vrijdag de dertiende

Donderdagnamiddag rond kwart voor vier kregen we telefoon van Eva's school, of we dringend konden komen.
Eva had een gesprek met de schoolpsycholoog.
Met wat hij vernomen heeft, en wat ze dinsdag op school heeft verteld, vond hij dat Eva niet meer voor zichzelf kan instaan.
Blijkbaar doet ze aan zelfverminking (thuis hebben wij daar, eerlijk waar, nog niets van gemerkt) en is ze bang van haarzelf. Ze heeft zichzelf niet altijd onder controle, dixit "soms neemt mijn lichaam het over van mijzelf."
Hij vond het aangeraden haar te laten opnemen in het ziekenhuis voor haar eigen veiligheid.
De voorbije nacht lag ze op de spoedafdeling, omdat ze niet op pediatrie mag, en niet op psychiatrie, wegens te jong. Kinderpsychiatrie in de omgeving is (oh wat een verrassing) overbezet.
Nu is ze terug thuis en voelt zich rustiger.
We hopen dat de medicijnen hun werk zullen doen.
de rust is voor ons - voorlopig - ook teruggekeerd.

Aanvulling:

Het enige goede na gisteren, is dat wij onmiddellijk met haar terecht konden bij een jeugdpsychiater vanmorgen. (die verdomde wachtlijsten). Zij heeft medicatie opgestart. Ze heeft ook gezegd: als die medicatie aanslaat (minimum 2 weken), kan het zijn dat een opname niet nodig is. Wel aangeraden is om ze op de wachtlijst te zetten.

Het enige wat beschikbaar was: een crisisopname dit weekend in een andere stad.
Een weekend: geen therapie, minder personeel.
Hallo, het gaat wel over een autistisch persoon. Ze was al zo geschrokken van die opname gisteren, dat we liever het risico nemen om haar gewoon thuis te laten, in de vertrouwde omgeving. Heeft ze weer een bui, we mogen extra medicijnen geven.

Nu: de ernst van de situatie onderschatten wij echt niet.
Een opname op kinderpsychiatrie is wel aangewezen, om haar in een gecontroleerde omgeving te leren omgaan met haar waandenkbeelden, naast het te laten doordringen dat ze heel lang medicijnen zal moeten nemen.

Over J.: als het gaat over zijn zus, een betere broer kan er niet zijn.

Greet en Francky