Mijn vader, opa

Gisteren was het 46 jaar geleden dat mijn ouders zijn getrouwd. Uiteraard bel je dan een keer naar je moeder die dat heel erg apprecieert. Naar het kerkhof gaan zoals zij, neen dat doe ik niet. Ik kijk liever naar een foto en gedenk mijn vader zoals hij was, op een leuke foto.
Ik heb al geblogd over het herkennen van het soort denken van mijn vader en Jasper.
Mocht hij nog leven (87 zou hij geworden zijn), ik denk wel dat hij trots zou zijn op zijn oudste kleinzoon.
J. was 12 toen hij overleed. Waarschijnlijk de enige die echte herinneringen zal hebben aan hem.
Want: hoeveel echte herinneringen heb je nog als kind? Ik bedoel herinneringen die niet bepaald zijn door foto's, of wat mama en papa zeggen om herinneringen levend te houden.
Mijn vader was ook heel gecharmeerd van Eva als peuter. Die heeft hem met dekentjes bedekt,dat vond hij leuk. Toen ze wat ouder werd en haar autisme echt naar voor kwam, was hij al ziek en kon hij haar soms niet meer verdragen.
Ik heb echt geen leuke jeugd gehad met mijn vader.
Maar met ouder worden, dingen die hij zelf leerde verwerken, werd hij een leukere man. Mijn keuze om te trouwen met Francky viel niet in goede aarde bij mijn moeder. Hijzelf heeft mij één vraag gesteld: hoeveel ouder is hij? Toen ik zei: 5 jaar, was dat goed voor hem. Hij heeft Francky aanvaard van dag één en ook aangevoeld dat hij bij mij zou blijven in de moeilijke jaren die er geweest zijn tussen ons.
Ook mijn broer, die dezelfde niet leuke jeugd deelt met mij, spreekt nu met liefde over zijn vader.
Onze zus, ja dat was een nakomertje die niets verkeerds kon doen.

Ik heb ooit mijn broer aangesproken over mijn vader ivm Jasper. Uiteindelijk gaat dat over Asperger (het plaatje is bekend).

Ja, op een dag als gisteren mis ik mijn vader, als is het alleen om het feit dat hij de positieve evolutie van Jasper mist. Hij zou het waarderen.