Wat nu ?

Greet schrijft.

Na het niet-gelukt paasweekend om thuis te zijn kunnen we alleen maar hopen dat sommige professionelen hun woord houden en dat er echt werk wordt gemaakt van alle opties die open liggen, en dat zijn er drie voor ik zover kan bijhouden, om dochter niet meer full-time thuis te hebben.

Een mens, drie mensen, eigenlijk wordt er zich pijnlijk van bewust hoe rustig het is zonder haar. Van mensen uit de onmiddellijke omgeving horen wij alleen maar: ja het is heel lastig zeker, en we leven met jullie mee. Haja.

Ik kan spreken voor Sus en mezelf, als ouders, neen wij willen haar niet meer full-time thuis, omdat anders ook wij een keer mogen afgevoerd worden.De constante spanning waarin je leeft… Voor de zoon kan ik het niet zeggen, maar je ziet en merkt aan alles dat hij niet voor niets samen met ons in een zak is gevallen nu ze er niet is. Kwam nog aan mij vragen: ik moet haar toch niet bezoeken in het ziekenhuis? Neen hij moet niet.

Een woord wil ik hier niet uitspreken: maar ze moet onder constante controle staan, want een gevaar is ze, voor zichzelf eerst en eventueel voor anderen, want dat gedrag heeft ze genoeg vertoond, de laatste maanden.

Ja het is zwaar, maar het zwaarst van al moet het nog voor haar zijn.

t Is te hopen dat er volgende week wat uit de bus komt, en dat ze door haar gedrag voorrang krijgt op allerlei wachtlijsten.

mvg
Greet