Ik heb wel meer geduld dan de rest van het gezin hier om hem bezig te houden. Aardappelen schillen, leuk, dan smijt hij die in het water. Eitjes roeren (samen met Eva), ook leuk.
Grote lichamelijke inspanning voor mij: vanmiddag gereden naar een speelpleintje in de buurt. Ik kon niet veel meer dan hem in de gaten houden, en roepen als hij iets deed wat niet mocht.
Nog een grote pluim voor Eva trouwens, die met hem kleutercomputerspelletjes gespeeld heeft, om mij te ontlasten.
Nu, dat was maar lichamelijk. Wat mij meer verontrust, en waar ik echt niet veel over kan zeggen, omdat het misschien iets lichamelijks kan zijn, maar toch: jongste neefje zal nog grote zorgen vergen. Oudste neefje misschien ook, maar dat is dan weer een ander verhaal.
Middelste neefje, dat is gewoon een driftkop bij momenten.
Kijk, je hebt je eigen 2 kinderen, en wat je noemt vergelijkingsmateriaal, in die zin dat we echt wel leeftijdsgenootjes kennen van allebei. We zien wat we zien. En ik hoop echt dat we verkeerd zien en dat alles veel verbetert met uitgroeien. We hadden een paar jaar geleden ook nooit gedacht dat onze 2 staan waar ze nu staan. Maar ivm met familie is het zeer delicaat je eventuele vermoedens uit te spreken.
Deze morgen nog in de supermarkt (met neefje mee) een kennis tegengekomen met een ASS-zoon van nu 17; laatste jaar middelbaar, zal nog een specialisatiejaar doen. Het gaat goed met hem.
Conclusie van ons gesprek was: begaafde ASS-ers: als het van jongsaf geweten is, met begeleiding, en vooral, met zeer veel inspanning en begrip van de ouders: dan geraken ze er wel.
Ik spreek hier gewoon voor ons, natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten