Ik zal hem nog een keer zeggen dat het géén verkeerde beslissing was om mij die knieprothese te geven. Integendeel, hoe meer ik revalideer, hoe beter ik mij voel. De enige pijn die ik nu voel is regelmatig van de spieren van mijn rechterbeen die nog moeten aansterken.
Voor mezelf is het ook raar. Van 3 jaar echte pijnpatiënt en 7 operaties (waarvan 2 heel serieuze met zeer lange revalidatie) naar iemand die weer iets kan doen zonder echt te moeten plannen wat je letterlijke volgende stap (bij wijze van spreken dan) zal zijn. Energie dat dat gekost heeft van mij! Echt waar, pijnprikkels kunnen gewoon je halve, zeg maar soms hele brein aantasten. Ik heb er laatst nog over gesproken met N., zelf pijnpatiënte, die mij heel goed kent. Enfin, het is jammer dat onze energiebezuiniging geen weerslag heeft op onze energiefactuur :-).
Nooit gedacht dat er iets is als "ontwennen van pijn". Het is een mentaal proces. Je hebt geen pijnstillers meer nodig, je moet je absoluut niet meer richten op de momenten die belangrijk zijn.
Mama heeft pijn, mama is naar het ziekenhuis, mama is geopereerd.
Invloed op onze kinderen? J. ging en gaat er goed mee om, waarom, je kan het hem uitleggen.
Eva? Moeilijker. 2 jaar heeft zij bij momenten een echte hekel aan mij gehad. Vanuit haar standpunt kan ik dat begrijpen.
Daarom alleen al dat gisteren zo'n leuke middag was met mijn dochter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten