Autisme ten top

Ik heb lang niets gezegd over onze dochter.
Maar vanavond, dat was iets zo autistisch dat de ik niet weet hoe te reageren.

Ze kwam bij mij: ik moet iets zeggen over papa, oké.
Papa is zo vrijgevig. Ik wil niet dat hij mij trakteert.
Het komt er op neer dat van weer jaren ver, papa met haar is gegaan naar een frituur en een broodjeszaak.
Zij heeft waarschijnlijk alle moed verzameld om het te vertellen, terwijl ze op andere vlakken zo goed bezig is . (hoewel misschien niet-autisme?)
De vergelijking tussen papa, zijn moeder en haarzelf laat ik voor haar rekening.


Papa kan luid doen als hij kwaad is, dat is een feit.  Ook de zoon heeft dat nog gezegd tegen mij, nog vanavond.

Maar papa is een zeer zorgzame vader. Zeg, als ik morgen doodval, dan weet ik dat er goed gezorgd wordt voor die twee.
Ondertussen is ook de dochter weer gekalmeerd. Haar tijdsbesef??


Greet

Begrip?

Eerst even zeggen dat ik na een dag Bobbejaanland en de rest van de week werken redelijk pijnvrij blijf.  Ik hoop dat het zo blijft.

Over lichamelijke pijn, als ik zeg hoe en wat, daar krijg je altijd begrip voor.

Autisme, daarentegen, daar krijgen mensen die het hebben ECHT niet altijd begrip voor.  Op mijn werk zijn er vrijwilligers. 2 ervan met autisme. 1 jongen die dus, tja gewoon autistisch is en die 1 dag per week komt al s tijdsbesteding. De 2de is een volwassen man. Ik ga hier niet navertellen wat hij tegen mij gezegd heeft vanmorgen, vanwege privacy.
Soms is niet ondank 's werelds loon, maar onbegrip.

Over begrip van Asperger: de ene oma begrijpt tot op zekere hoogte de zoon.  De andere oma niet, en ik begin er niet meer aan om het uit te leggen. F. heeft dat al lang geleden opgegeven.
Ik dacht ook dat mijn eigen zus het begrijpt, maar toch heb ik  deze week nog een keer moeten uitleggen dat J. gelukkig is in zijn zelfgekozen isolement op zijn kamer en aan zijn computer.

Maandag begint hij aan z'n laatste jaar middelbare school. Gisteren de boeken gaan ophalen in de school.  Zeer typisch voor hem en bepaalde klasgenoten: ze staan in dezelfde rij, zeggen hoi, en verder niets.  Waar iemand anders een gesprek zou beginnen over: hoe was het in de vakantie, zij dus niet.

Greet

Verdraagzaamheid

Gisteren zijn we naar Bobbejaanland geweest
We hebben hier een traditie: kermismaandag=pretpark.

De dochter mag sinds 3 jaar iemand uitkiezen om mee te gaan. Haar broer ziet het nl niet meer zitten om mee te gaan.
Zo wij op weg met M., een vriendje van (autisme)school, een jongen die hier deze vakantie al een paar maal  eerder is geweest.

Wel, ik weet niet goed wat echt zeggen. Tonen wat wij hebben gezien, wat wij ervaren hebben, kan ik nog veel minder.
Toeval wil dat in Bobbejaanland er veel moslims waren.

Veel meisjes, met hoofddoek, vriendinnengroepjes, die zich duidelijk amuseerden.  Ik weet nog veel minder hoe ik dit zonder beelden duidelijk moet maken. Ik stoorde mij daar niet aan. Het waren meisjes, zonder een omslagdoek en zakken van jurken. Integendeel, gewoon elegante tienermeisjes.
Ook een moslimgezin gezien dat zich echt niet schaamde voor een duidelijk gehandicapte jongen.

Leer ikzelf hier iets uit, neen, alleen dat ik het gezien heb in het echt, waar ik het elders alleen sporadisch of op tv heb gezien.

Aan de andere kant: wij werden ook bekeken. Echt waar. Vader, moeder, een blonde dochter en een duidelijk Marokkaanse jongen van 14 jaar.
Wie zal ooit leren van wie?

Voor ons gaat het over autisme. De conversaties op de achterbank, whoo.  Het blijft gewoon autisme.

Met sporadisch bedoel ik dus: in de echte realiteit hebben wij een band met moslims.

Oef, weer een oefening in wollig praten

Greet

Anachronismes

Je verzindt het niet als  je het zelf ziet met eigen ogen. Een kwartiertje ben ik weg geweest naar de supermarkt om de hoek. Die stopt voor een half jaar wegens verbouwing.
Een echte punker, met een een echte hanenkam, zwart gekleurd. Maar dan een soort verdwaalde Amerikaanse toerist met een knalrode broek en een hawaiaans hemd nog zien op de hoek van onze straat?
mijn eigen pijn mag wel stoppen.

Pijnkliniek

1ste keer naar de pijnkliniek vandaag.
Niet zo leuk.
Nog een 2de keer op 20 aug.  Dan zou het moeten lukken.  Als het niet lukt, dan nog een 3de keer infiltratie.

Maar dan: weer hoop krijgen, omdat na die derde keer er een oplossing is, voor een nieuwe operatie.Iets electirisch. Wat dat is, dat weet ik niet. Ik ga het vragen op 20 aug.

mvg

Greet