Klootzak

Ja dat was een titel die ik wilde geven aan de vorige blog.

Past exact hoe ik mij voel.

Niets meer laten kraken. Als zelfs een vrijwilliger zegt op het werk: heb je pijn?

Gisteravond eventjes gedacht dat de dochter haar moeders pijn aanvaardde.

Neen hoor, ze blijft zo autistisch als ze maar kan zijn. Hulp vragen over bepaalde dingen, dat wel.

Het is zeer moeilijk om dan strikt te zijn.

Letterlijk vermoeiend

Gisteravond kwam de zoon niet gelukkig thuis met de vraag: hebben wij veiligheidsspelden?

Ja, natuurlijk.

Waarom?

Hij had pas gisteren op school vernomen dat ze deze namiddag moesten lopen in een soort "start to run". Vandaag dus. 4 km om ter eerst onder de 30 minuten.

De veiligheidsspelden waren nodig om iets op hun T-shirt te spelden.

Vanavond weet ik nog altijd niet waarom ze hebben moeten lopen. Hij is te moe om het te vertellen. Er was wel een prijsuitreiking, de eerste 3 van elk jaar, en ook nog de eerste 3 meisjes kregen een prijs. Dat heb ik toch zo begrepen.

Zo moe als hij was heeft hij nog gesproken met zijn zus.

Zij heeft problemen met medeleerlingen. Wat een ander mens ziet als plagen is voor haar soms heel moeilijk om te verwerken. Wij geven haar altijd de raad: praat erover met iemand op school. Wij kunnen absoluut niet oordelen over andere ASS-leerlingen. Juist omdat we de problematiek kennen en iedere situatie anders is.

Het antwoord van de zoon: sommige 14-jarige jongens zijn gewoon echte klootzakken. (spreekt uit eigen ervaring, klasgenoten van hem zijn als 16-17-jarige wel doorgegroeid, nog altijd volgens zijn zeggen)

Nu maar hopen dat de dochter er iets aan heeft.

En hem niet meer laten lopen.

De eerste keer, nooit vanzelfsprekend

Vorige week met de zoon naar de huisdokter. Hij had last van een ontstoken teennagel, waardoor hij moeilijk kon stappen.
De arts schrijft hem voor de zekerheid een antibioticakuur voor,3x1 per dag.

Hij wilde stoppen ermee, omdat hij zich beter voelde. Wij uitgelegd: een doosje antibiotica moet je uitnemen, ondanks het feit je beter te voelen, want anders kan het probleem vlug terugkomen.
Ok, zo gezegd zo gedaan.

Vanmiddag neemt hij één van de laatste pilletjes. Zucht, het gaat zo moeilijk.
Wat blijkt: het zijn 2-kleurige capsules. Hij dacht: ik moet die opendraaien, het poeder in water doen en zo opdrinken.
Uitgelegd: het zijn gewoon capsules, van een soort gelatine gemaakt, en je moet ze nemen zoals een gewoon pilletje. Ze zitten juist in dat omhulsel om de vieze smaak tegen te gaan en de maag te beschermen.

Zijn antwoord: ik wist het niet, het is de eerste keer dat ik zoiets moet nemen.

Logisch.
Vanzelfsprekend is iets dus nooit, voor de eerste keer.

Greet

Pijn

De zoon heeft mij gezien vorige vrijdagmiddag toen ik terugkwam van het werk. Tranen in de ogen vanwege de lichamelijke pijn.

Hij weet en begrijpt al sinds 3 jaar dat zijn moeder bij momenten gewoon een pijnpatiënt is.

De dochter zal het nooit begrijpen.

Of zij ooit zal vatten wat haar moeder voor haar gedaan heeft en nog doet? Mij kan het niet meer schelen. Ik wil alleen een dochter die op termijn gelukkig is. Ik zal daarvoor nog veel moeten doen.

ASS en autisme bestaan in vele vormen, dat weten wij zeker.

Het echte leven is al lastig genoeg

Mama mocht onlangs weer eens onder de scanner.
Gisteren kregen we het resultaat van dit onderzoek.
Het goede nieuws: geen nekhernia.
Het slechte nieuws: de artrose in de nek is zo verergerd dat het drukt op een zenuw.
Dit betekent dus weer maar eens kine.

Vorige week was er oudercontact voor zowel de zoon als de dochter.
De dochter doet het goed volgens de klastitularis.
Hij is heel tevreden over haar inzet en uitvoeren van de taken.
Alleen moet ze wat minder dagdromen.
Voor de rest geen klachten.

De zoon doet het ook goed. Hij is oud genoeg om te beseffen dat niets vanzelf gaat, ook niet studeren.
Hier en daar wat punten ophalen, maar dat zal voor hem geen probleem zijn.

Deze middag ben ik samen met de zoon op stap geweest.
Hij had twee nieuwe broeken nodig. Het resultaat is dus dat we met twee nieuwe broeken thuisgekomen zijn.
Niet meer,niet minder.

Daarna zijn we naar de bibliotheek gereden.
Hij moet een boek lezen voor de lessen Nederlands.
Gelukkig had hij van de leerkracht een lijst gekregen waaruit hij kon kiezen.
Alle boeken over liefde, tienerproblemen en eentje over autisme heeft hij geschrapt. Er bleef nog één over, een SF-boek.

"Het echte leven is al lastig genoeg. Ik wil alleen een boek lezen over dingen die
verzonnen zijn".
Quote van onzen zoon op terugweg van de bibliotheek.

Tja, er valt iets voor te zeggen, over zijn uitspraak.
Hoewel er ook veel mensen zijn die troost putten uit boeken.

Greet