Een Asperger wordt 14

Ja, Jasper is vandaag 14 geworden.
Voor hemzelf is het gewoon een dag waarop hij 1 jaar ouder geworden is. Jammer voor hem willen oma en meme hem dan feliciteren en is hij verplicht om "dankuwel" te zeggen op de felicitaties.
Tante, die vandaag ook jarig is, deed het af met "zeg gewoon gefeliciteerd, ik weet hoe hij bestaat". Zelf heeft hij vanavond gevraagd of hij tante niet moest feliciteren, dat had ik niet verwacht van hem, zeker niet na een schooldag.

Wat kan ik zeggen over onze Aspergerzoon met deze leeftijd die zich gewoon goed in zijn vel voelt?

Het is een lange weg geweest. Gelukkig voor hem waren de omstandigheden goed om een Asperger zoveel mogelijk Asperger te laten zijn (vroege diagnose, goeie begeleiding; school die meewerkt, en verdorie ook zijn ouders).

En uiteraard Jasper zelf. Het is absoluut niet alleen te danken aan zijn intelligentie dat hij nu staat waar hij staat, want dan zouden alle zeer intelligente ASS-ers hun weg vinden in het gewone onderwijs.
Waarom kan ik ook niet echt verklaren, maar wat zeker is: hij is de meest consequente, realistische, matige, recht door zee persoon die wij kennen. (voorbeeld daarvan: als 3-jarige hoorde hij dat snoepen slecht is voor de tanden, wel, hij heeft al 11 jaar nooit gesnoept - wel koekjes en chips hoor).
Hij wil gewoon geen feestjes, cadeaus, felicitaties, enz., voor welke gelegenheid ook.
Het was voor ons al wennen, zo'n opstelling, dus nog meer voor de omgeving. De meesten hebben het al wel gesnapt ondertussen.

Sociaal contact, in de zin van vriendschap, met anderen, is buiten school, ook (nog) niet echt aan hem besteed. Daarom was het wel fijn te merken op een feestje bij neef Luc vorige maand dat 2 leeftijdsgenootjes vroegen "waar is Jasper?". Als, en dan zeg ik wel als, hij vrienden wil, dan staan er alleszins 2 klaar om hem te verwelkomen.

Ja, we zijn trots op onze zoon.