Elke maandagmorgen komt F. poetsen.
Vooraf: poetsen doet ze heel goed en grondig. We hebben het hier al heel wat anders meegemaakt. Maar met de vakantie en kinderen thuis wordt het er niet makkelijker op.
F. spreekt helaas zeer weinig Nederlands. Sinds februari heb ik haar met handen en voeten proberen uit te leggen dat Eva autisme heeft. Dat dus alles op exact dezelfde plaats moet terug staan en liggen, als zij die kamer poetst. F. begrijpt het niet. Na die weken, maanden van uitleg heeft Eva aanvaard dat niet alles op zijn plaats is.
In het kader van redzaamheid, laat ik Eva al een tijdje haar eigen kleren zelf in haar kleerkast leggen. Die kleerkast is, echt waar, ingedeeld in vakken waar alles een plaatsje heeft. Soms controleer ik het, en soms niet. Blijkbaar niet genoeg, de laatste keer lag de plank van t-shirts, met korte en lange mouwen gewoon overhoop.
Eva was dus op zoek naar een pyama sinds vorige donderdag. Overal gezocht op haar verzoek, in alle kleerkasten.
De pyama is uitgekomen. Zodanig opgevouwen tussen de t-shirts door F., dat zelfs ik hem niet vond.
F. heeft met alle goeie bedoelingen hier al veel dingen doen verdwijnen.
Ze wil zo haar best doen, dat ze gewoon niet begrijpt dat mensen daar op den duur een hekel aan krijgen.
Mijn kleren van deze morgen lagen al in de wasmand voor ik zelfs een kans had om ze aan te doen.
Jasper zei: Neen. Dat was toen ze aanklopte om zijn kamer te kuisen.
Francky is elke maandagmorgen het huis uit voor ze echt begint. Onze poezen? Die komen niet binnen.
En toch zijn we haar dankbaar, want ze poetst, in tegenstelling tot de stoet van vorige "poetsvrouwen".
En nu nog een keer van mij, Greet: echt waar jammer dat je het zelf niet meer kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten