Vorige zaterdag (30/4) was de eerste keer in 2 weken dat onze dochter weer een hevige "bui" had.
Vandaag ben ik voor het eerst met de dochter naar de externe hulp geweest. (Hierna EH)
Na afloop zei ze: het is echt nodig dat ze naar de psychiater kan.
Sinds de paasvakantie had E nog geen gesprek met de psycholoog. EH, die werkt op school met leerlingen die intern zijn, heeft mij verzekerd dat ze contact opneemt met de school.
Omdat de praktijk te ver is om over en weer te rijden heb ik zitten wachten. Ik had een boek bij.
Vooraf had E. aangegeven alleen te willen praten.
Vooraf had E. aangegeven alleen te willen praten.
Ik heb gewacht in een lokaal naast dat van het gesprek. Jammer genoeg is de deur ertussen niet geluiddicht. Ik heb een uurtje mijn boek zitten lezen in een voor mij al ongemakkelijke stoel, met mijn handen over mijn oren. Mijn rugpijn vanavond, amai, maar ja, rugpijn verbetert met rusten.
Veel belangrijker: vanmiddag is bevestigd wat wij al aanvoelden bij E. : het privé kunnen spreken en serieus genomen worden is heel belangrijk.
Het was de eerste vraag van E: heb je gehoord wat ik heb gezegd? Ik heb gezegd tegen E en EH dat ik mijn handen over mijn oren heb gehouden. EH geloofde mij. En ik geloof haar dat zij mij gelooft. Ze kent ons gezin goed genoeg. Bij de 2de afspraak kan ik elders terecht om te wachten.
Overgang naar de lach
Vanavond zei de zoon, die, zoals eerder gezegd, altijd op de hoogte wordt gebracht: het is niet omdat het een tijd goed gaat, dat het er niet is. (de buien van E)
Dat brengt mij bij
De echte lach
Gisteravond was er een info-avond op zijn school, omdat ze na het 4de een definitieve richting moeten kiezen voor de laatste 2 jaar in de middelbare school.
Zoon heeft braafjes het infogedeelte uitgezeten. Daarna ging naar huis.
Ik heb gewacht tot ik een leerkracht kon spreken.
Wat ik heb gehoord is zeer positief: hij houdt zich zeer goed staande in een drukke klas en wordt aanvaard door iedereen.
Hij zou wel beter presteren mits meer studeren
Dat is voor ons op dit moment niet zo belangrijk, toch niet voor een Asperger die het sociaal goed doet, en die openstaat voor zijn zus.
De situatiehumor die hij thuis soms brengt is voor ons onbetaalbaar. Hij heeft ons vanavond zowat bijna de slappe lach bezorgd.
Dat helpt mijn eigen lichamelijke pijn vanavond wel verzachten
Greet
PS: mis je F in dit bericht: hij is al anderhalve week ziek
2 opmerkingen:
Dag L., bedankt voor de belangstelling.
De reactie op zich vind ik te interessant om te deleten. Na enig knip en plakwerk de vraag van een studente.
Uw blog laat en grote induk na...
ik hou namelijk een onderzoek rond autisme als schoolproject en maakte daarbij een enquete voor meer te weten te komen over de symptomen en behandelingen. Ik zou het uiterst fijn vinden als u mee zou willen werken aan deze enquete.
alvast bedankt voor uw medewerking
L
Een reactie posten