Vandaag dé grote dag voor meme en pepe. Wegens mijn lichamelijke klachten kon ik vooraf niet veel helpen. Eva heeft gistermiddag uit zichzelf aangeboden om te helpen met inpakken. Volgens Francky heeft zij heel goed geholpen en verstandig gereageerd op meme. Verstandig reageren op meme, daar zit ook een heel verhaal achter.
Ik was van dienst om op pepe te passen, tot de verhuiswagen was gearriveerd en het bed in elkaar was gestoken. Eerlijk waar, ik heb niet veel meer gedaan dan de aanwezige dozen opengesneden, en mijn schoonvader het zo makkelijk mogelijk gemaakt. Op een moment zei hij dat hij naar het toilet moest. nieuw appartement: ik vertrouwde het niet om alleen de weg te wijzen, ik hem hem ondersteund, hij heeft dus letterlijk geleund op mij. Een niet meegevende blok van meer dan 100 kilo; wel ik voel het nu nog. Hij is wel nog in staat om zelf alleen een toilet te gebruiken. Gelukkig. Om Francky te citeren: mijn vader zal ons allemaal nog overleven.
Wat kan ik nog zeggen over mezelf: ik ben er bij, ik kan kleinigheden doen, maar die lichamelijke beperkingen van mij: dat is erg hoor, op zo'n moment.
Vanmorgen was ik op het werk. Vanmiddag vernomen van Francky dat hij Jasper is moeten afhalen van school omdat hij ziek is. Dat er nog een keer bij voor Francky, hij heeft ook niet veel meer nodig.
Het leuke van Francky en mij samen vandaag: we kijken naar mekaar, we weten wat we zien, en we schieten gewoon in de lach. Ja, moving day is lastig, maar wij kunnen er gelukkig samen om lachen. Slappe lach, dat wel.
Deze week is een week om rap te vergeten. Alles komt een keer samen van slecht nieuws. Voor mij zeker. Vorige zaterdag zijn Francky en ik naar de begrafenis geweest van de broer van onze buurvrouw "die uit het leven is gestapt". Gisteren kwam mijn zus langs, met haar 2 jongste zoontjes. Ook om haar hart een keer te kunnen luchten. Haar jongste: vermoeden van ADHD. Middelste: heeft ze laten testen op vraag van de school, wegens vermoeden van hoogbegaafdheid. Blijkbaar heeft hij het (net) niet. Ja kijk, op zo'n moment heb ik echt niet het hart om te zeggen: ga weg, ik heb zelf genoeg aan mijn hoofd wegens de verhuis van mijn schoonouders. Maar mijn zus is een taaie: die zal het wel goed doen. Ik vind het gewoon jammer voor haar dat ze nog maar aan de beginweg staat. Het zal nog lastig worden.
ECHT luisteren naar iemand, dat is mij na deze hectische week duidelijk geworden: dat kan ik. Mijn eigen grootste probleem is nu: aanvaard een keer bij jezelf dat je lichamelijk veel zou willen maar dat je het gewoon niet meer kan. Ook niet met aangepaste bewegingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten