Deze titel vat het allemaal samen : vanmiddag was Jasper bezig met Bruno. De kat lag uitgestrekt in de zetel op zijn rug en Jasper aaide voorzichtig zijn buikje. Jasper heeft duidelijk zijn angst voor Bruno overwonnen.
Greet en ik deden alsof we het niet zagen en hij zei er ook niets over toen hij bij ons in de keuken kwam.
Gewoon doen alsof er niets gebeurd is.
vrijdag 27 juni 2008
school's out
stilletjesaan loop dit schooljaar ten einde.
Gisteravond moesten we naar Eva's school voor de bespreking van haar rapport. Wiskunde is duidelijk haar beste vak. Minder is het met taal, maar dat is begrijpelijk daar ze zich moeilijk kan uitdrukken.
Zoals we reeds vermoedden waren er kleine strubbelingen met Laura, het andere meisje in haar klas. Laura is een heel ander kind dan Taisha, het meisje waar Eva verleden jaar bij zat en dat gaf aanleiding tot enkele pijnlijke confrontaties. Gevolg : Eva zal volgend schooljaar opnieuw bij Taisha zitten. Eva gelukkig, Taisha ook.
Toevallig kwam ik deze week Taisha met haar papa tegen in het centrum. Wuivend kwam ze naar me toegelopen. Iets wat ik al opmerkelijk vond, daar ze op school en in het speeldorp andere mensen geen blik gunt, iets wat ik van zo'n kind maar al te goed begrijp en aanvaard. Ze vertelde me dat ze volgend jaar terug bij Eva zou zitten in klas. Aan de manier dat ze het me vertelde kon ik opmaken dat ze dit vooruitzicht leuk vindt.
Eva zal haar vriendjes niet al te lang moeten missen want volgend weekend moet ze (alweer) naar een verjaardagsfeestje in Okidoki, het plaatselijke indoorspeeldorp, waar ze zelf al tweemaal haar verjaardag vierde.
hier zie je de filmpjes van haar feestjes die daar plaatsvonden :
het eerste met Taisha
het tweede met Laura
Gisteravond moesten we naar Eva's school voor de bespreking van haar rapport. Wiskunde is duidelijk haar beste vak. Minder is het met taal, maar dat is begrijpelijk daar ze zich moeilijk kan uitdrukken.
Zoals we reeds vermoedden waren er kleine strubbelingen met Laura, het andere meisje in haar klas. Laura is een heel ander kind dan Taisha, het meisje waar Eva verleden jaar bij zat en dat gaf aanleiding tot enkele pijnlijke confrontaties. Gevolg : Eva zal volgend schooljaar opnieuw bij Taisha zitten. Eva gelukkig, Taisha ook.
Toevallig kwam ik deze week Taisha met haar papa tegen in het centrum. Wuivend kwam ze naar me toegelopen. Iets wat ik al opmerkelijk vond, daar ze op school en in het speeldorp andere mensen geen blik gunt, iets wat ik van zo'n kind maar al te goed begrijp en aanvaard. Ze vertelde me dat ze volgend jaar terug bij Eva zou zitten in klas. Aan de manier dat ze het me vertelde kon ik opmaken dat ze dit vooruitzicht leuk vindt.
Eva zal haar vriendjes niet al te lang moeten missen want volgend weekend moet ze (alweer) naar een verjaardagsfeestje in Okidoki, het plaatselijke indoorspeeldorp, waar ze zelf al tweemaal haar verjaardag vierde.
hier zie je de filmpjes van haar feestjes die daar plaatsvonden :
het eerste met Taisha
het tweede met Laura
maandag 23 juni 2008
Iets niet durven of iets niet kunnen
Onlangs vernam ik van mijn schoonmoeder dat mijn neefjes lid geworden zijn van een voetbalclub. Beiden zijn resp. 7 en 6 jaar jong, vol levenslust, de ene al wat meer dan de andere. "Ze zullen niet samen trainen" vertelde schoonmoeder verder. "Ach nee ? waarom niet ?" vroeg ik bijna automatisch. Ieder die mij een beetje van ver of van dichtbij kent weet dat ik absoluut niet geïnteresseerd ben in voetbal en alles wat ermee te maken heeft. Toch spitste ik toch mijn oortjes daar deze kids - ook al verschillen ze een jaar in leeftijd - zowat alles samen ondernomen hebben, althans tot voor kort dus.
"nee" ging mijn schoonmoeder verder terwijl ze aan het strijken was. "Den oudste moet leren zelf vrienden te maken, hij laat zich veel te veel meersleuren door zijn broertje. Dit kan zo niet verder. Trouwens de jongste heeft al een paar vriendjes mee uit zijn klas".
"Dat is waar" antwoorde ik terwijl ik haar biologische ersatskoffie opslurpte; "ze zijn altijd samen geweest, zoals bij de tennis, het kleuterturnen (en nog zoveel aktiviteiten waarmee ze in hun prille leven begonnen zijn en niet afgemaakt hebben)". Hetgeen dat tussen haakjes staat zei ik niet luidop, maar het schreeuwde wel door mijn hersens. Gezien haar aktuele gezondheidstoestand wilde ik niet onnodig scherp uit de hoek komen, vandaar dat ik me een beetje gedeisd hield.
"Hopelijk zal het hem lukken vrienden te maken". "Waarom niet ? zo'n erge vaart zal het wel niet lopen zeker ?" reageerde ze.
Ze keek me enkele ogenblikken met vragende, niet echt begrijpende ogen aan en streek vervolgens verder. "t'is waar". Met deze korte zin sloot ik vlug het onderwerp af.
Gezien haar gezondheidsproblemen en al de morele en praktische zorgen dat dit met zich meebrengt, had ik niet veel zin om hierover verder in discussie te gaan. Of was ik gewoon bang om ongelijk te krijgen ? Misschien ook. Maar ik zeg altijd dat je niet moet beginnen discussieren over zaken die je niet echt kan bewijzen.
Mijn vraag is nu : wat is het verschil tussen iets niet durven en iets niet kunnen. In het geval van mijn oudste neefje : durft hij geen vriendjes maken of kan hij het eenvoudigweg niet ? Subtiel verschil zou ik zeggen.
"nee" ging mijn schoonmoeder verder terwijl ze aan het strijken was. "Den oudste moet leren zelf vrienden te maken, hij laat zich veel te veel meersleuren door zijn broertje. Dit kan zo niet verder. Trouwens de jongste heeft al een paar vriendjes mee uit zijn klas".
"Dat is waar" antwoorde ik terwijl ik haar biologische ersatskoffie opslurpte; "ze zijn altijd samen geweest, zoals bij de tennis, het kleuterturnen (en nog zoveel aktiviteiten waarmee ze in hun prille leven begonnen zijn en niet afgemaakt hebben)". Hetgeen dat tussen haakjes staat zei ik niet luidop, maar het schreeuwde wel door mijn hersens. Gezien haar aktuele gezondheidstoestand wilde ik niet onnodig scherp uit de hoek komen, vandaar dat ik me een beetje gedeisd hield.
"Hopelijk zal het hem lukken vrienden te maken". "Waarom niet ? zo'n erge vaart zal het wel niet lopen zeker ?" reageerde ze.
Ze keek me enkele ogenblikken met vragende, niet echt begrijpende ogen aan en streek vervolgens verder. "t'is waar". Met deze korte zin sloot ik vlug het onderwerp af.
Gezien haar gezondheidsproblemen en al de morele en praktische zorgen dat dit met zich meebrengt, had ik niet veel zin om hierover verder in discussie te gaan. Of was ik gewoon bang om ongelijk te krijgen ? Misschien ook. Maar ik zeg altijd dat je niet moet beginnen discussieren over zaken die je niet echt kan bewijzen.
Mijn vraag is nu : wat is het verschil tussen iets niet durven en iets niet kunnen. In het geval van mijn oudste neefje : durft hij geen vriendjes maken of kan hij het eenvoudigweg niet ? Subtiel verschil zou ik zeggen.
Communicatie Asperger in een namiddag
Terwijl ik bezig was met het bericht over Bruno, komt Jasper naar beneden, met een tekening die hij heeft moeten maken, naar een voorbeeld, tijdens de les plastische opvoeding.
Ik heb zoveel mogelijk proberen op te schrijven wat er toen letterlijk gezegd is. En ik kan nu wel heel rap typen, toch niet zo rap
Nu volgt het zoveel mogelijk het letterlijke (tussen haakjes is van mij en nadien toegevoegd))
Jasper 14.20: wat zou ik daarmee doen, (ik vind dat mooi, bewaren), jamaar dat is toch niet zo goed en het is maar 13/15, (tis toch goed), 5/5 koude kleuren, 4/5 techniek, compostie 4/5 dat is toch niet zo goed want het was echt natekenen, maar ik ben beter in natekenene, dit jaar heb ik (??niet verstaan en dat durf ik niet meer vragen) nagetekend en dat is toch beter , en vorig jaar moesten wij nog iets natekenen op school, ik heb lego van logo, neen logo van lego nagedaan, en dat was wel goed.
(Van mij) die punten zijn toch goed.
En om 14.21 was hij weer naar boven.
Ik hoop dat het gelukt is om dit letterlijk goed naar voren te brengen.
Zo'n rap spreken op nog geen minuut is hier geen uitzondering. En dan is hij nog niet echt nerveus. Wel een beetje nu, door de examens en Bruno, is voor een Asperger dus ook wennen.
Als hij op een normale schooldag naar huis komt valt het wel mee. Is het op een of andere manier wat druk geweest voor hem (extra activiteit, iets met de medeleerlingen...), dan kan hij een echte waterval van woorden zijn. Wij zijn daar al aan gewend; en afhankelijk van het onderwerp is hij onmiddellijk thuisgekomen daarover bezig, of doet hij het 's avonds voor hij gaat slapen of een van de volgende dagen. Praten over alles wat hem bezighoudt doet hij dus wel al sinds zowat een jaar. En dat blijft uiteindelijk het voornaamste.
Nu ik toch nog aan het bloggen ben.
Jasper is nog eens beneden geweest ivm met boekenlijst voor volgend schooljaar. (en tussendoor wennen aan de poes die naar hem toegaat, tja Bruno wil echt wil vriendschap met een nog groot levend wezen in huis) Tekenen ja, de boekenlijst voor volgend jaar heeft hij zelf ingevuld. Hij wou al uitrekenen wat wij moeten betalen voor volgend jaar, tot ik hem er op wees dat er bij 2 boeken geen prijs staat.
Tekenend (what's in a word) heb ik hem gezegd dat pas op de boekenverkoop zelf de exacte prijs betaald wordt.
Deze lange blog over onze Asperger hoop ik nu te eindigen met het volgende:
- hij is verschrikkelijk taalvaardig (2.5 jaar en hij zei al gedichtjes op)
- als hij moet wennen aan iets is hij nerveuzer dan anders, wat ook weer meer "waterval" aan woorden teweegbrengt;
- zijn capaciteiten om sociale vaardigheden aan te leren zijn al lang bekend, alleen al door het feit dat hij het eerste middelbaar zeer goed zal afsluiten.
Wij waren uitzonderlijk vroeg bij de diagnose door juf M. in het 2de leerjaar, omdat ze verwachtte dat hij ging gepest worden. Vanaf dan hebben wij gericht kunnen werken.
Is Jasper een typische Asperger? Hij soms zo rigide, letterlijk, naast zijn logisch denken.
Daarom dat wij hem zoveel mogelijk weerwerk geven met absurde humor, om zijn denken te verruimen.
Enfin, ik hoop dat iedereen die deze blog leest en heeft te maken met Asperger er iets aan heeft.
Ik heb zoveel mogelijk proberen op te schrijven wat er toen letterlijk gezegd is. En ik kan nu wel heel rap typen, toch niet zo rap
Nu volgt het zoveel mogelijk het letterlijke (tussen haakjes is van mij en nadien toegevoegd))
Jasper 14.20: wat zou ik daarmee doen, (ik vind dat mooi, bewaren), jamaar dat is toch niet zo goed en het is maar 13/15, (tis toch goed), 5/5 koude kleuren, 4/5 techniek, compostie 4/5 dat is toch niet zo goed want het was echt natekenen, maar ik ben beter in natekenene, dit jaar heb ik (??niet verstaan en dat durf ik niet meer vragen) nagetekend en dat is toch beter , en vorig jaar moesten wij nog iets natekenen op school, ik heb lego van logo, neen logo van lego nagedaan, en dat was wel goed.
(Van mij) die punten zijn toch goed.
En om 14.21 was hij weer naar boven.
Ik hoop dat het gelukt is om dit letterlijk goed naar voren te brengen.
Zo'n rap spreken op nog geen minuut is hier geen uitzondering. En dan is hij nog niet echt nerveus. Wel een beetje nu, door de examens en Bruno, is voor een Asperger dus ook wennen.
Als hij op een normale schooldag naar huis komt valt het wel mee. Is het op een of andere manier wat druk geweest voor hem (extra activiteit, iets met de medeleerlingen...), dan kan hij een echte waterval van woorden zijn. Wij zijn daar al aan gewend; en afhankelijk van het onderwerp is hij onmiddellijk thuisgekomen daarover bezig, of doet hij het 's avonds voor hij gaat slapen of een van de volgende dagen. Praten over alles wat hem bezighoudt doet hij dus wel al sinds zowat een jaar. En dat blijft uiteindelijk het voornaamste.
Nu ik toch nog aan het bloggen ben.
Jasper is nog eens beneden geweest ivm met boekenlijst voor volgend schooljaar. (en tussendoor wennen aan de poes die naar hem toegaat, tja Bruno wil echt wil vriendschap met een nog groot levend wezen in huis) Tekenen ja, de boekenlijst voor volgend jaar heeft hij zelf ingevuld. Hij wou al uitrekenen wat wij moeten betalen voor volgend jaar, tot ik hem er op wees dat er bij 2 boeken geen prijs staat.
Tekenend (what's in a word) heb ik hem gezegd dat pas op de boekenverkoop zelf de exacte prijs betaald wordt.
Deze lange blog over onze Asperger hoop ik nu te eindigen met het volgende:
- hij is verschrikkelijk taalvaardig (2.5 jaar en hij zei al gedichtjes op)
- als hij moet wennen aan iets is hij nerveuzer dan anders, wat ook weer meer "waterval" aan woorden teweegbrengt;
- zijn capaciteiten om sociale vaardigheden aan te leren zijn al lang bekend, alleen al door het feit dat hij het eerste middelbaar zeer goed zal afsluiten.
Wij waren uitzonderlijk vroeg bij de diagnose door juf M. in het 2de leerjaar, omdat ze verwachtte dat hij ging gepest worden. Vanaf dan hebben wij gericht kunnen werken.
Is Jasper een typische Asperger? Hij soms zo rigide, letterlijk, naast zijn logisch denken.
Daarom dat wij hem zoveel mogelijk weerwerk geven met absurde humor, om zijn denken te verruimen.
Enfin, ik hoop dat iedereen die deze blog leest en heeft te maken met Asperger er iets aan heeft.
Bruno en de kinderen
Bruno is donderdagavond goed aangekomen. Eva is hem mee gaan halen.
Bruno moest wennen natuurlijk, maar is na een uurtje rondspringen en snuffelen, nieuwe kattenbak, nieuwe voerbak enz. in slaap gevallen onder de printer. Misschien dat het zoemen hem rustig maakte?
Na 4 dagen kunnen we zeggen dat alles rond de computer (vensterbank, bureau, stoel ernaast; daar slaapt hij graag), één van zijn lievelingsplekken is geworden, zeker als Francky of ik bezig zijn. Hij is zelfs al een keer op mijn schouder gesprongen! (commentaar van Francky: wordt hij misschien een papegaai?)
Aan Francky en mij is hij ondertussen heel goed gewend. Voor mij een grote aanpassing, buiten een goudvis gewonnen op de kermis en een konijn van mijn broer in een hok op het einde van de tuin had ik geen ervaring met huisdieren.
Eva heeft helaas nog niet kunnen wennen aan de speelse Bruno. Vrijdagavond is ze thuisgekomen van school met een buikgriep, is pas vanmiddag voor de eerste keer naar beneden gekomen om te eten. Juist omdat ze ziek is, is ze veel schrikachtiger dan verwacht van een levend wezentje dat zo kan springen.
En Jasper heeft gereageerd zoals alleen Jasper kan doen.
Toen hij vernam dat er een poes kwam reageerde hij negatief, zoals verwacht. Voor ze naar huis kwam, heeft hij er Wikipedia op nagelezen. We hebben al een hele verhandeling gekregen over de poezen in het oude Egypte enz.
Maar bang is hij niet, tot mijn verbazing. Hij schrikt er wel van als ze plots over zijn voet springt ergens naar de vensterbank of zo. Maar dat doen Francky en ik ook. Hij heeft Bruno zelfs al een paar maal gestreeld. En hij observeert hem tot en met.
Vrijdag gaan wij een weekje op vakantie (al gepland voor Bruno kwam). Jasper heeft al een paar maal tussen neus en lippen door gevraagd: zal hij dan niet eenzaam zijn. Neen, want onze buurvrouw zal er met veel liefde voor zorgen. (Hoezo bezorgd zijn over de poes, want dat is hij dus echt niet!!!)
Bruno moest wennen natuurlijk, maar is na een uurtje rondspringen en snuffelen, nieuwe kattenbak, nieuwe voerbak enz. in slaap gevallen onder de printer. Misschien dat het zoemen hem rustig maakte?
Na 4 dagen kunnen we zeggen dat alles rond de computer (vensterbank, bureau, stoel ernaast; daar slaapt hij graag), één van zijn lievelingsplekken is geworden, zeker als Francky of ik bezig zijn. Hij is zelfs al een keer op mijn schouder gesprongen! (commentaar van Francky: wordt hij misschien een papegaai?)
Aan Francky en mij is hij ondertussen heel goed gewend. Voor mij een grote aanpassing, buiten een goudvis gewonnen op de kermis en een konijn van mijn broer in een hok op het einde van de tuin had ik geen ervaring met huisdieren.
Eva heeft helaas nog niet kunnen wennen aan de speelse Bruno. Vrijdagavond is ze thuisgekomen van school met een buikgriep, is pas vanmiddag voor de eerste keer naar beneden gekomen om te eten. Juist omdat ze ziek is, is ze veel schrikachtiger dan verwacht van een levend wezentje dat zo kan springen.
En Jasper heeft gereageerd zoals alleen Jasper kan doen.
Toen hij vernam dat er een poes kwam reageerde hij negatief, zoals verwacht. Voor ze naar huis kwam, heeft hij er Wikipedia op nagelezen. We hebben al een hele verhandeling gekregen over de poezen in het oude Egypte enz.
Maar bang is hij niet, tot mijn verbazing. Hij schrikt er wel van als ze plots over zijn voet springt ergens naar de vensterbank of zo. Maar dat doen Francky en ik ook. Hij heeft Bruno zelfs al een paar maal gestreeld. En hij observeert hem tot en met.
Vrijdag gaan wij een weekje op vakantie (al gepland voor Bruno kwam). Jasper heeft al een paar maal tussen neus en lippen door gevraagd: zal hij dan niet eenzaam zijn. Neen, want onze buurvrouw zal er met veel liefde voor zorgen. (Hoezo bezorgd zijn over de poes, want dat is hij dus echt niet!!!)
vrijdag 13 juni 2008
Ziekenhuisbezoek vroeger en nu
Oma heeft deze week haar eerste chemotherapie gekregen. Voorlopig heeft ze er niet al te veel last van.
Jasper had vorige week al aangegeven oma niet meer te willen bezoeken tot na de examens. Vorige en deze week had hij een aantal voorexamens (vakken als technologische opvoeding, plastische opvoeding, muzikale opvoeding). Volgende week beginnen de eigenlijke examens. Hij wil met rust gelaten worden in deze periode.
Als gepensioneerde lerares begrijpt oma ook wel waarom hij niet op bezoek wil komen. Ze vindt het belangrijker dat hij zich nu concentreert op school.
Ziekenhuisbezoek was in 2006 voor Jasper zeer ingrijpend. Meme had haar knie gebroken. Pepe, invalide, werd ook opgenomen in het ziekenhuis. Hij lag een tijdje samen op een kamer met een oude man met een ooglap. Dat vond Jasper gruwelijk om te zien.
Lastiger is geweest hem te overtuigen om bij opa op bezoek te gaan. Hij is gestorven in april 2006, maar de zowat 3 maand (na 2j. ziekte) vooraf in het ziekenhuis, gaf hij nog aan zeer blij te zijn zijn kleinkinderen te zien. Ik heb toen met Jasper echt onderhandeld: oke je vindt het niet leuk om naar opa te gaan, maar opa vindt het wel leuk om jou te zien. Toen zijn we overeengekomen om 1x per week te gaan, en dan ook niet langer dan een half uur.
Opa heeft er nog veel aan gehad zijn 5 kleinkinderen zvm te zien in die laatste maanden.
Jasper had vorige week al aangegeven oma niet meer te willen bezoeken tot na de examens. Vorige en deze week had hij een aantal voorexamens (vakken als technologische opvoeding, plastische opvoeding, muzikale opvoeding). Volgende week beginnen de eigenlijke examens. Hij wil met rust gelaten worden in deze periode.
Als gepensioneerde lerares begrijpt oma ook wel waarom hij niet op bezoek wil komen. Ze vindt het belangrijker dat hij zich nu concentreert op school.
Ziekenhuisbezoek was in 2006 voor Jasper zeer ingrijpend. Meme had haar knie gebroken. Pepe, invalide, werd ook opgenomen in het ziekenhuis. Hij lag een tijdje samen op een kamer met een oude man met een ooglap. Dat vond Jasper gruwelijk om te zien.
Lastiger is geweest hem te overtuigen om bij opa op bezoek te gaan. Hij is gestorven in april 2006, maar de zowat 3 maand (na 2j. ziekte) vooraf in het ziekenhuis, gaf hij nog aan zeer blij te zijn zijn kleinkinderen te zien. Ik heb toen met Jasper echt onderhandeld: oke je vindt het niet leuk om naar opa te gaan, maar opa vindt het wel leuk om jou te zien. Toen zijn we overeengekomen om 1x per week te gaan, en dan ook niet langer dan een half uur.
Opa heeft er nog veel aan gehad zijn 5 kleinkinderen zvm te zien in die laatste maanden.
maandag 9 juni 2008
Eva en de tombola op de Hongaarse avond
Francky, Eva en ik hadden zaterdagavond een heel leuke avond op het jaarlijkse feest van de West-Vlaamse-Hongaarse vereniging. Op Francky's weblog kan je lezen waarom we gingen en zie je beelden van het feest.
Eva heeft zich heel goed geamuseerd. Er was het lekkere eten (wat ze dus nooit afslaat); ze heeft kennisgemaakt met een meisje waarmee ze bijna de hele avond gespeeld heeft en vooral: de tombola.
Bij elke envelop die je kocht had je twee lotjes: een altijd prijs en een met een kans op een hoofdprijs. We hebben er zo 4 gekocht. Eerst mocht je kijken wat je "gratis" kreeg. Nu is niemand zo tuk op een prijsje als Eva, dus hebben we haar eerst wat moeten intomen tot de lange rij een beetje geminderd was.
Tja, gratis gewonnen prijzen: nuttig: een cuttermes, een flesopener, maar de rest: ?? Eigenlijk eens een foto moeten plaatsen van de zeer mooie roze trechter van rubber die als je hem omgekeerd zet doet denken aan een middel om pasgeboren baby's te voeden. Dat was echt het belachelijkste aan onze tafel, hoewel er nog een paar goeie kandidaten tussen zaten (koffiekan, dingen gratis aangeboden bij de aankoop van zoveel stuks van koekjes, chocolade...)
Eva begreep niet goed dat sommige dingen rechtstreeks in de vuilnisemmer zullen belanden of weer weggegeven voor een volgende tombola: als je iets gratis krijgt, dan moet je dat toch houden? Nee dus, niet alles is nuttig en/of smaakvol.
Voor de trekking van de hoofdprijzen vroegen ze een paar onschuldige kinderhanden. Wat dacht je, Eva was natuurlijk kandidaat. Ze had vooraf onze 4 nrs goed bekeken, onthouden en haar best gedaan haar favoriet te winnen: een levensgrote witte knuffelbeer. Oef voor ons dat het niet gelukt is (haar kamer puilt nu al uit van de knuffeldieren). Ze is er wel in geslaagd een andere, zeer mooie prijs te trekken: een reistas op wieltjes.
Dit is een misschien onnozel voorbeeld om aan te tonen dat Eva een enorm doorzettingsvermogen heeft. Echt, wij staan er af en toe versteld van hoe Eva uit haar toch wel beperktere mogelijkheden bijna altijd een maximale prestatie weet te puren.
vrijdag 6 juni 2008
de straat oversteken
Sinds enige tijd is er een kleine discussie aan de gang. Eva wilt net als haar grote broer alleen de straat op. Voor Jasper is dit geen probleem. Hij kan op een veilige manier oversteken, wachten tot het licht op groen staat enz. Voor Eva is dit niet zo simpel.
Zij heeft absoluut geen ruimtelijk inzicht en kan dus niet uitmaken of de kust al dan niet veilig is.
Wanneer ze 's avonds afgezet wordt bij mijn moeder moet de begeleidster van de bus haar helpen bij het oversteken of anders zou ze pardoes onder een auto lopen of in ieder geval in paniek raken met alle gevolgen vandien.
Daarom lieten we haar tot voor kort nooit alleen de straat op, behalve dan om naar het speelpleintje te gaan tegen de tijd dat de ijskar er aankomt. Het speelplein zelf ligt midden in een woonwijk. Op deze route moet ze alleen ter hoogte van het speelpleintje de straat oversteken en deze straat is dan nog eens doodlopend. Veel auto's passeren er daar dus zeker niet.
Mijn moeder woont op een paar honderd meter van ons huis en om van ons huis naar het hare te gaan moet je wel een kruispunt oversteken, met verkeerslichten. Tijdens de spitsuren is het er behoorlijk druk. Eva zou in principe kunnen ovesteken met behulp van de verkeerslichten, maar toch is het nog gevaarlijk voor haar. Je weet immers nooit hoe ze zal reageren mocht het voetgangerslicht op rood springen terwijl ze halfweg is bij het oversteken. Veel kans dat ze door de drukte om zich heen zou panikeren. ZIjzelf wilt absoluut alleen naar huis wandelen, maar dat mag niet van ons en van ons moeder. Ook de begeleidster van de bus heeft volmondig "njet" geadviseerd toen we haar daarover spraken.
Eva heeft het daar lastig mee. Langs de ene kant begrijpt ze wel dat Jasper ouder is en dus beter zijn weg vindt in het verkeer, maar langs de andere kant wil ze ook de baan op zoals de andere kinderen hier uit de buurt, waarvan sommigen zelfs enkele jaren jonger zijn dan zijzelf.
Gisteren vroeg Greet mij wat ik wilde eten voor vaderdag. Ik gaf twee keuzes op : ofwel halen we couscous bij onze Marrokaanse winkel in de Ardooisesteenweg, ofwel gaan we alle vier samen iets eten in de frituur hier vlakbij.
Dit eerste zag Greet wel zitten, maar ze had wel haar twijfels wat betreft de kinderen. Deze zouden het wellicht niet lusten. Jasper in ieder geval zou bezwaren maken. Dus werd gekozen voor frituur "het Sterrebos".
Rond 7 uur wandelde ik samen met Eva naar het frietkot om alvast een plaats te reserveren. Je weet maar nooit hoe druk het er zal zijn op zo'n dag. En onze vriendelijke uitbater Benny is naar het schijnt een hele goede kok die veel meer kan dan alleen maar frieten bakken en hamburgers serveren.
Onderweg bedacht ik een spelletje. Telkens we moesten oversteken deed ik alsof ik blind was en Eva moest me helpen aan de overkant te komen. Zij vond dit een grappig idee en deed al wat ze kon om me de straat over te krijgen. Slechts eenmaal moest ik haar zelf helpen oversteken daar ze te bang was. Deze blinde papa hield natuurlijk een oogje in het zeil telkens we overstaken.
Om af te sluiten kan ik zeggen dat dit goed meeviel. Geen enkele keer deed ze iets gevaarlijks en zij was duidelijk in haar sas dat het allemaal vlot ging. Toch zal het nog lang duren vooraleer ze alleen naar mijn ouders kan gaan.
Dat Eva zich nog tegoed gedaan heeft aan een kindermenu (met speelgoedje), daar hoef ik geen tekeningetje bij te maken, denk ik toch.
Zij heeft absoluut geen ruimtelijk inzicht en kan dus niet uitmaken of de kust al dan niet veilig is.
Wanneer ze 's avonds afgezet wordt bij mijn moeder moet de begeleidster van de bus haar helpen bij het oversteken of anders zou ze pardoes onder een auto lopen of in ieder geval in paniek raken met alle gevolgen vandien.
Daarom lieten we haar tot voor kort nooit alleen de straat op, behalve dan om naar het speelpleintje te gaan tegen de tijd dat de ijskar er aankomt. Het speelplein zelf ligt midden in een woonwijk. Op deze route moet ze alleen ter hoogte van het speelpleintje de straat oversteken en deze straat is dan nog eens doodlopend. Veel auto's passeren er daar dus zeker niet.
Mijn moeder woont op een paar honderd meter van ons huis en om van ons huis naar het hare te gaan moet je wel een kruispunt oversteken, met verkeerslichten. Tijdens de spitsuren is het er behoorlijk druk. Eva zou in principe kunnen ovesteken met behulp van de verkeerslichten, maar toch is het nog gevaarlijk voor haar. Je weet immers nooit hoe ze zal reageren mocht het voetgangerslicht op rood springen terwijl ze halfweg is bij het oversteken. Veel kans dat ze door de drukte om zich heen zou panikeren. ZIjzelf wilt absoluut alleen naar huis wandelen, maar dat mag niet van ons en van ons moeder. Ook de begeleidster van de bus heeft volmondig "njet" geadviseerd toen we haar daarover spraken.
Eva heeft het daar lastig mee. Langs de ene kant begrijpt ze wel dat Jasper ouder is en dus beter zijn weg vindt in het verkeer, maar langs de andere kant wil ze ook de baan op zoals de andere kinderen hier uit de buurt, waarvan sommigen zelfs enkele jaren jonger zijn dan zijzelf.
Gisteren vroeg Greet mij wat ik wilde eten voor vaderdag. Ik gaf twee keuzes op : ofwel halen we couscous bij onze Marrokaanse winkel in de Ardooisesteenweg, ofwel gaan we alle vier samen iets eten in de frituur hier vlakbij.
Dit eerste zag Greet wel zitten, maar ze had wel haar twijfels wat betreft de kinderen. Deze zouden het wellicht niet lusten. Jasper in ieder geval zou bezwaren maken. Dus werd gekozen voor frituur "het Sterrebos".
Rond 7 uur wandelde ik samen met Eva naar het frietkot om alvast een plaats te reserveren. Je weet maar nooit hoe druk het er zal zijn op zo'n dag. En onze vriendelijke uitbater Benny is naar het schijnt een hele goede kok die veel meer kan dan alleen maar frieten bakken en hamburgers serveren.
Onderweg bedacht ik een spelletje. Telkens we moesten oversteken deed ik alsof ik blind was en Eva moest me helpen aan de overkant te komen. Zij vond dit een grappig idee en deed al wat ze kon om me de straat over te krijgen. Slechts eenmaal moest ik haar zelf helpen oversteken daar ze te bang was. Deze blinde papa hield natuurlijk een oogje in het zeil telkens we overstaken.
Om af te sluiten kan ik zeggen dat dit goed meeviel. Geen enkele keer deed ze iets gevaarlijks en zij was duidelijk in haar sas dat het allemaal vlot ging. Toch zal het nog lang duren vooraleer ze alleen naar mijn ouders kan gaan.
Dat Eva zich nog tegoed gedaan heeft aan een kindermenu (met speelgoedje), daar hoef ik geen tekeningetje bij te maken, denk ik toch.
Jasper, nogmaals een jaar vol evolutie
Deze namiddag een heel leuk gesprek gehad met Jaspers thuisbegeleider. Conclusie, net zoals het evaluatiegesprek met de Gon juf en de mensen op school: zeer positief. Jasper heeft dit jaar een voor een Asperger zeer positieve evolutie meegemaakt, vooral dan,
voor zover we dat zelf nog niet wisten natuurlijk :)
op sociaal en emotioneel vlak.
Praktisch gezien: we hadden al afgezien van een 2de jaar Gon-begeleiding omdat het afwachten is ivm het nieuwe onderwijszorgdecreet. De thuisbegeleiding loopt nog een jaar door en zal geïntensiveerd worden tot 1 x per maand. Indien nodig kunnen studietips ook door de thuisbegeleider gegeven worden. Voor de volgende 4 jaar middelbaar hebben we dan alvast nog 2 jaar aan begeleiding (1 Gon, 1 revalidatiecentrum) en hopen we maar op het in werking treden van het nieuwe decreet, waarbij de school zelf kan bepalen welke leerling zorguren nodig heeft.
Een zeer positief bewijs van Jaspers evolutie heb ikzelf ondervonden vorige zaterdag. Ik ging 's avonds nog een keer op bezoek bij mijn moeder in het ziekenhuis en vroeg, pro forma, ga je mee naar oma. Antwoord: ja, ik ga mee, ik geschrokken van dat ja, Francky's reactie: wel da's goed.
Dacht hij dan : ok ik ben mee, dan ben ik er een volgende keer vanaf, of ik wil oma nog een keer zien, of ik ga mee om mama een plezier te doen of... hoogstwaarschijnlijk nog een dozijn en meer mogelijkheden, is niet belangrijk, hij is meegegaan!!!
Oma en nonkel Toon, die er ook was, waren positief verrast hem te zien. Langer dan een half uur, driekwartier mag zo'n bezoek trouwens niet duren of hij wordt weer zenuwachtig.
Nav. oma's toestand, ivm onze kinderen kan ik maar blijven zeggen: er blijkt nogmaals uit dat je met Jasper een tweerichtingsverkeer hebt, en dat Eva contact zoekt met de "buitenwereld" enkel als ze dat zelf wil.
Wat ook aan bod is gekomen tijdens het gesprek : "verplichte" lectuur voor Jasper, nl de Cowboy Henk-strip in Humo. Daar keek de thuisbeleider eventjes van op, maar hij begreep het wel: een taalvaardige jongen kan gestimuleerd worden om verbale humor te begrijpen. Zo is hij ook fan geworden van Monty Python, en als Allo Allo nog eens wordt uitgezonden in prime time, dan verplichten we hem te kijken, zeker weten.
voor zover we dat zelf nog niet wisten natuurlijk :)
op sociaal en emotioneel vlak.
Praktisch gezien: we hadden al afgezien van een 2de jaar Gon-begeleiding omdat het afwachten is ivm het nieuwe onderwijszorgdecreet. De thuisbegeleiding loopt nog een jaar door en zal geïntensiveerd worden tot 1 x per maand. Indien nodig kunnen studietips ook door de thuisbegeleider gegeven worden. Voor de volgende 4 jaar middelbaar hebben we dan alvast nog 2 jaar aan begeleiding (1 Gon, 1 revalidatiecentrum) en hopen we maar op het in werking treden van het nieuwe decreet, waarbij de school zelf kan bepalen welke leerling zorguren nodig heeft.
Een zeer positief bewijs van Jaspers evolutie heb ikzelf ondervonden vorige zaterdag. Ik ging 's avonds nog een keer op bezoek bij mijn moeder in het ziekenhuis en vroeg, pro forma, ga je mee naar oma. Antwoord: ja, ik ga mee, ik geschrokken van dat ja, Francky's reactie: wel da's goed.
Dacht hij dan : ok ik ben mee, dan ben ik er een volgende keer vanaf, of ik wil oma nog een keer zien, of ik ga mee om mama een plezier te doen of... hoogstwaarschijnlijk nog een dozijn en meer mogelijkheden, is niet belangrijk, hij is meegegaan!!!
Oma en nonkel Toon, die er ook was, waren positief verrast hem te zien. Langer dan een half uur, driekwartier mag zo'n bezoek trouwens niet duren of hij wordt weer zenuwachtig.
Nav. oma's toestand, ivm onze kinderen kan ik maar blijven zeggen: er blijkt nogmaals uit dat je met Jasper een tweerichtingsverkeer hebt, en dat Eva contact zoekt met de "buitenwereld" enkel als ze dat zelf wil.
Wat ook aan bod is gekomen tijdens het gesprek : "verplichte" lectuur voor Jasper, nl de Cowboy Henk-strip in Humo. Daar keek de thuisbeleider eventjes van op, maar hij begreep het wel: een taalvaardige jongen kan gestimuleerd worden om verbale humor te begrijpen. Zo is hij ook fan geworden van Monty Python, en als Allo Allo nog eens wordt uitgezonden in prime time, dan verplichten we hem te kijken, zeker weten.
maandag 2 juni 2008
Eva later in de journalistiek?
Eva heeft dit weekend een eigen krantje gemaakt. Ze ging aan de slag met potlood, lat, papier, stickers en veel ideeën. Het begin van haar inspiratie vond ze in de tijdschriften van Barbie, My little pony ed. (elke week mag ze zo'n blad hebben uit Delhaize).
Maar ze ondervond al gauw dat het niet zo makkelijk is een eigen krant op te zetten. Daarom vroeg ze raad aan ons, keek nog eens naar het jeugdjournaal en reclame op TV en liet zich inspireren door wat ze leert op school.
Het resultaat:
Een kinderkrant van Eva
9 bladzijden
p1: titelpagina, p2 nieuws, p3 reclame, p4 reken en taaloefeningen, p5 prijsvragen, te winnen: gekleurde linten, p6 spelletjes, p7 stripverhaaltje over klein lief visje, p8: schrijf gevoelens hier op, p9 kleine poster (zelf getekend)
Wie een exemplaar wil, zal moeten wachten tot we kopies genomen hebben.
Eva vroeg : wat vind je : is dit nu een krant, of een tijdschrift, of nog iets anders.
Ik vind zelf, wegens de opzet, dat het een tijdschrift is, maar Eva vind het eerder een krant omdat het zwart-wit is.
Maar ze ondervond al gauw dat het niet zo makkelijk is een eigen krant op te zetten. Daarom vroeg ze raad aan ons, keek nog eens naar het jeugdjournaal en reclame op TV en liet zich inspireren door wat ze leert op school.
Het resultaat:
Een kinderkrant van Eva
9 bladzijden
p1: titelpagina, p2 nieuws, p3 reclame, p4 reken en taaloefeningen, p5 prijsvragen, te winnen: gekleurde linten, p6 spelletjes, p7 stripverhaaltje over klein lief visje, p8: schrijf gevoelens hier op, p9 kleine poster (zelf getekend)
Wie een exemplaar wil, zal moeten wachten tot we kopies genomen hebben.
Eva vroeg : wat vind je : is dit nu een krant, of een tijdschrift, of nog iets anders.
Ik vind zelf, wegens de opzet, dat het een tijdschrift is, maar Eva vind het eerder een krant omdat het zwart-wit is.
zondag 1 juni 2008
Jasper en reality tv
Vanmiddag kwam het gesprek op reality tv omdat Francky vernomen had dat een vage kennis had deelgenomen aan Toast Kannibaal. Zelf kijken wij echt zeer zelden of nooit naar zo'n shows, maar ze zijn zo alomtegenwoordig dat je er altijd wel iets over verneemt.
Ik vroeg aan Jasper of hij het zag zitten om mee te doen aan Mama zoekt een lief (of iets dergelijks, in elk geval een programma waarin een alleenstaande ouder een nieuwe partner zoekt die door de kinderen eerst geselecteerd en gekeurd moet worden)
Antwoord : neen, je kunt dat toch zelf wel beslissen zeker. En trouwens, waarom kijken de mensen daar naar op TV?
Waarom, dat weten we ook niet, wijzelf zijn niet geïnteresseerd. Moesten dan terugdenken aan de uitspraak van Andy Warhol: in the future everyone will be world-famous for 15 minutes.
Zelf zou Jasper alleen deelnemen, binnen een jaar of 5, aan Beauty en de Nerd, hij kan dan tenminste bij een mooi meisje slapen.
Ik vroeg aan Jasper of hij het zag zitten om mee te doen aan Mama zoekt een lief (of iets dergelijks, in elk geval een programma waarin een alleenstaande ouder een nieuwe partner zoekt die door de kinderen eerst geselecteerd en gekeurd moet worden)
Antwoord : neen, je kunt dat toch zelf wel beslissen zeker. En trouwens, waarom kijken de mensen daar naar op TV?
Waarom, dat weten we ook niet, wijzelf zijn niet geïnteresseerd. Moesten dan terugdenken aan de uitspraak van Andy Warhol: in the future everyone will be world-famous for 15 minutes.
Zelf zou Jasper alleen deelnemen, binnen een jaar of 5, aan Beauty en de Nerd, hij kan dan tenminste bij een mooi meisje slapen.
Abonneren op:
Posts (Atom)