Verdraagzaamheid

Gisteren zijn we naar Bobbejaanland geweest
We hebben hier een traditie: kermismaandag=pretpark.

De dochter mag sinds 3 jaar iemand uitkiezen om mee te gaan. Haar broer ziet het nl niet meer zitten om mee te gaan.
Zo wij op weg met M., een vriendje van (autisme)school, een jongen die hier deze vakantie al een paar maal  eerder is geweest.

Wel, ik weet niet goed wat echt zeggen. Tonen wat wij hebben gezien, wat wij ervaren hebben, kan ik nog veel minder.
Toeval wil dat in Bobbejaanland er veel moslims waren.

Veel meisjes, met hoofddoek, vriendinnengroepjes, die zich duidelijk amuseerden.  Ik weet nog veel minder hoe ik dit zonder beelden duidelijk moet maken. Ik stoorde mij daar niet aan. Het waren meisjes, zonder een omslagdoek en zakken van jurken. Integendeel, gewoon elegante tienermeisjes.
Ook een moslimgezin gezien dat zich echt niet schaamde voor een duidelijk gehandicapte jongen.

Leer ikzelf hier iets uit, neen, alleen dat ik het gezien heb in het echt, waar ik het elders alleen sporadisch of op tv heb gezien.

Aan de andere kant: wij werden ook bekeken. Echt waar. Vader, moeder, een blonde dochter en een duidelijk Marokkaanse jongen van 14 jaar.
Wie zal ooit leren van wie?

Voor ons gaat het over autisme. De conversaties op de achterbank, whoo.  Het blijft gewoon autisme.

Met sporadisch bedoel ik dus: in de echte realiteit hebben wij een band met moslims.

Oef, weer een oefening in wollig praten

Greet