LACH
We hebben een fiets gewonnen!
Zondag was het opendeurdag op Eva's school.
We hebben een fiets gewonnen, door Eva's deelname aan de fotozoektocht, ze zat er krek op bij de schiftingsvraag.
TRAAN
Vanavond, weer telefoon van school, dat ze vandaag weer een "huilbui" kreeg.
Wat moet je met het bericht dat ze gezegd heeft dat ze bang is zichzelf iets aan te doen? Geloof aan hechten? Laten passeren?
Ik word het moe, op de duur, zeer moe, dat wij altijd maar paraat moeten staan.
De communicatie onderling op school is blijkbaar ook niet je dat. De persoon die het meldde had nog niets gehoord over ons gesprek, en het eerste consult van Eva met de EH, hoewel dat vorige week is doorgegeven.
Eva komt gelukkig ook voor zichzelf op. Vorige week, 2de week na de paasvakantie, heeft ze zelf gevraagd wanneer ze de schoolpsycholoog kon spreken.
Het wachten op hulp heeft ze nu zelf ondervonden. Ik kan (nog) niet voor haar spreken, maar ze beseft zelf dat die "buien" niet normaal zijn. Dat heeft ze aan mij al een keer of 2 aangegeven, en gisteren op school dus ook.
Het komt er op neer dat we mogen blij zijn dat de "gunst" van een jeugdpsychiater met een lange wachtlijst er is.
Gelukkig dat mama kan doorspreken.
En we weten na zondag, door het praten met andere ouders, het kan echt nog veel erger.
Wij hebben nog nooit te maken gehad met agressie.
2 opmerkingen:
Sterkte ermee greet en de rest
Heb wat meer gelezen en word er stil van.
Veel herkenning, hoewel onze dochter al 36 is, maar ook al sinds jaren in behandeling.
Moeilijk, heel moeilijk, en wat je schrijft : je wordt er zo vreselijk moe van soms.
En je weet niet wat je er mee aan moet, wel zwijgen dat je kan er echt iets van kunt begrijpen.
Wens jullie heel, heel veel sterkte,
lieve groet,
yvonne
p.s, graag geen reactie over onze dochter op onze weblog,
Een reactie posten