiegesprek. Nu het schooljaar er zowat opzit stromen de aanbiedingen bij hem binnen. Niet een echt gunstige periode voor hem daar hij zich volledig op zijn eindwerk wilt concentreren.
Terwijl de weiden en koeien langs ons passeerden moest ik denken aan de tijd dat ik met mijn eerste auto net als nu door de landelijke wegen reed met naast mij mijn vader die zelf nooit had leren autorijden en telkens van onze uitstapjes genoot.  We zijn nu  bijna 35 jaar verder en nu heb ik mijn zoon in plaats van mijn vader naast me. Na de school zal de zoon autorijlessen volgen maar nu eerst dit schooljaar afwerken.
Een half uur nadat hij het gebouw was binnen gestapt was hij reeds terug.
ik : Nu reeds terug ?
zoon : Het heeft lang genoeg geduurd.
ik : Viel het mee ?
zoon :Ja hoor ook al probeerde ze me tijdens het gesprek zenuwachtig te maken.
ik : Hoezo ?
zoon : Je weet wel, ze proberen uw antwoorden tegen je te gebruiken.
ik : Viel de interviewer mee ?
zoon :  Ja, ze vertelde me waar ze woonde.
ik :  wablief ? Waren jullie al zo intiem ?
zoon :  Nee ze deed dit slechts om sympathiek over te komen.
ik : tevreden over dit gesprek ?
zoon : Ik mag terugkeren voor enkele proeven.
ik :  da’s goed !
zoon : Eens zien hoe en wanneer het voor me past.
ik : Laat maar weten wanneer ik paraat moet zijn.
zoon : We zien wel.
Groetjes.

Nu, 21 jaar verder !

De zoon -21- is aan het afstuderen.
Door een vraag van de zeer attente leerkracht van het 2e leerjaar hebben wij hem laten onderzoeken op wat? Toen waren we al bezig met de op dat moment 5-jarige dochter. Kwam naar voren: autisme. Het huilen, het rigide kreeg voor ons een plaats. Hij was 9. Tot in het 5de leerjaar ging alles relatief goed.
Een cliché dat voor Francky en ikzelf een soort running gag is geworden. Wij vertrouwden hem aan die leeftijd : laat niemand binnen. De 9-jarige was alleen thuis. Zijn tante kwam aan de deur. Ze belde aan, kwam kijken door het venster, zag hem en deed teken, waarom doe je niet open. Hij schreef een briefje : “ik ben alleen thuis en mag niet open doen”. Hij toonde dat via het raam aan z’n tante.
Met die reactie werd eindelijk geloofd door de familie dat die jongen met zijn o zo goede punten op het rapport ook wel autisme had.
De regels werden aangepast : oma, familie, de buurvrouw mag je binnenlaten.
mvg
PS
Het zit mij hoog om door een hulpverlener een “expert” genoemd te worden ivm en tegelijk, het gaat toch goed met jullie zoon. Dit na ons dochter’s probeersel. Precies of je je ene kind kan afwegen tegen een ander.

vrijdag 20 mei 2016

Waar?


Gisteren een telefoon van het CLB.
De aanvraag voor de dochter ivm begeleid wonen wordt veranderd in psychiatrisch begeleid wonen. Zelf moeten wij geen juridische stappen meer  ondernemen.
Voor iedereen hier thuis is dat goed nieuws
Ook als het goed is kan ik dat meedelen.
mvg
Greet

OEFFF

Veel moet ik niet meer schrijven. Dochter opgenomen. Bekend van Francky's blog.
Ze was opgelucht toen ze naar Menen kon.
Het hele gezin, met de katten en het konijn erbij, hoopt dat ze die enorme, hysterische, extreme stemmingswisselingen daar onder controle krijgen.
Een dochter die ‘s morgens iemand in mekaar zou slaan, ‘s middags poeslief kan zijn tegen een bekende en ‘s avonds belt omdat ze zich zo doodongelukkig voelt.
Weer dus maar afwachten.
Ondertussen genieten wij van een relatieve rust, waarin de zoon toch maar beter in kan functioneren, met zijn afstudeerprojecten in zicht.
Zelf kan ik weer beperkt in auto rijden, maar ik vraag mij af of die rechterschouder niet te veel belast is door de revalidatie van de linker.
Ook de katten en het konijn  zijn tevreden dat alles wat rustiger verloopt.
mvg
Greet

woensdag 27 april 2016

De grote wending.

Maandag kreeg Eva te horen dat ze niet langer mocht verblijven op de PAAZ. (PAAZ staat voor Psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis) Vanaf dan kon ze wel nog dagelijks naar de therapie komen, maar niet meer overnachten op de afdeling. Kortom : iedere dag naar huis om te slapen en ‘s morgens er weer naartoe. Maandagavond leek dit goed te gaan, maar dinsdag staken de problemen hun kop op. Tegen het vallen van de avond begon ze onrustig te worden en wou terug naar het ziekenhuis. We belden naar de afdeling om te weten wat de mogelijkheden waren en daar lieten ze ons weten dat dit via de spoed moet gebeuren. Zo gezegd zo gedaan. Gelukkig had ze nog niet alles uitgepakt zodat we ons niet veel later reeds konden aanmelden. Na wat heen en weer geloop en gebel met de arts die haar behandelt liet men ons weten dat “dit niet volgens de afspraak was met de dokter”. Er was afgesproken dat ze thuis zou slapen, dus moest ze maar een inspanning doen. Gebroken ging ze naast mij terug naar de auto. Wij terug naar huis. Een slaapmiddel deed de rest. Deze voormiddag belde ze me op van uit de PAAZ dat ze deze namiddag naar het ziekenhuis in Menen kon. Goed nieuws dus ! Vooraleer naar Menen te vertrekken moest ze eerst nog even langs bij een gynaecoloog. Blijkbaar verstoren de medicatie haar maandelijks ritme. Dat zoiets kan daar had ik geen benul van, maar ik ben nu ook eenmaal een man.:) Rond 14 u 30 arriveerden we in Menen. Voor de volgers van deze blog en de “soap”blog : het is dezelfde kliniek waar de zoon van Grote Muis in verbleef. Wel een andere afdeling, natuurlijk. Het onthaal viel mee. Eva kreeg alle nodige aandacht en mocht vragen stellen indien nodig. Het lijkt me een ideale omgeving om tot rust te komen en dat is wat ze nodig heeft. Nu afwachten hoe het verder met haar gaat. Groetjes.

AUTI EXPERT

Greet schrijft Vrijdag was het 10 jaar geleden dat de opa van onze kinderen overleden is. Voor oma ben ik naar een herdenkendingsmis geweest. De zoon gaat mee naar een uitgebreider familieherdenkingsdienst in mei. Maandag zei iemand aan mij dat ik een expert ben ivm autisme, en waarom help je geen mensen ermee? Expert, misschien wel, met opgegroeid te zijn onder die opa en te zien dat zijn oudste kleinzoon is uitgegroeid tot een mens die op hem lijkt. Dat ligt niet enkel aan de genen, ook zijn vader is toch voor minstens de helft verantwoordelijk geweest dat onze zoon zo goed opgegroeid is. Die is dus een Asperger, die heel intelligent is en zijn weg door het leven wel weet te maken. Verder leef ik met 2.5 ass-mensen. 1.5 leven evengoed met mij, pijnpatient. En ik weet dat dat niet plezant is. Die ene persoon over wie het hier allemaal draait, wel alles komt terug op ons, als ouders. Hallo, met de mama van… is bijna een stopwoord geworden van mij. De wachtlijsten nemen er maar weer bij. Dat is de reden waarom ik mij niet sterk genoeg voel om andere mensen te helpen. En pijnrevalidatie echt wel. 0.5 mag je raden. mvg Greet en het konijn. Ik mocht het aaien vandaag

maandag 4 april 2016

Wat nu ?

Greet schrijft.
Na het niet-gelukt paasweekend om thuis te zijn kunnen we alleen maar hopen dat sommige professionelen hun woord houden en dat er echt werk wordt gemaakt van alle opties die open liggen, en dat zijn er drie voor ik zover kan bijhouden, om dochter niet meer full-time thuis te hebben.
Een mens, drie mensen, eigenlijk wordt er zich pijnlijk van bewust hoe rustig het is zonder haar. Van mensen uit de onmiddellijke omgeving horen wij alleen maar: ja het is heel lastig zeker, en we leven met jullie mee. Haja.
Ik kan spreken voor Sus en mezelf, als ouders, neen wij willen haar niet meer full-time thuis, omdat anders ook wij een keer mogen afgevoerd worden.De constante spanning waarin je leeft… Voor de zoon kan ik het niet zeggen, maar je ziet en merkt aan alles dat hij niet voor niets samen met ons in een zak is gevallen nu ze er niet is. Kwam nog aan mij vragen: ik moet haar toch niet bezoeken in het ziekenhuis? Neen hij moet niet.
Een woord wil ik hier niet uitspreken: maar ze moet onder constante controle staan, want een gevaar is ze, voor zichzelf eerst en eventueel voor anderen, want dat gedrag heeft ze genoeg vertoond, de laatste maanden.
Ja het is zwaar, maar het zwaarst van al moet het nog voor haar zijn.
t Is te hopen dat er volgende week wat uit de bus komt, en dat ze door haar gedrag voorrang krijgt op allerlei wachtlijsten.
mvg
Greet

dinsdag 29 maart 2016

Is er rust na de storm ?

Tijdens het weekend mocht onze dochter telkens van 9 tot 20 u 30 thuis zijn.
In het begin viel het mee.
Zaterdag eten voor haar cavia en konijn gehaald en in de namiddag samen met de twee muizen nog enkele winkels bezocht.
Hier zie je haar op de achtergrond aan een kraampje op de parking van Floralux in Dadizele.
IMG_5228
Zondag ging het wat minder. Na het middageten wou ze terug naar het ziekenhuis. Geen probleem voor ons daar het niet ver rijden is. Maandag ging het helemaal mis. Van in de morgen reeds voelde ze zich onrustig en tegen de middag wou ze terug naar het ziekenhuis. Ik ben in de namiddag nog even langs geweest. Ze had een pilletje gekregen en moest rust houden op haar kamer.
Vandaag ging ik haar bezoeken. Ze was weer goedlachs maar haar hersenen zijn duidelijk nog niet echt tot rust in staat. Hopelijk weten we in de loop van de week meer.
De foto van dit “kunstwerk” nam ik tijdens onze wandeling rond de kliniek. Het bevindt zich verborgen tussen de struiken. Geen idee wat het voorstelt of waarom het daar staat.
Foto1875
Groetjes.
:)

dinsdag 22 maart 2016

Ik robot !

De dood. Ik wil 100 jaar worden. Ik wil op bed liggen en wachten tot ik dood ga. Waarom zeggen christenen dat de wereld 6000 jaar bestaat en de wetenschappers miljoenen? Waarom los ik op in het niets en waarom weten wetenschappers nog niets met de technologieen wat het leven na de dood is? Ik wil 100 jaar worden en ik wil aan de dokter vragen om euthanasie. Wat ons dochter bezighoudt sinds ca 4, 5 maanden.
Zondag, na een avondje logeren bij oma, met wie ze op bezoek ging bij een bejaard familielid, kreeg ze weer zo’n uitbarsting. Vader en broer J zien haar niet graag omdat ze niet ingingen om haar in te schrijven om een robotlichaam te krijgen. Enfin, eenmaal bij de huisartsenpost ging het vlug, die opname.
Vanavond bij haar op bezoek, nog altijd niet van gedacht veranderd. Ze heeft blijkbaar via een website de gegevens gevonden van de professor die bezig is met een robotlichaam te ontwikkele. Ze heeft hem een mail gestuurd om op de wachtlijst te staan om binnen een paar jaar zo’n lichaam te krijgen.
Sinds vanmorgen bevestiging: ze is weer in een psychose.
5 jaar geleden, 13 jaar oud kreeg de dochter psychoses en werd ze opgenomen op kinderpsychiatrie. Simpel was het niet om haar daar te krijgen en er was een hele druk nodig, van huisdokter tot ik weet niet meer wie. De kinderpsychiater daar was eerlijk: we weten niet wat dat veroorzaakt: autisme, de puberhormonen, we weten ook niet of ze er uitgroeit of niet.
Soit om te zeggen dat wij 3 opgelucht zijn dat ze niet thuis, maar wel veilig is. Complicatie : het dwergkonijn en cavia die ze goed 2 weken geleden binnenbracht, en NEEN wij wisten van niets. Goed voor haar dat J een groot hart heeft voor dieren, die zal er wel voor zorgen.
Verder weten we nog niet veel, ze is in observatie.
mvg Greet

maandag 8 februari 2016

364 dagen en 24 jaar

Dus ja op een dag na is het precies 25 jaar geleden dat Sus en ik elkaar hebben leren “kennen”, waar na een groot anderhalf jaar een huwelijk op is gevolgd.

-Romantisch doen- in de zin van kaarsjes, bloemen en champagne is nooit aan mij  besteed geweest.
Aan Sus ook niet, best.
Wat ons getekend heeft, en nog doet is natuurlijk onze kinderen.
Vandaag de zoon een eerste dag op stage.
En dochter: weer besprekingen.
Ik wil mezelf hier geen pluim geven absoluut niet, en zeker nog minder sus onderkennen. Autisme
Ja hoor, je moet maar weer signaleren dat het met haar echt niet goed gaat.
Ondertussen had ik al gebeld voor de spuit, een week eerder, en nog ter plaatse geweest met papieren.
Dan verneem je dat een bepaalde psychiater niet meer verantwoordelijk is. Ah ja het is een proefproject . Een andere psychiater is nu verantwoordelijk. Woeha, terwijl ik nog een keer een afspraak had gemaakt voor degene  die via de eerste  niet verantwoordelijkheid mocht nemen voor de medicatie die nu weer , zoals we hier thuis zien, niet echt afdoende is.
Sorry gvd, wanneer mogen ouders een keer stoppen met zelf psychiater spelen en dat is gvd waar. En dat je alles weer via een therapeut moet vernemen. “ik neem het mee naar de teamvergadering” Nog zo’n dooddoener. Maar wel waar voor een individuele therapeut soms.
Juridisch is het ook niet altijd makkelijk.
Waar dochter nu  is, is het beste. Maar op lange termijn?
Sus als bewindvoerder voor z’n dochter t was ook zijn droom niet.
mvg
Greet

Eva 2018 is niet Eva 2021

  Greet schrijft. Eva is sinds dinsdag weer opgenomen op een PAAZ afdeling. De directe aanleiding was haar zich niet goed voelen na de midwe...