voor hem

Hem is nu F.
Ik wil niet in onnozele liefdesverklaringen vallen.
Volgend jaar februari zijn we 20 jaar samen. Zijn 50ste verjaardag hebben we dit jaar niet kunnen vieren, o.a door het overlijden van pepe en mijn knieprothese-operatie.
De blog van gisteren was nu niet echt de attentie die ik verwachtte. Maar, maar, hij had er aan gedacht. Vorig jaar is mijn verjaardag hier gewoon voorbij gegaan. Op 14 juli vorig jaar lagen we trouwens gewoon samen in de operatiezaal, F. voor zijn arm, ik voor die knie.
Bij onze kinderen moet je een verjaardag met de voorhamer er in kloppen. Ik heb nu al gezegd dat meme op 9 augustus jarig is.£
Andere mensen hebben wel gedacht aan mijn verjaardag. trouwens, ik heb geen nood aan een feest op dat moment, wel mensen die er aan denken.
Francky, bedankt
greet

Pijn

Ja voor de zoveelste maal. Als je lichamelijk pijn hebt, kan je niet normaal functioneren.
En ditmaal niet over mijn schouderspierontsteking, dat gaat voorbij.
Voor mij: weer pijn aan mijn rechterbeen.
Enfin: ik heb nog een maand ziekteverlof gekregen.
Leuk is anders

Relativeren

Vanavond op doktersvoorschrift naar de kinesist geweest, voor de spierontsteking van mijn schouder die niet overgaat met rusten.
GRRR
Zo voel ik mij daarbij. Lichamelijke pijn, ik ben een expert geworden.
En ik kan er echt niets aan doen, en hij ook niet, maar ik voel mij zo grr ten opzichte van Francky omdat hij mij heeft moeten voeren. Weeral. Terwijl hij echt wel meer verdiend dan chauffeur te spelen. F. neemt mij dit ook niet kwalijk overigens.

Relativeren.
Met mijn hoofd op zich, heb ik geleerd zoveel mogelijk te relativeren. Soms te veel. Maar het is verdorie niet makkelijk als die ellendige lichamelijke pijn de kop op steekt.
1 kinesiebeurt gehad, de volgende is vrijdag.
Op zo'n moment zie je dat J. ook kan relativeren. Alles wat F en ik aan ironie in hem hebben gestopt, werkt wel. Ja, want ikzelf, waar zou ik zijn na 3 jaar lichamelijke pijn en 7 operaties, zonder lachen?
Bewust niets gezegd over Eva, bij dit.
Greet
Greet

Eva is terug thuis

Eva was op kamp.
Ze had een aangename tijd.
Poes ginger was blij dat zij thuis kwam. Hij bracht een vogel naar Eva. Iets wat hij normaal niet doet, maar, Eva is zijn mens.
Wij, met z'n drieën, waren ergens opgelucht dat zij 7 dagen niet thuis was.

Met het meisje van de vorige blog gaat het gelukkig wat beter. Minder goed is dat alleen wij gereageerd hebben. Volgens de familie hebben alleen Francky en ik gereageerd. Zeer jammer. Maar aan de andere kant, het is vakantietijd, en er zijn waarschijnlijk ook mensen die gewoon niet weten hoe te reageren, omdat ze niet weten wat ze dan meemaken.

Er zijn hier ook andere katten te geselen (vergeef mij de beeldspraak) waarover moeilijk te spreken en vooral te bloggen is.
Niet over onze poezen. Een grootmoeder is soms niet makkelijk.
Wij hebben nog onze moeders, allebei. Wat ze gemeen hebben voor onze beide kinderen: ze zagen, ze zeuren. En in dat verband is J. gvd weeral sterker dan Eva. Ja, ik kan er ook niets aan doen. Voor F. en mij is dat ook niet makkelijk.
Greet

Vanavond voel ik mij fuck (excuus voor het woord)

Vandaag een bericht gekregen dat mijn hart zowat 40 tellen p/m sneller heeft doen slaan.
Het enige meisje met normaal begaafd autisme dat wij persoonlijk kennen, heeft gisteren een zelfmoordpoging ondernomen.
Ze heeft de leeftijd van Jasper. Eigenlijk is het zo dat wij haar hebben leren kennen, toen ze samen in een therapiegroepje zaten.
Sindsdien zijn sommige van haar familieleden bevriend gebleven. Ja, ik weet wel dat ik nu zeer omfloerst schrijf, maar ik wil absoluut niemand voor het hoofd stoten met dit zeer, zeer akelige bericht.
Francky is nog eens langs geweest bij de familie vanavond. En kijk: zo ken ik mijn eigen man weer: geen woorden maar daden.
Ik heb het ook gezegd tegen hem. Ikzelf zal, als mijn fysieke toestand het toelaat, morgen eens langsrijden, al is het maar om een kaartje in de bus te stoppen. Ja, want lichamelijke pijn, je vraagt er niet om en je hebt het. Deze keer weer de nek. Dat frustreert mij soms mateloos, he, zoveel dingen willen doen en gewoon niet kunnen en sommige dingen gewoon nooit meer mogen. Fuck artrose.
Fuck alles eigenlijk, op zo'n moment.

Francky heeft het verteld aan Jasper. Later heb ik er duiding aan gegeven. Dat Jasper zo is gegroeid tot de gelukkige eenzaat die hij nu is, heeft hij uiteraard grotendeels aan zichzelf te danken. Wij hebben hem, nooit of te nimmer, in iets gepusht. Alleen hulp gevraagd, en daarvoor soms ook moeten doorvragen. Maar het resultaat mag er zijn.

Met Eva? zijn wij eigenlijk nog nergens. We kunnen alleen maar verder proberen zo goed mogelijke ouders te zijn en hopen dat de school verder hulp geeft. Zij is veel kwetsbaarder dan haar broer.
Dit heb ik waarschijnlijker al eerder geschreven, maar toch herhaal ik het nog een keer: een kind, op 3-jarige leeftijd dat zegt: 'ik wil niet noepies, niet goed voor tandjes" en die zich daaraan letterlijk bijna 13 jaar later aan houd? Dat zegt iets over iemand, toch? Dat die standvastigheid ook nadelen heeft, dat weet hij zelf ondertussen.

Oke, het was niet mijn bedoeling om weer de loftrompet over Jasper te steken. Maar hij doet het nu eenmaal goed, in tegenstelling tot zijn leeftijdsgenote. Wie het trouwens nog beter doet, is een klasgenoot van J. die ook Asperger heeft.

Nu ga ik stoppen, maar ik ben er begot nog niet goed van, van dat bericht. Of ik zeg nogmaals een welgemeende Fuck

Mijn vader, opa

Gisteren was het 46 jaar geleden dat mijn ouders zijn getrouwd. Uiteraard bel je dan een keer naar je moeder die dat heel erg apprecieert. Naar het kerkhof gaan zoals zij, neen dat doe ik niet. Ik kijk liever naar een foto en gedenk mijn vader zoals hij was, op een leuke foto.
Ik heb al geblogd over het herkennen van het soort denken van mijn vader en Jasper.
Mocht hij nog leven (87 zou hij geworden zijn), ik denk wel dat hij trots zou zijn op zijn oudste kleinzoon.
J. was 12 toen hij overleed. Waarschijnlijk de enige die echte herinneringen zal hebben aan hem.
Want: hoeveel echte herinneringen heb je nog als kind? Ik bedoel herinneringen die niet bepaald zijn door foto's, of wat mama en papa zeggen om herinneringen levend te houden.
Mijn vader was ook heel gecharmeerd van Eva als peuter. Die heeft hem met dekentjes bedekt,dat vond hij leuk. Toen ze wat ouder werd en haar autisme echt naar voor kwam, was hij al ziek en kon hij haar soms niet meer verdragen.
Ik heb echt geen leuke jeugd gehad met mijn vader.
Maar met ouder worden, dingen die hij zelf leerde verwerken, werd hij een leukere man. Mijn keuze om te trouwen met Francky viel niet in goede aarde bij mijn moeder. Hijzelf heeft mij één vraag gesteld: hoeveel ouder is hij? Toen ik zei: 5 jaar, was dat goed voor hem. Hij heeft Francky aanvaard van dag één en ook aangevoeld dat hij bij mij zou blijven in de moeilijke jaren die er geweest zijn tussen ons.
Ook mijn broer, die dezelfde niet leuke jeugd deelt met mij, spreekt nu met liefde over zijn vader.
Onze zus, ja dat was een nakomertje die niets verkeerds kon doen.

Ik heb ooit mijn broer aangesproken over mijn vader ivm Jasper. Uiteindelijk gaat dat over Asperger (het plaatje is bekend).

Ja, op een dag als gisteren mis ik mijn vader, als is het alleen om het feit dat hij de positieve evolutie van Jasper mist. Hij zou het waarderen.

In Vlaanderen geboren, toch zo slecht niet

11 juli, Vlaanderens feestdag.
Je zegt dat aan Jasper (omdat hier in de stad extra aandacht wordt besteed door een muziekprogramma van de VRT)
Zijn antwoord: ik vind het niet leuk om hier geboren te zijn.
Goed, vraag en antwoord begint dan.
Ik: waarom niet?
Hij: Vlaanderen vind ik niet leuk, en het intereseert mij niet. In het buitenland is het beter.
Ik: waarom is het beter in het buitenland?
Hij: ik kan er toch niet aan doen dat ik in Vlaanderen geboren ben?
Ik: waarom zou het in het buitenland beter zijn? Stel je voor dat je geboren bent in Oeganda, dan was je nu waarschijnlijk een gedwongen kindsoldaat. Of dat je geboren was in Turkije of India, waar in bepaalde delen van het land je als kind tapijten moet weven voor een loon.
Hij: ... wist niet wat zeggen.

Ik : In Belgie is het nog zo slecht niet. Als je het beter wil: ga dan naar de Scandinavische landen, Nederland, Duitsland, maar niet naar zuiderse landen. Als je naar het westen wil: ga naar Canada. Kijk naar wat de overheid doet voor onderwijs en gezondheidszorg
Hij: en Japan?
Ik: jongen, wil jij de druk aankunnen die er daar heel veel mensen hebben, met werken en studeren?
Hij: is gestopt.
We hebben het wel nog gehad over Amerika en dat je alles staat per staat daar moet bekijken.

Als ik nu verkeerde dingen heb gezegd, mijn excuses, ik bestudeer wikipedia niet zo grondig als Jasper.

Eva is op kamp

Eva is deze middag op kamp vertrokken. Had ze vanmorgen, tijdens het maken van haar valies, nog een klein hartje; wel ze is vanmiddag vertrokken pratend met een meisje van vorig jaar. Ze deed zelfs geen moeite om afscheid van mij te nemen. Neem ik haar dat kwalijk, absoluut niet. Ik ken haar, beter dan ze dat zelf beseft. Het is normaal voor haar, dat gedrag.
Ook typisch: de vraag of Ginger(poes) haar zou missen. Geen enkele keer of wij haar zouden missen, of de andere poezen.
Eva is gewoon Eva.

Mysterie van de verdwenen pyama

Elke maandagmorgen komt F. poetsen.
Vooraf: poetsen doet ze heel goed en grondig. We hebben het hier al heel wat anders meegemaakt. Maar met de vakantie en kinderen thuis wordt het er niet makkelijker op.

F. spreekt helaas zeer weinig Nederlands. Sinds februari heb ik haar met handen en voeten proberen uit te leggen dat Eva autisme heeft. Dat dus alles op exact dezelfde plaats moet terug staan en liggen, als zij die kamer poetst. F. begrijpt het niet. Na die weken, maanden van uitleg heeft Eva aanvaard dat niet alles op zijn plaats is.
In het kader van redzaamheid, laat ik Eva al een tijdje haar eigen kleren zelf in haar kleerkast leggen. Die kleerkast is, echt waar, ingedeeld in vakken waar alles een plaatsje heeft. Soms controleer ik het, en soms niet. Blijkbaar niet genoeg, de laatste keer lag de plank van t-shirts, met korte en lange mouwen gewoon overhoop.
Eva was dus op zoek naar een pyama sinds vorige donderdag. Overal gezocht op haar verzoek, in alle kleerkasten.
De pyama is uitgekomen. Zodanig opgevouwen tussen de t-shirts door F., dat zelfs ik hem niet vond.
F. heeft met alle goeie bedoelingen hier al veel dingen doen verdwijnen.
Ze wil zo haar best doen, dat ze gewoon niet begrijpt dat mensen daar op den duur een hekel aan krijgen.
Mijn kleren van deze morgen lagen al in de wasmand voor ik zelfs een kans had om ze aan te doen.
Jasper zei: Neen. Dat was toen ze aanklopte om zijn kamer te kuisen.
Francky is elke maandagmorgen het huis uit voor ze echt begint. Onze poezen? Die komen niet binnen.
En toch zijn we haar dankbaar, want ze poetst, in tegenstelling tot de stoet van vorige "poetsvrouwen".
En nu nog een keer van mij, Greet: echt waar jammer dat je het zelf niet meer kan.