- kinesist zeer tevreden over de lenigheid van mijn nieuwe knie
- Jasper heeft het verlies van zijn grootvader (grotendeels) verwerkt, zien we aan zijn tussentijds rapport, hij vertelt weer over school en hij is weer vatbaar voor grapjes thuis
- Francky's moeder, na 2 weken een zeer serieuze dip, weer haar strijdbare zelf aan het worden
- Eva goede maatjes geworden met de familiale hulp, die komt zolang ik nog te immobiel ben
En ikzelf: ik kan het nog niet echt geloven: ik heb geen onverdraaglijke pijn meer.
Ik zal altijd pijn blijven hebben, maar die afschuwelijke, onverdraagbare pijn van mijn knie is weg, nog geen 3 weken na de operatie. Als het zo kan blijven, op hetzelfde niveau van mijn rugpijn, dan ben ik voor minstens 15 jaar een gelukkig mens. (een prothese gaat volgens de dokter 15 tot 20 jaar mee; tegen dan hoop ik op pensioen te zijn).
Wat dat mentaal betekent: ik ben er nog niet aan gewoon. Iedereen die mij de afgelopen 2 weken gezien of gehoord heeft: je ziet er zo goed uit, je klinkt zo goed. Het beste kan ik het mss nog zo verwoorden: ik heb door die pijn, en de pijnstillers, maanden in een soort bewustzijnsvernauwing geleefd. Die tunnel is nu echt opengebroken. je krijgt vanzelf ook weer meer energie om een keer te denken over leuke dingen die nog te doen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten