Ja, ik ben nu niet in staat een flitsende titel te verzinnen.
Gisteren om 8.30 u een afspraak bij de chirurg. Francky (die een halve dag vrijaf had genomen) en ik zaten daar braaf te wachten, tot na meer dan een uur de secretaresse kwam zeggen dat de dokter was weggeroepen voor een spoedoperatie. Nieuwe afspraak gemaakt, voor vandaag om 12.15. Was nog goed voor Francky, dan kon hij rechtstreeks van het werk komen (het ziekenhuis is dichtbij). Deze afspraak werd tot op bijna de minuut nog nagekomen ook, zeker niet vanzelfsprekend. De chirurg was heel vriendelijk, en heeft zeer goed uitgelegd wat mij scheelt, wat de operatie en de revalidatieperiode inhouden. 't zal zwaar zijn. Ik word geopereerd op 13 oktober, herstelperiode 5 a 6 maand.
Ik val waarschijnlijk in herhaling als ik zeg dat Eva van heel mijn sukkelen weinig beseft of misschien ook dat ze er zich niet veel van aantrekt. Ze is en blijft een persoontje dat alleen contact zoekt met de "buitenwereld" als het voor haar nodig is. Zo was haar pennenzak kapot en zijn we gisterenmiddag een nieuwe gaan kopen. Onderweg ook nog gestopt bij de apotheek om nieuwe pijnstillers te halen voor mij. Overigens is het op zich heel leuk om met haar te winkelen. Ik ben er ook 100% van overtuigd dat, als ze eenmaal echt geconfronteerd wordt met mijn ziekenhuisopname en herstel thuis, ze naar haar vermogen alles zal willen doen om te helpen.
Jasper vat mijn problematiek wel. Van hem krijg ik al wel eens een reactie (als hij het ziet aan mijn gezicht dat ik pijn heb). Er mee omgaan is natuurlijk iets anders; hij zegt er zowat niets over, maar hem kennende, en dat gaat over heel subtiele dingen, merk je wel dat hij er soms mee bezig is. Wat heel kenmerkend is voor hem: probeer niet rechtstreeks te praten met hem over ernstige zaken (ttz: zaken die hem niet als persoon aangaan). Veel beter is hem te laten luisteren als wij met elkaar, of met iemand anders het hebben over serieuze problemen. Recentste voorbeeld: foto van mijn rug laten zien aan oma, die hier zondag was, en de stand van zaken die wij toen wisten aan haar gezegd. Aan de andere kant van de tafel stond Jasper te doen alsof hij iets anders deed, maar ondertussen was hij heel aandachtig aan het luisteren.
Hoop dat het volgende niemand beledigt, maar het is ergens wel een illustratie van iedereen in ons gezin. Francky aan zijn collega's over Bruno, en hoe hij ons ervaart: Francky is het baasje, ik ben er voor de verzorging en troost, Jasper is zijn vriend en Eva een bij momenten lastige zus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten