Eva is een beetje rustiger. Bij gebrek aan alternatief is ze thuisgebleven tot 24 mei (met één van ons, we mochten/durfden haar niet meer alleen laten) tot ze weer naar school mocht, halve dagen. Dat was vorige woensdag.
De medicatie begint wat aan te slaan.
Een opname in psychiatrie zit er niet direct in.
Wij hebben zeer veel, weer zeer veel moeten leren.
De beloofde opname blijkt alleen voorbehouden voor kinderen die onder de jeugdrechtbank vallen. Dat maakt voor Eva nog minstens 2 maanden wachttijd.
Deze week 2 adressen gekregen waar ze terecht kan, als er weer een crisis gebeurt.
Reactie: Eva zou een keer moeten doen alsof, dan krijg je direct hulp (en dan weer eerst zien voor het te geloven) (en zoiets kan ze absoluut niet, doen alsof)
Na de laatste 2 weken: Eva is nog best af thuis, in haar vertrouwde omgeving, met medicatie.
Conclusie van twee vermoeide ouders.
Want wat denken ze soms, iedereen, van school tot hulpverlening tot psychiaters: wat dat voor ons betekent: u vraagt, wij draaien? Wij worden gedraaid.
4 opmerkingen:
inderdaad, het is maar eens dat je zelf in de molen zit dat je kan geloven hoe onlogisch heel het systeem is!
nu, het belangrijkste is dat de medicatie begint aan te slaan, en met een beetje geluk is het direct de gepaste!
'k voel met jullie mee,
hopelijk kunnen jullie nu beiden ook wat geruster zijn en worden
groetjes
hopelijk slaan de medicijnen idd goed aan en komt het weer wat tot rust bij jullie ik denk aan jullie...grt angeline
Hulpverlening is af en toe om wanhopig te worden. Die snappen af en toe niet dat je eens heel even moet kunnen afschalen omdat je er anders zelf onderdoor gaat.
Het duurt soms zo verdomde lang voordat de medicatie aanslaat, maar het lijkt erop dat dat bij Eva nu gebeurd. Eindelijk!!
Nu hopen dat dit (voorlopig?) Eva en jullie wat rust gaat geven.
sterkte,
yvonne
Een reactie posten