vrijdag 26 februari 2010

Meisjes

Buiten S, die samen met Jasper in een therapiegroepje zat, kennen wij geen enkel autistisch tienermeisje van dichtbij. Het zou nochtans deugd doen, zeker voor mijzelf, mocht ik nog zo iemand leren kennen. Enfin, de ouders daarvan, natuurlijk.

woensdag 24 februari 2010

Maandelijkse periode

Puur voor mijzelf blijft dit een onderwerp waarover ik met enige terughoudendheid schrijf. Waarom? Eigen aan de leeftijd en de opvoeding, neem ik aan. Maar wie weet, hebben mama's met autistische dochters nog iets aan mijn ervaring.
Waarom ik er nu over schrijf: op woensdag is het om de 2 weken zwemmen. Eergisteren kwam Eva thuis met de mededeling: mama, ik wil niet vergeten, vandaag is mijn maandverband gekomen (sic, zoals in letterlijk gezegd). Ik heb het gezegd aan de juf.
Oké voor mij, en voor de juf: ze moest niet zwemmen gisteren.
Francky wist dit niet en dacht goed te doen om haar zwemgerief klaar te leggen. Eva zei dan dat ze niet kon zwemmen. En: sommige meisjes doen dan een buisje in en kunnen wel zwemmen, maar ik vind ("dat buisje", een tampon dus) vies.
Eva kan blijkbaar makkelijk praten over menstruatie, maar nog niet in de juiste woorden.
Dat is niet nieuw. Haar taalgebruik, hoewel enorm verbeterd, blijft een heikel punt. Maar dat is weer een ander onderwerp. Het is gewoon leuk dat zij over lichaamsfuncties open kan praten.
De manier waarop we te weten gekomen zijn dat ze menstrueerde is typisch, zal ik maar zeggen. Zowel op school als thuis hadden we gezegd dat ze, als ze bloed zag in haar onderbroekje, dat moest zeggen. (de functie daarvan kende ze al)
"Ik heb bruine pipi gedaan". Toilet? Wij dachten eerst aan een blaasontsteking en zeiden: als het nog langer duurt, gaan we naar de dokter. Pas toen ik de vuile was sorteerde zag ik wat het was. Bloed dat opdroogt verkleurt natuurlijk. Maar wie zou er nu in hemelsnaam aan denken om dat te zeggen??

Tienergegiechel

Eva is met haar 12 jaar nog net niet een echte "tien"er. Met vriendinnetje J. die hier regelmatig langskomt twijfel ik daar echt aan. De Joepie kopen, testjes invullen, kijken naar de laatste hits, posters verzamelen,...
Dat levert een hoop gegiechel op.
Aan de ene kant ben ik daar heel gelukkig mee, maar aan de andere kant: als het een paar uur duurt, moet je ingrijpen of het escaleert. Dat kan gaan tot een slappe lach, of dat er op den duur ruzie van komt.
Nu, leuk dat J. af en toe langskomt en zich met Eva goed verstaat, want Eva heeft zeer weinig behoefte om bij haar thuis langs te gaan. Komt J. 2 x per week, of dan een keer 2 weken niet, altijd goed voor Eva.

Zeer leuk dat Eva zich zo meisjesachtig, annex tienerachtig ontwikkelt. (ik kan dit niet direct anders omschrijven). Ha, van een autistisch meisje zou je dat toch niet echt verwachten.

dinsdag 16 februari 2010

Come back

Letterlijk: voor de eerste keer in dagen lag het niet glad voor de deur, zat de lucht mooi blauw, en dus heb ik mijn kruk gebruikt om een keer in de straat te wandelen. Nooit geweten dat asfalt onder je voeten zo'n deugd kan doen.
Volgens de kinesist lijk ik op iemand die 2 maand geleden is geopereerd. Neen dus, bijna 4 weken.


Kim Clysters' comeback, Tina Hellebaut ook een comeback.....
Dit is voor mij dus ook een come back !

Groetjes
Greet.

zondag 14 februari 2010

Eva is aanvaard!

Vrijdagmorgen telefoon ontvangen van de school waar we op intake geweest zijn op 28 november. Eva is aanvaard, tot onze grote opluchting. De inschrijving vindt plaats op 2 april, we moeten daarvoor een aantal documenten meebrengen, wo. een diagnoseverslag.
Nu hebben wij dat hier niet liggen, dus opgevraagd bij de school. Vrijdagavond was dat meegegeven.
Ik heb het gelezen. Het dateert van september 2005, toen Eva de switch maakte naar het bijzonder onderwijs. Eva toen en nu, wat een verschil!!
Het bange meisje, dat op gebied van rekenen, taal, cognitief gedrag en met stip sociaal aanvaardbaar gedrag zoveel te leren had, heeft een hoop geleerd en ingehaald.
Het is pas als je een keer kan terugkijken hoe het was en hoe het nu is, dat je het verschil echt ziet. In haar geval alleen maar zeer positief.
Ze is ook echt toe aan een nieuwe uitdaging. Sinds de kerstvakantie horen we hier vaak: 't is zo saai op school, altijd hetzelfde, ik wil met andere kinderen in de klas.
Eva start volgend jaar in Ter Sterre, in de afdeling 1B . Voor zover ik weet is dit de 2de school in West-Vlaanderen die onderwijs aanbiedt voor normaal begaafde autisten, met hetzelfde leerprogramma als hun medeleerlingen in het gewoon onderwijs. In haar geval is dit de afdeling land- en tuinbouw, wat een voorbereiding kan zijn op dierenverzorging.
Maar, zoals zo vaak met Eva, weten we het soms niet. Ze weet nu van zichzelf dat ze autisme heeft. Ze moet het op school vernomen hebben, maar wanneer? Waarom ze het ons niet verteld heeft? Alleszins niet omdat ze zich niet goed voelt in haar vel.

woensdag 10 februari 2010

Alles wordt beter

- geen pijnstillers meer nodig sinds het weekend
- kinesist zeer tevreden over de lenigheid van mijn nieuwe knie
- Jasper heeft het verlies van zijn grootvader (grotendeels) verwerkt, zien we aan zijn tussentijds rapport, hij vertelt weer over school en hij is weer vatbaar voor grapjes thuis
- Francky's moeder, na 2 weken een zeer serieuze dip, weer haar strijdbare zelf aan het worden
- Eva goede maatjes geworden met de familiale hulp, die komt zolang ik nog te immobiel ben

En ikzelf: ik kan het nog niet echt geloven: ik heb geen onverdraaglijke pijn meer.
Ik zal altijd pijn blijven hebben, maar die afschuwelijke, onverdraagbare pijn van mijn knie is weg, nog geen 3 weken na de operatie. Als het zo kan blijven, op hetzelfde niveau van mijn rugpijn, dan ben ik voor minstens 15 jaar een gelukkig mens. (een prothese gaat volgens de dokter 15 tot 20 jaar mee; tegen dan hoop ik op pensioen te zijn).
Wat dat mentaal betekent: ik ben er nog niet aan gewoon. Iedereen die mij de afgelopen 2 weken gezien of gehoord heeft: je ziet er zo goed uit, je klinkt zo goed. Het beste kan ik het mss nog zo verwoorden: ik heb door die pijn, en de pijnstillers, maanden in een soort bewustzijnsvernauwing geleefd. Die tunnel is nu echt opengebroken. je krijgt vanzelf ook weer meer energie om een keer te denken over leuke dingen die nog te doen zijn.

maandag 1 februari 2010

Ergernissen

Ik herstel vlugger dan gemiddeld na mijn operatie van 10 dagen geleden.
Mijn moeder kwam op bezoek vanmiddag, vlak voor de kinesist kwam. Ik was toen boven in de badkamer. Eva (thuis met een grote verkoudheid) heeft ze allebei binnengelaten. Mijn moeder stond letterlijk te kijken hoe ik naar beneden kwam van de trap. (Donderdag mocht ik in het ziekenhuis al een hele trap op en af gaan tijdens de oefeningen)
Wel, ben ik blij dat Henk er was. Moeilijk te herhalen wat mijn moeder allemaal gezegd heeft ivm zo voorzichtig mogelijk zijn.
Henk was, denk ik, opgelucht dat ze weg was. Ik bedoel maar: mijn moeder kan ook een buitenstaander op de zenuwen werken met haar bezorgdheid.
Het heeft mij bevestigd: ik doe wat ik kan en aankan. Ik heb genoeg operaties en revalidaties gehad de laatste 2.5 jaar.
Tijdens de revalidatie ook kennisgemaakt met een lotgenote, 20 jaar ouder. Hoe beter het met mij ging, en niet zo vlot met haar, hoe jaloerser zij precies werd. En dat is geen inbeelding. Wel 20 keer heb ik mogen horen: maar ja, 20 jaar jonger, dan gaat dat makkelijker. Jammer dat ik te laat was om haar Francky's antwoord te geven: hoeveel pijn en miserie had jijzelf 20 jaar geleden?

@John: het is niet eng een knie opnieuw plooien. Het is gewoon veel erger pijn hebben aan een knie die zwelt tot het driedubbele als je bij wijze van spreken maar een stap te veel zet, zoals de laatste maanden.

groetjes.
Greet.

Eva 2018 is niet Eva 2021

  Greet schrijft. Eva is sinds dinsdag weer opgenomen op een PAAZ afdeling. De directe aanleiding was haar zich niet goed voelen na de midwe...