gelukkige verjaardag Greet

deze middag, op het ogenblik dat de warmte op zijn hoogste piek was, ging achter mij een deur open.
"psst, papa, wat is mama aan het doen ?" fluisterde Eva me toe. "Aan het rusten" antwoorde ik met gedempte stem.
"Als het 4 uur is wil je mama dan eens naar haar kamer sturen papie ? Ik heb een verassing voor haar klaargelegd op bed".
"Geen enkel probleem Eva". Zodra de deur weer dicht was vroeg Greet - met één oog open - wat er gaande was. Ik vertelde haar dat Eva iets voor haar had klaargezet in onze slaapkamer.

Iets voor 4 uur Greet naar boven om dit te vinden :




En of ze er gelukkig mee is ? Domme vraag; NATUURLIJK.

Nog een gelukkige verjaardag van ons allen

ps : enkel de kat lag er niet van wakker.

Letterlijk denken

Wat mij nog te binnen geschoten is van Jasper

"Mama, ik ben toch een Vlaming?". "Ja." "Heb ik dan een baksteen in mijn maag?"

(Voor Nederlandse lezers van deze blog: het is een populair gezegde dat een Vlaming geboren wordt met een baksteen in zijn maag, omdat het overgrote deel graag een eigen huis bezit of laat bouwen)

Over letterlijk denken nog het volgende.

Toen Jasper in de derde klas zat kregen ze les over appels. Tegen mij vertelde hij : "er zijn 3 soorten appels, en ik steek dat in de doos in mijn hoofd".
We wisten toen al dat hij Asperger heeft, en eigenlijk was dat prachtig verwoord van hoe hij denkt. Je slaat alle soorten informatie op en stopt die in een "doos" in je hoofd, waaruit je later kan putten als die informatie nog eens te pas komt.

Toen hij pas zijn diagnose gekregen had, geloofde zowat niemand dat, ook niet de familie. Klassieke commentaar (jammer genoeg krijgen te veel ouders van een intelligente ASS-er dat te horen): ja maar, hij haalt toch goeie punten op zijn rapport; hij is toch een brave jongen, enz...

Wat toen en nu nog altijd waar is: Jasper is door en door betrouwbaar. Dus kon je hem al eens alleen thuis laten tijdens het boodschappen doen onder de voorwaarden: niet opendoen als iemand aanbelt, de telefoon niet opnemen.
Toeval wil dat op zo'n moment tante aan de deur kwam. Jasper deed niet open. Tante keek eens door het raam toen er niet werd opengedaan en zag Jasper. Ze deed teken dat hij moest opendoen. Jasper deed dus niet open. Tante nogmaals gebaren dat ze binnen wil komen. Jasper nog altijd niet opendoen. En dan kwam hij met de oplossing: hij nam een briefje en schreef daarop: "ik ben alleen thuis en mag niet opendoen". Geniaal bedacht, hoorde ik achteraf van een therapeute in het revalidatiecentrum.

Vanaf dat moment was het dus wel duidelijk voor de familie dat Jasper Asperger heeft. En hebben wij het "niet opendoen als je alleen thuis bent" aangevuld met: je mag wel opendoen als oma, tante, de buurvrouw... aanbelt.

Taalsprokkels vroeger en nu

Jasper is al helemaal gewoon geworden aan Bruno . Zelfs in die mate dat hij vanmiddag, toen we het over Bruno hadden, zei, "Hij moet ge'kat'streerd worden, hopelijk is dat geen 'kat'strofe voor Bruno".
Deed ons denken aan memee, die, toen ze hun laatste hond kregen, zei: "ik ga hem laten k(c)adastreren."

Dat doet mij dan weer denken aan Jasper als kleuter (ongelooflijk dat dat ook al bijna 10 jaar geleden is, en vreselijk jammer dat ik niet al zijn uitspraken genoteerd heb. Achteraf gezien zijn ze uitermate kenmerkend voor zijn Asperger).
- Popmuziek: muziek voor mensen die met poppen spelen
- Tevoeter: mensen die te voet gaan (naar analogie met fietser)
Zo had hij er nog veel, misschien schieten er nog wel dingen te binnen.

Leukste lachmoment met Jasper was wel toen er in de auto het liedje "We will rock you" van Queen speelde, en hij uit volle borst meezong, alleen was de "r" vervangen door een "f". Geen verdere uitleg nodig hoop ik.

Middelste neefje (5) kan er ook wat van. Toen oma in het ziekenhuis lag, met veel buisjes en zakjes, o.a. katheder voor de urine met bijbehorend zakje (met aanduiding van hoeveelheid): zei hij : "Oma heeft 42 graden pipi gedaan".
Sinds kort hebben de neefjes een hondje (een sneeuwwit dier). Zijn voorstel voor een naam was: Regenboogje.

Wat mij van mijn toen 5-jarige zus is bijgebleven, roepend vanaf het toilet : "Mama, hoe groot is de wereld?" Mijn moeder wist echt niet direct een antwoord te verzinnen.

Nieuwe generatie, nieuw woordgebruik

Toen ik vanmorgen de post uithaalde riep Eva vanuit haar kamer boven: "mama ben je weggeweest? ik heb de voordeur horen opengaan." Ik antwoordde : "ik heb de brievenbus geleegd". Eva daarop : "En, was er e-mail mee?"

Taal bis

Oef, rust is teruggekeerd, na 2 van Eva's speelmaatjes die hier gekomen zijn en die ze kent van het speelplein.
Daarom nu eindelijk het vervolg van vorige blog.

Eva is dus beperkt in haar letterlijke taalgebruik. Doorzetter als ze is heeft ze ook altijd, van kleinsaf, alle mogelijke hulpmiddelen gebruikt om duidelijk te maken wat ze wil, met gebaren, later tekeningen enz...

In het COT hebben wij een oudercursus gevolgd, waarbij werd gezegd: als je kind iets fout zegt, herhaal het dan juist. Dat hebben we gedaan tot op een moment dat het zo vanzelfsprekend wordt dat je niet meer bij een foutje stilstaat, tot ik dus vandaag, en ik weet niet meer eens waarom.

Mama, papa, Jasper zijn zeer goed in Nederlands, in het verwoorden, grammatica, spelling, enz... rapporten ter inzage, voor wie die wil zien :-)

Ons gevoel is soms dubbel: enerzijds leert Eva heel veel van ons op taalvlak, ergens nog het meest van Jasper, anderzijds is het frustrerend voor haar dat ze niet altijd duidelijk kan zeggen wat ze wil.

Op het oudercontact voor de grote vakantie zei de juf: er zit meer in Eva dan er uitkomt. Dat weten wij dus al vanaf het moment dat ze zo moeizaam begon te spreken, en hebben wij, als ik het zo mag zeggen "letterlijk" veel tijd moeten besteden aan Eva om haar te leren begrijpen.

Taal

Deze bedenkingen n.a.v. Eva's zowat miljoenste fout tegen het bezittelijke voornaamwoord haar/zijn vandaag. “Jasper haar computer”.
Taal, gewoon, het instrument dat je gebruikt om te spreken, is voor Eva niet zo vanzelfsprekend. Grammaticaal correcte zinnen vormen blijft zeer moeilijk.

Toen ze nog een peuter was had ze het al moeilijk : zinnetjes bestaande uit 1 à 2 woorden. Ook bleek ze problemen te hebben om andere mensen te begrijpen. Dit bleek vooral na enkele maanden kleuteronderwijs. Ze was toen 3 jaar en haar juf vroeg me of het mogelijk was dat Eva slecht hoorde. Ze reageerde niet wanneer de juf haar iets vroeg of opdroeg. Achteraf zouden we te weten komen wat de ware reden was; m.n. van 3-6 jaar "sociale angst", en daarmee kon ze naar het C.O.T., een speciale afdeling van het
revalidatiecentrum voor kleuters met stoornissen. Dat is zeer goed geweest voor Eva, dat we er zo vroeg bij waren, o.a. met haar fijne motoriek werd daar zodanig gewerkt, dat die nu acceptabel is.

Nogmaals : leerkrachten, als je vindt dat er iets mis is met een leerling, aarzel niet om de ouders te informeren, hoezeer je ook een negatieve reactie verwacht.

Pas aan 6 jaar, toen Eva naar het het eerste leerjaar moest, werd de stoornis autisme officieel gesteld, hoewel dat toen al duidelijk was, en we het vooral nodig hadden voor officiële instanties. (Manier waarop is ook weer Belgisch absurd)


Herinnering : met Jaspers eerste communie hadden wij als cadeau een weekendje naar Legoland in Engeland geboekt. We hebben met z'n drieên daar een paar mooie dagen doorgebracht.
Eva ging toen logeren bij oma en opa. Zij was 3.5 jaar en ik weet nog dat ik dacht "hoe kan ik haar duidelijk maken dat ze ons 3 dagen niet ziet".
Qua taal niet zo nodig, want oma is zeer leuk met haar kleinkinderen, opa was toen nog niet ziek en hij zag de kleine Eva heel graag, dus het is een leuk weekendje voor Eva geweest.

Blogje van Francky en Greet samen

Eva terug van vakantie

Deze middag hebben we Eva opgehaald van kamp.
Toen we er aankwamen waren alle kinderen aan het spelen in de tuin. Eva was blij om ons te zien maar vroeg direct of we nog even bleven. Onmiddellijk dus gerustgesteld dat ze het goed gehad heeft.
Nog eventjes gepraat met de moni's: Eva was een aangenaam meisje, lag goed in de groep, deed enthousiast mee met de activiteiten, was 's avonds wel moe. Ook nog een babbeltje gemaakt met de mama van een jongen die bij Eva in de groep zat. We kennen haar al van 5 jaar terug, toen Jasper met haar oudste zoon een kamer deelde, en wisselden wat nieuwtjes over onze kinderen uit. Zij heeft er 6, waarvan 3 met autisme.
In de auto naar huis vroeg Eva naar Bruno, naar Jasper, of we haar gemist hadden, maar hoe dichter we bij huis kwamen, hoe stiller ze werd. Thuis was het precies of haar ballon met energie, enthousiasme en plezier leeggelopen was en is ze vertrokken naar haar kamer, waar ze zich tot vanavond genesteld heeft met een verzamelalbum strips.
Ze kreeg een kampschriftje mee naar huis, waar per dag de activiteiten opgesomd stonden. Ze moesten ook elke dag invullen wat ze het leukst en niet leuk vonden. Bij niet leuk heeft Eva 5 dagen "niks" ingevuld. Als dat geen bewijs van zich amuseren is!

Als afsluiter: ik weet dat België een land is van gebods- en nog meer verbodsbepalingen, de een al wat absurder dan de ander. Maar de vreemdste die ik ooit gezien heb hing boven de wastafel in de slaapkamer van Eva: streng verboden schelpjes op het strand gevonden te wassen.

Oppassen bij mijn vader

Daar nonkel Valère en tante Andrea 50 jaar getrouwd zijn moest mijn moedertje er op uit. Vandaag werd dit gevierd. Mijn ouders waren natuurlijk ook uitgenodigd, maar gezien mijn vaders gezondheid is dat wel een beetje moeilijk. Dus werd besloten dat, net als bij het feest van nonkel Marcel enkele maandere terug, mijn moeder alleen zou gaan.

Eerst zou ik haar daar brengen en terughalen. Het feest was ergens in Gistel als ik het goed heb. Da’s een beetje ver voor memee om met haar bromfiets naar toe te rijden.
Enkele weken terug liet ze me echter weten dat het niet nodig was dat ik haar zou brengen. Nonkel Marcel was deze morgen in de buurt om met zijn vink te spelen. Zij kon dus met nonkel Marcel mee. Goed niet ?
Reste haar nog één probleem : mijn vader. “Geen probleem moeder, wij zullen wel af en toe binnenwippen, zover van elkaar wonen we nu ook weer niet hé ? Ten hoogste 500 m, dat is wel te doen”.
Zo gezegd, zo gedaan, moeder weg, vader al gegeten en terug in bed. Blik zoals steeds op oneindig. Rest ons nog om eens regelmatig ons gezicht te laten zien en kijken of alles onder controle is. Weglopen zal hij zeker en vast niet, maar toch…..

Jasper stond ook op de dienstrol. Enthousiast dat hij was, natuurlijk. “Hoe lang moet ik bij pepee blijven ?” was zijn eerste vraag. “Bah, kijk, euh….zie het zo jongen…. Memee heeft een ijsje voor je klaargelegd, als het op is kom je terug naar huis.” “Memee heeft een ijsje klaargelegd ? Toch wel in de diepvries ?” Twijfelend keek hij me aan. “Ja kom, natuurlijk..zo erg verstrooid is memee toch nog altijd niet ?” reageerde ik. Dit antwoord stelde hem gerust. Rond 14 uur stond hij naast me terwijl ik aan de PC bezig was. “Ik ga nu maar” sprak hij zuchtend en hij plaatste demonstratief zijn wijsvinger tegen mijn slaap. Doet hij nog wel meer. Ik word tenminste 2 maal daags ritueel doodgeschoten.

Ik ging tegen vijf uur naar mijn vader terwijl Greet en Jasper bij oma op bezoek waren.
Eerlijk verdeeld…volgens mij toch. Een uurtje ofzo later kwam Greet terug bij ons. Jasper had ze wat verderop afgezet en die was nu vliegensvlug naar huis om na te gaan of het internet er nog wel was. Ik ging ook weg terwijl Greet mijn vader nog wat gezelschap hield.
Nadat Greet ook terug thuis was, ging ik nog een laatste keer kijken. Kort daarop kwam mijn moeder terug thuis. Ze werd door een neef van mij gebracht die ook nog een andere oom en tante in zijn volumewagen had. De oudjes zagen er vermoeid maar tevreden uit.
Onmiddellijk maakte ik van deze gelegenheid gebruik om rap rap handje te schudden, elk een goeien avond toe te wensen en nu definitief huiswaart te keren.

Oppassen bij mijn vader

Daar nonkel Valère en tante Andrea 50 jaar getrouwd zijn moest mijn moedertje er op uit. Vandaag werd dit gevierd. Mijn ouders waren natuurlijk ook uitgenodigd, maar gezien mijn vaders gezondheid is dat wel een beetje moeilijk. Dus werd besloten dat net als bij het feest van nonkel Marcel enkele maandere terug , mijn ma alleen zou gaan.

Eerst zou ik haar daar brengen en terughalen. Het feest was ergens in Gistel als ik het goed heb. Da’s een beetje ver voor memee om met haar bromfiets daar naar toe te rijden.
Enkele weken terug liet ze me echter weten dat het niet nodig was dat ik haar zou brengen. Nonkel Marcel was deze morgen in de buurt om met zijn vink te spelen. Zij kon dus met nonkel Marcel mee. Goed niet ?
Reste haar nog één probleem : mijn vader. “Geen probleem moeder, wij zullen wel af en toe binnenwippen, zover van elkaar wonen we nu ook weer niet hé ? Ten hoogste 500 m, dat is wel te doen”.
Zo gezegd, zo gedaan, moeder weg, vader al gegeten en terug in bed. Blik zoals steeds op oneindig. Rest ons nog om eens regelmatig ons gezicht te laten zien en kijken of alles onder control is. Weglopen zal hij zeker en vast niet, maar toch…..

Jasper stond ook op de dienstrol. Enthousiast dat hij was, natuurlijk. “Hoe lang moet ik bij pepee blijven ?” was zijn eerste vraag. “Bah, kijk, euh….zie het zo jongen…. Memee heeft een ijsje voor je klaargelegd, als het op is kom je terug naar huis.” “Memee heeft een ijsje klaargelegd ? Toch wel in de diepvries ?” Met ogen vol twijfel keek hij me aan. “Ja kom, natuurlijk..zo erg verstrooid is memee toch nog altijd niet ?” reageerde ik. Dit antwoord maakte hem gerust. Rond 15 uur stond hij naast me terwijl ik aan de PC bezig was. “Ik ga nu maar” sprak hij zuchtend en hij plaatste demonstratief zijn wijsvinger tegen mijn slaap. Doet hij nog wel meer. Ik word tenminste 2 maal daags ritueel doodgeschoten zie je.

Ik ging tegen vijf uur naar mijn vader terwijl Greet en Jasper bij haar ma op bezoek waren.
Eerlijk verdeeld…volgens mij toch. Een uurtje ofzo later kwam Greet terug bij ons. Jasper had ze wat verderop afgezet en die was nu vliegensvlug naar huis om na te gaan of het internet er nog wel was. Ik ging ook weg terwijl Greet mijn vader nog wat gezelschap hield.
Nadat Greet nu ook terug thuis was, ging ik nog een laatste keer kijken. Kort daarop kwam mijn moeder terug thuis. Ze werd door een neef van mij gebracht die ook nog een andere oom en tante in zijn volumewagen had. De oudjes zagen er vermoeid maar tevreden uit.
Onmiddellijk maakte ik van deze gelegenheid gebruik om rap rap handje te schudden, elk een goeien avond toe te wensen en nu definitief huiswaart te keren.

Effect van Bruno

Jasper en Bruno, dat wordt een echte liefdesstory :-)

Het valt gewoon op dat Jasper meer en langer naar beneden komt dan anders. Bruno hoort dat en is er als de kippen bij als Jasper naar beneden komt, dan springt/rent hij hem tegemoet.

Jasper is alleszins minder onwennig geworden. Aaien deed hij al, nu mag Bruno zelfs bij hem op schoot. Sinds een dag of 2 probeert Bruno hem ook te likken, maar dat vindt hij maar vies. Vraag: waarom doet hij dat, antwoord: dat doen poezen omdat ze iemand leuk vinden, zijn vraag dan weer: maar ik probeer jou ook niet te likken en wat zou jij ervan vinden als ik dat zou doen? Tja, ook vies, maar wij zijn geen poezen.

Bruno groeit en gisteren hebben we hem voor het eerst buitengelaten in onze tuin, wat op zich nodig was en goed gaat; telkens hij ongerust wordt komt hij weer binnen. Het heeft hem ook wel vermoeid.
Maar: toen Francky dat gisteren zei aan Jasper, was zijn eerste reactie: er is toch iemand bij en kwam hij bezorgd naar beneden. Bruno zat ondertussen al braafjes bij mij om uit te blazen van zijn ontdekkingstocht. Hij gerustgesteld weer naar boven.

't Is een bevestiging voor ons van Jaspers positieve sociale ontwikkeling van het afgelopen jaar.

Nu maar hopen als Eva maandag thuiskomt, dat het feit dat Bruno nu ook buiten gaat, haar ook wat geruststelt.

Label? Persoon met autisme of autist

In het juni/juli nr van Autisme Centraal, 2008/03, p. 17 stond volgend artikel dat bij mij vragen heeft opgeroepen.

Titel: Wat zijn de voordelen of nadelen van het label autisme?

Het gaat over de opinies van 3 volwassen mensen met autisme die functioneren (gefunctioneerd hebben) in het "gewone" leven.

Eén ervan verwoordt het als volgt:
"als we het label 'autist' definitief zouden vervangen door"persoon met autisme" duurt het wellicht niet lang eer ook die nieuwe term in de mond van slecht geïnformeerde personen weer exact dezelfde betekenis krijgt als de oude. Goed informeren over autisme is effectiever dan nieuwe woorden verzinnen. Informatie verruimt en relativeert betekenissen.
Noem mij dus maar 'autist'. Ik vindt het een heel degelijk geladen label waarvan de vlag de lading dekt. Als ik mezelf een 'persoon met autisme' zou noemen dan zou dat niet helemaal met mijn perceptie van de werkelijkheid overeenstemmen. 'Persoon met autisme' doet veronderstellen dat ik een persoon ben en dat het autisme iets is dat er bij komt. Autisme bepaalt echter al mijn hele leven alle aspecten van mijn functioneren. Autisme is verweven met mijn hele persoonlijkheid. Zonder dat autisme zou ik een heel andere persoon zijn. ik "heb" dus geen autisme, autisme is een wezenlijk deel van mijn hele zijn.
Ik heb wel een boodschappentas. Als ik de boodschappentas thuis laat ben ik nog altijd dezelfde persoon, maar dan zonder boodschappentas. Wat dat betreft klopt het 'persoon met... label' helemaal. De boodschappentas is niet bepalend voor mijn persoonlijkheid.
Oef dat is een groot geluk".

Ik vind het persoonlijk een hele mooie vergelijking, de boodschappentas.

Mijn 2 kinderen zijn 2 personen op zich. Ze hebben hun karakter, hun temperament, en ja het wordt bepaald door hun ASS. Bij Eva meer dan bij Jasper, in interactie met de "gewone wereld".
Maar ze verschillen dag en nacht. Eva is vrolijk, optimistisch, een doorzetter, is er graag bij als er iets te doen valt. Jasper is een eenzaat, zelfs een doemdenker, die, zelfs als hij gelukkig is, nooit eens enthousiast kan zijn.

Wat ik denk: het is waar dat nu te pas en te onpas het woord autistisch in de media gebruikt wordt door mensen die van zichzelf denken dat ze een individualistisch persoon gericht op één doel zijn. (jammer dat ik het laatste voorbeeld niet uitgeknipt heb).
Het is ook waar dat de diagnose "autisme" (bron: voordracht Peter Vermeulen van Autisme Centraal) en zeker ADHD te gemakkelijk gesteld wordt, of wil gesteld worden (bron met letterlijke voorbeelden: mijn nicht die zorgcoördinator is in een lagere school). Dat ook dankzij internet, waarbij zeer oppervlakkige testjes gemaakt kunnen worden, terwijl er toch een diepgaand multidisciplinair onderzoek nodig is voor een juiste diagnose.

Het is zeer goed dat autisme - en ADHD - nu onderkend worden, maar het mogen echt geen modewoorden worden, waarvoor Peter Vermeulen wel vreest.

Soit, ik zie mijn kinderen als personen met autisme en Asperger. Voor mij blijven ze in de eerste plaats toch mensen, met hun eigenaardigheden, beperkingen en talenten.
En dit is geen politiek correct denken van mij, in de zin van een gehandicapte wordt een mindervalide, dan een andersvalide, en wat voor woord ze nog uitvinden.
Naar de letter van de wet zijn mijn kinderen ook gehandicapt.
Als iemand zichzelf, uit vrije wil "autist" noemt ipv "persoon met autisme", dan is dat voor mij zeker goed. Het blijft in de eerste plaats (zou moeten alleszins) een vrije keuze.

Jasper noemt zichzelf een nerd, en hij is daar trots op, hoewel het voor anderen een scheldwoord is.

Trouwens, mag een "niet"valide zelf nog kiezen hoe hij wil aangesproken worden? Je zou je het beginnen afvragen.

Eva en Bruno bis

Greet" eindigend op no way" over Eva en Bruno was een samenvatting van het gesprek tussen Francky en mij, over onze schrik en ongerustheid van Eva's plotse actie dat ze Bruno weg wil.

Het is echt geen optie om Bruno weg te doen, naast het feit dat wij en Jasper er al zo aan gehecht zijn, kan je het niet maken zo'n diertje na 3 weken een thuis te geven weer weg te doen. Waar naar toe overigens?

Nu Eva een weekje weg is kunnen we beter overleggen over hoe we het moeten aanpakken. Want naar de buitenwereld toe wil ze zelf niet bekennen dat ze bang is van de poes. Tegen één van de meisjes op haar kamer op autismekamp hoorden we haar zeggen: ik heb 2 huisdieren: een vis en een poes.
Ook: Bruno groeit (3 maand bijna), en wordt rustiger met de dag. Als hij aan ca. 6 maand gecastreerd wordt, zal hij waarschijnlijk nog rustiger worden.

Iemand tips? Altijd welkom.

Eva op autismekamp

Eva is vertrokken op CM-autismekamp.
We hebben haar gistermiddag afgezet in Koksijde. Ze slaapt met nog twee 10-jarigen op een kamer. Eva is met haar 3de keer de "ancien" van de kamer, voor de andere meisjes is het de eerste keer.

Hoe werkt zo'n autismekamp, als je ingeschreven raakt (want er is een tekort aan plaatsen; daarom kon Eva vorig jaar niet mee)?
Je moet een zeer uitgebreide vragenlijst invullen over het kind, gaande van waarvan zijn ze bang, hebben ze rituelen ivm eten, slapen, moeten ze medicatie nemen ... tot eigenheden aan het kind.
Er wordt echt rekening gehouden met de "eigenheden" van elk kind persoonlijk, de persoonlijke moni's studeren dat zowat in.
Het samenstellen van het spelprogramma is uiteraard ook aangepast aan autisme.
Persoonlijk contact met de verantwoordelijke is altijd mogelijk als je vragen hebt. Er wordt ook jaarlijks in het voorjaar een kennismakingsdag georganiseerd.
Je ontvangt een uitgebreide brief van wat ze nodig hebben en wat ze gaan doen op kamp.

Voor het eerst was er een naamlijst met foto van de moni's bij met hun verantwoordelijkheden.
Leuk! Zo kon ik Eva tonen wie haar persoonlijke moni was. Die zijn er altijd voor 2 of 3 kinderen, per kamer.

Wij werden verwacht tussen 16u en 16.30. Ouders en kinderen maken kennis met hun moni, de ouders mogen mee naar boven, het bed helpen opmaken, bagage uitpakken, laatste opmerkingen maken ivm de kinderen.

Met de ouders van één van de nieuwe meisjes hebben we nog een gesprek gehad.
Dat was tussen de bedden opmaken, valiezen leegmaken, koffie drinken en afscheid nemen door, we hebben hen hopelijk kunnen geruststellen dat zo'n kamp echt een toffe ervaring is voor kinderen met autisme.
Afscheid nemen van Eva? Een keer zwaaien toen ze mee ging met haar moni voor de eerste activiteit.

Wij hebben er al 5 jaar ervaring mee. Jasper is 3x meegeweest, tot hij aangaf het niet meer leuk te vinden en het echt ontgroeid was.

Sinds dit jaar zijn er 2 kampen: 6-11 en 12-16, dus meer plaatsen. Hopelijk kan Eva nog enkele jaren mee gaan.

moeder en zoon

Typisch Jasper als het ware. Zulke momenten hebben we de laatste tijd wel meer.

Eva's standpunt omtrent Bruno

Toen ik gisteravond onze slaapkamer binnen kwam lag er op mijn hoofdkussen een briefje. Het was van Eva, ik zag het aan het handschrift Vooraan stond geschreven : "huilen, niet blij, hart kapot" vergezeld van een gebroken hartje en een zielig gezicht.

Vlug openen. Eva schreef dat ze graag zou hebben dat ik Bruno weg doe. "ik voel mijn hart bang, durf niet meer beneden."

Met dit briefje in de hand stap ik Eva's kamer binnen. Ze ligt al in bed. "Evatje, wat betekent dit allemaal, wil je Bruno weg ?"

Haperend komen de woorden te voorschijn : "ja ik ben bang dat Bruno te vroeg gekomen is, ik ben bang voor zijn klauwen en hij doet mij altijd schrikken". Misschien beter dat hij elders gaat wonen".

Ik ga niet in de discussie en sus haar met de woorden dat ze moe is van het spelen en dat ze na eens goed geslapen te hebben de dingen anders gaat zien.

Wanneer ik dit Greet vertel, is haar reactie hierover duidelijk : "Bruno gaat niet weg ! Als we hier aan toegeven komt er aan deze ellende geen einde. Doen we Bruno weg dan zal ze zagen om hem nog eens terug te zien of wil ze binnen enkele maanden een nieuwe kat of ander huisdier. No way".
Voorzichtjes interpelleer ik Jasper en die is ook niet opgetogen met de wensen van Eva. "Bruno moet voor mij zeker niet weg".

Eva is deze namiddag naar een verjaardagsfeest en wanneer ze thuis komt zal ze als een gek de trap opkoersen naar haar kamer.

Wij zullen proberen afspraken te maken vb dat Bruno in de keuken of garage blijft wanneer zij beneden komt. Hopelijk overwint ze op deze nanier haar angst voor Bruno.

enkele vakantiekiekjes

Terug van vakantie

We zijn deze middag teruggekomen van een weekje vakantie aan zee.
5 dagen zeer goed weer, 2 wat slechter. We hebben allemaal een mooi kleurtje, zelfs Jasper.

We hebben alle vier zeer veel deugd gehad van onze vakantie.

Bruno was zeer blij ons terug te zien, hoe goed de buurvrouw ook voor hem gezorgd heeft. Toch wonderlijk hoe een poesje dat hier pas een week was, zich zo kan hechten.
Als het waar is wat ik ooit ergens gelezen heb, dat een mens niet zijn poes uitzoekt, maar een poes "zijn mens", wel dan ben ik de (zeer leuke overigens) klos. Sinds we thuis zijn kan ik niet bewegen, of hij is erbij.

Volgende week maandag vertrekt Eva op kamp voor een week. (CM, normaal begaafd autisme, 6-12 j)

Hoe en wat op vakantie volgt nog wel.