Nu, 21 jaar verder !

De zoon -21- is aan het afstuderen.
Door een vraag van de zeer attente leerkracht van het 2e leerjaar hebben wij hem laten onderzoeken op wat? Toen waren we al bezig met de op dat moment 5-jarige dochter. Kwam naar voren: autisme. Het huilen, het rigide kreeg voor ons een plaats. Hij was 9. Tot in het 5de leerjaar ging alles relatief goed.

Een cliché dat voor Francky en ikzelf een soort running gag is geworden. Wij vertrouwden hem aan die leeftijd : laat niemand binnen. De 9-jarige was alleen thuis. Zijn tante kwam aan de deur. Ze belde aan, kwam kijken door het venster, zag hem en deed teken, waarom doe je niet open. Hij schreef een briefje : “ik ben alleen thuis en mag niet open doen”. Hij toonde dat via het raam aan z’n tante.
Met die reactie werd eindelijk geloofd door de familie dat die jongen met zijn o zo goede punten op het rapport ook wel autisme had.
De regels werden aangepast : oma, familie, de buurvrouw mag je binnenlaten.
mvg

PS
Het zit mij hoog om door een hulpverlener een “expert” genoemd te worden ivm en tegelijk, het gaat toch goed met jullie zoon. Dit na ons dochter’s probeersel. Precies of je je ene kind kan afwegen tegen een ander.