Straf - vervolg

Eerst dit: Peter, welkom op deze blog. Ik heb nog niet veel tijd gehad om me te verdiepen in je blog, maar dat zal ik zeker nog doen.

@Angeline en @Peter: ik denk dat jullie het ietwat misbegrepen hebben.

Als J. iets zegt wacht ik met opzet een paar dagen om het op de blog te zetten. Zijn reactie dateert van maandag.
Het ging dus wel puur om een examenresultaat.

J. heeft wel degelijk te weinig gestudeerd voor zijn examen wiskunde, teveel gedacht "'t zal wel gaan", omdat hij er nu eenmaal van nature goed in is (al bijna 3 jaar de beste van de klas). Hij heeft dat zelf toegegeven. Hij heeft zichzelf hiermee gestraft en teleurgesteld. En dat is de les die hij hopelijk geleerd heeft: niets vanzelfsprekend aannemen. Ook iets waar je zeer goed in bent op school vraagt een (minimale) inspanning voor een goed examenresultaat.
Ter verduidelijking: het is de eerste maal dat wij dat meemaken met hem.
We hebben al van in de eerste klas hem er op moeten wijzen dat je inzet het belangrijkste is, niet het resultaat, en dat perfectie zeker niet bestaat. Op zijn allereerste rapport voor taal scoorde hij 96/100. Onze 6-jarige toen: "ja, maar ik heb toch 4 foutjes?" Sindsdien, met vallen en opstaan, heeft hij geleerd tevreden te zijn met en over zichzelf in verband met schoolresultaten. Op alle andere vlakken, zoals al eerder geschreven, gaat het nu redelijk goed met hem. We weten ook dat dat kan veranderen

Teveel je best willen doen, teveel van jezelf vergen? Het is ons echt niet onbekend dat mensen met autisme dat doen. Eva heeft zeer veel begeleiding nodig om haar niet over haar grenzen te laten gaan.