Altijd heb je een onverwacht moment, met autistische kinderen.
Zeker niet vandaag had ik dat verwacht, hoewel het geen echte verrassing is, met Eva.
Buurvrouw belde aan, en Eva deed open, met de spontane reactie : "jij ziet er niet goed uit, kom jij uit het ziekenhuis?"
Dat is dus geen manier om iemand te begroeten (hoewel ze gelijk had, de buurvrouw zag er niet goed uit). Uitgelegd aan Eva dat dit niet "beleefd" is om op die manier iemand aan te spreken. Zij moet dan vragen "hoe is het?", of "hoe gaat het met jou?"
Haar reactie tov mij: "ben je boos?", zoals gewoonlijk, maar nee, dan ben ik ben zeker niet boos op zo'n moment, wel vermoeid.
Waarom de niet verwachte reactie van Eva:
Bruno is gisteren naar de dierenarts geweest, en heeft daar zijn (piquurtje, dixit Eva) gekregen, dwz gewoon, Bruno is gecastreerd. Hijzelf heeft er niets aan overgehouden, want vanmorgen was hij al vrolijk buiten aan het spelen.
Situaties als die met Bruno kun je vooraf heel goed uitleggen. De reacties achteraf kan je er gewoon bij nemen, als ouders.
Maar het blijft verdomme moeilijk dat je niet alles kan inschatten.
En nog iets: over Jasper bewust niets geschreven in deze post, hij kan namelijk wel sommige dingen goed inschatten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten