Eva's taal

Vorige vrijdag kwam Eva naar beneden: "Mijn keel staat in brand". Ze was ziek dus.
In het weekend : "mijn keel voelt als een slappe banaan".
Maandag was ze nog slapjes, maar dinsdagmorgen stond ze monter en al klaar, voor wij wakker waren: "ik ga naar school".

Gisteren na toiletbezoek: "Toen ik mijn poep afveegde was er een beetje rood." Wij onmiddellijk denken, het is waarschijnlijk zo ver, tot ze zei: "ik heb vanmiddag veel rode bietjes gegeten op school", vraagje waarom: "er was ook bloemkool, maar ik lust geen bloemkool en het vlees was niet lekker want het was een beetje veel hard." Nu eten wij thuis af en toe rode bietjes, en die vindt ze lekker (in tegenstelling tot haar broer, ik zou bijna zeggen uiteraard).
En nee, ik schend Eva's privacy hiermee niet, ze vertelt zelf heel open over lichaamsfuncties.


In het dagelijks spreken maakt Eva nog veel fouten met het bezittelijk voornaamwoord, zijn/haar, en de werkwoordsvervoeging: ik voelt dit, enz.
Nu is het wel zo: van elk woord, als ze aan de computer bezig is, dat ze niet weet hoe het gespeld wordt, vraagt ze gewoon aan ons hoe dat moet, en dat schrijft ze dan op een blad papier (en ik denk memoriseert, volgens mij heeft ze nog nooit 2x hetzelfde woord gevraagd). Er zijn hier zo al wat bladen in de papiermand terechtgekomen.
Doet denken aan Jasper die zowat 5 jaar geleden zichzelf Engels is beginnen aanleren op dezelfde manier, maar dan wel zonder veel vragen.

Nieuwe kuisvrouw

Best dat de kinderen vandaag niet thuis zijn.

De eerste keer dat ze kwam, zat ik ergens op het plafond van mijn kniepijn (voor de kerstvakantie was dat).

Nu is ze er weer.

Het ligt niet aan mij, nu, maar ze praat zo langzaam en ze begrijpt zo weinig.

Maar ze kuist wel goed, en kan goed overweg met Streepje.

We waren verwend met L.

Rustige tijd ivm autisme

Over autisme valt hier gelukkig niet veel te melden.

Dit over mij:
Ik was beter voetballer geworden. Na de meniscus, nu de quadru... spier die mij parten speelt.
waarom: ik heb het aan mijzelf te danken, die pijn, omdat ik me overbelast heb dit weekend. En ik ben alleen met Francky naar Delhaize geweest, zaterdag, met krukken.
Zowel de kinesist als de huisdokter waren niet tevreden vandaag : en nu echt: Greet: stap voor je kan lopen.
Daartegenover staat dat ik voor het eerst in maanden een voor mij gezellig, gelukkig weekend had. Zaterdagnacht zelfs voor het eerst in een jaar, een zeer lange, droomloze slaap.

Echte autistische reacties in ons gezin, daar zou ik al lang moeten over nadenken. Ik bedoel dingen zoals de paniek van Jasper, en de onweerstaanbare drang van Eva om baby'tjes te aaien. Gelukkig ligt dat al lang achter onze rug.
Hoe ouder onze kinderen worden, hoe minder sprake van gedrag waarop een buitenstaander commentaar heeft.

Binnen onze familie stelt niemand zich meer vragen over Jasper. Integendeel, alles wat hij goed doet, wordt meebeleefd Als het niet zo goed gaat, zoals met nieuwjaar met de drukte van de drie neefjes, vooral van de jongste, en dat daarom Francky hem naar huis voerde, dan is er geen commentaar, alleen begrip.
Dat hij verder alleen schoolcontacten, heeft, dat laten we er voorlopig bij.

Eva heeft nog niet hetzelfde "level" bereikt in mijn familie. Maar ze voelt zich wel goed in de situatie van nu.
Streepje heeft daarbij ook een hele grote inbreng.
Streepje is een kater, daarom (?) een meisjespoes. Mij ziet hij wel zitten, maar van het weekend, hij en Eva, dat was een plezier om te zien.

Krukken en toch postitief!

Streepje voelt zich helemaal thuis bij ons, vooral als hij op iemand kan slapen. Soms bij Eva. Meestal op mij.

Zonder het volgende was ik niet paraat geweest ivm onze diepvriezer.
Ik ben dinsdag geopereerd aan mijn rechterknie. De meniscus was nog goed genoeg om te laten zitten, er was wel een ernstig kraakbeenletsel.
3 dagen na de operatie voel ik al het verschil. Die verschrikkelijke kniepijn die ik had voordien is nu veranderd in pijn van de operatie, wondenpijn zgz.
(en na de derde maal aan die knie geopereerd zijn weet ik ECHT wel waarover ik het heb)
Uit voorzorg moet ik van de huisarts en de kinesist nog zoveel mogelijk met krukken lopen.

Belangrijkste is dat ik mij opgelucht voel. Nog een weekje pijn, misschien, en dan nog verdere revalidatie.
Zo had ik het met de kinesist vandaag bij de knieoefeningen erover dat hij toch wel een sadistisch kantje moet hebben, om mensen pijn te laten lijden.
Ik weet wel, 't is grimlachen. Soms is het nodig.

Le nouveau chat est arrivé

Ondanks het feit dat we dachten een poosje te wachten met een nieuwe poes, begon het bij vooral Francky en Eva te kriebelen.
Vanmorgen zijn we dus naar het asiel geweest, alleen maar om te kijken, maar zoals dat zo vaak gebeurt als een dier meteen je hart verovert... Eigenlijk was het de poes die ons, en vooral mij, uitkoos op het eerste zicht (ik kreeg al meteen likjes).
En voila, maak kennis met onze nieuwste huisgenoot:

































Streepje (what's in a name: Eva koos die wegens zijn gestreepte rug), 6 maanden oud gecastreerd mannetje.

Zeer levendig en nieuwsgierig ook, en in vergelijking met Bruno veel beweeglijker. Zoals Jasper opmerkte : hij kan veel beter springen dan Bruno. Bruno had om op de vensterbank te springen altijd een tussenstation nodig, Streepje doet het met één sprong. Achteraf gezien moet Bruno vanaf zijn geboorte al zwak geweest zijn.

Soit, Bruno vervangen zal Streepje niet, maar blij zijn we wel met onze nieuwe aanwinst, die zich hier al duidelijk thuis voelt.