wit-grijs-zwart

Eerst dit: lichamelijke pijn. Wat doet dat met een mens, zeer, zeer veel. Gelukkig heb ik een schat van een buurvrouw, én een collega die weten waarover dat gaat.  

Na 3 nachten bijna niet slapen en Francky daarbij lastig gevallen, heb ik de huisdokter gebeld.  Hij kan dus blijkbaar ook vocht trekken uit die gvd'se knie van mij. Soit over mijn lichamelijke pijn heb het verder niet meer.  Alleen: vertrouw op je eigen lichaam.  Als dat signalen geeft van een te erge pijn, vertrouw er op.  En ik blijf er bij: je begint, maar je staat nergens zonder dat je lichaam het kan doen, in emotioneel/mentaal opzicht.

Volgende week dinsdag is het exact een jaar geleden dat ik ben geopereerd aan mijn rug.  Voor mij een reden om een keer terug te kijken over mijn kinderen.

Jasper zit in het 3de middelbaar, voor het eerst zonder een vorm van begeleiding. Hij is 15. Sinds hij 12 was en zich voor bepaalde dingen niet goed in zijn vel voelde, hebben wij hem behandeld als een volwassene.  Dat levert een Asperger op die nog altijd dingen vraagt, maar zich toch goed voelt. Hij mag zijn wie hij is, thuis.   Als dat een grote prestatie is voor mij en Fr., tja? Blijkbaar is dat niet meer zo vanzelfsprekend, ouders die hun kind een thuis bieden.  Jasper aanvaardt mij ook, trouwens.  De avond voor ik die operatie had stond hij aan de trap, "ik weet niet wat ik moet zeggen".  Dat zei voor mij alles. Ja, Jasper heeft emoties, ja hij is zeer intelligent.  Alleen intelligentie, quatsch. En daar blijf ik bij.   Het heeft zeer veel gekost hoor, van Fr. en mij. Maar als je ziet waar hij nu is, wel alle inspanningen waard.   Hij krijgt van mij een grijs.

Eva zal nog lang een zorgenkindje blijven. Maar haar vrolijke karakter, haar doorzettingsvermogen, dat zijn 2 dingen waarop ik oprecht jaloers kan zijn. Zij blijft zwart/wit. En denk niet dat Eva hier minder aandacht krijgt.

Waarom wit-grijs-zwart; is voor mij een kwotering van mijn kinderen in die mate dat ze zich in de "buitenwereld" kunnen aanpassen.