Moving day

Vandaag dé grote dag voor meme en pepe. Wegens mijn lichamelijke klachten kon ik vooraf niet veel helpen. Eva heeft gistermiddag uit zichzelf aangeboden om te helpen met inpakken. Volgens Francky heeft zij heel goed geholpen en verstandig gereageerd op meme. Verstandig reageren op meme, daar zit ook een heel verhaal achter.
Ik was van dienst om op pepe te passen, tot de verhuiswagen was gearriveerd en het bed in elkaar was gestoken. Eerlijk waar, ik heb niet veel meer gedaan dan de aanwezige dozen opengesneden, en mijn schoonvader het zo makkelijk mogelijk gemaakt. Op een moment zei hij dat hij naar het toilet moest. nieuw appartement: ik vertrouwde het niet om alleen de weg te wijzen, ik hem hem ondersteund, hij heeft dus letterlijk geleund op mij. Een niet meegevende blok van meer dan 100 kilo; wel ik voel het nu nog. Hij is wel nog in staat om zelf alleen een toilet te gebruiken. Gelukkig. Om Francky te citeren: mijn vader zal ons allemaal nog overleven.
Wat kan ik nog zeggen over mezelf: ik ben er bij, ik kan kleinigheden doen, maar die lichamelijke beperkingen van mij: dat is erg hoor, op zo'n moment.

Vanmorgen was ik op het werk. Vanmiddag vernomen van Francky dat hij Jasper is moeten afhalen van school omdat hij ziek is. Dat er nog een keer bij voor Francky, hij heeft ook niet veel meer nodig.
Het leuke van Francky en mij samen vandaag: we kijken naar mekaar, we weten wat we zien, en we schieten gewoon in de lach. Ja, moving day is lastig, maar wij kunnen er gelukkig samen om lachen. Slappe lach, dat wel.

Deze week is een week om rap te vergeten. Alles komt een keer samen van slecht nieuws. Voor mij zeker. Vorige zaterdag zijn Francky en ik naar de begrafenis geweest van de broer van onze buurvrouw "die uit het leven is gestapt". Gisteren kwam mijn zus langs, met haar 2 jongste zoontjes. Ook om haar hart een keer te kunnen luchten. Haar jongste: vermoeden van ADHD. Middelste: heeft ze laten testen op vraag van de school, wegens vermoeden van hoogbegaafdheid. Blijkbaar heeft hij het (net) niet. Ja kijk, op zo'n moment heb ik echt niet het hart om te zeggen: ga weg, ik heb zelf genoeg aan mijn hoofd wegens de verhuis van mijn schoonouders. Maar mijn zus is een taaie: die zal het wel goed doen. Ik vind het gewoon jammer voor haar dat ze nog maar aan de beginweg staat. Het zal nog lastig worden.

ECHT luisteren naar iemand, dat is mij na deze hectische week duidelijk geworden: dat kan ik. Mijn eigen grootste probleem is nu: aanvaard een keer bij jezelf dat je lichamelijk veel zou willen maar dat je het gewoon niet meer kan. Ook niet met aangepaste bewegingen.

Tevreden

Ik ben tevreden, waarom, wel zie de kattenblog van gisteren.  Jasper uit zich meer en meer.  Dat Eva  Eva is, is voor een deel te danken aan haar broer.  Hij beseft het niet echt, maar hij is een rolmodel voor haar, zeker ivm "zich gedragen".  Eva heeft veel geleerd van hem, aan hem, enz.

Ik zou bijna zeggen : en wij staan er bij en we kijken er naar (zoals het liedje).

Nu, dat ook niet echt natuurlijk, maar wij kunnen alleen maar hulp inroepen en bijsturen.  Maar het geeft op, als je resultaten ziet.  

Iets van Jasper vernomen vandaag, dat ik niet zal herhalen wegens privacy-redenen.  Dit kan ik wel zeggen: alle ouders van 15-jarige Aspergers die zeggen : mijn kind is goed bezig, wel, verder doen.

kattenbakken en Eva

Wij hebben 3 katten, 2 kattenbakken, en soms kan dat zeer erg stinken, zoals vanmiddag, 16.30 toen Jasper, Eva en ik bijna gelijktijdig thuiskwamen.  

De vaste kattenbakuitkuiser, Francky, komt op maandag ten vroegste om 18.30 u thuis.

Eva zegt al maanden dat ze later dierenverzorging wil doen.  

Samengevatte conversatie:
Ik: "Eva, dan moet jij nu eens de kattenbakken uitkuisen, of toch de ergste".  Eva: "ja, dat wil ik wel doen, maar ik geef al eten en kuis hun drinkbakjes uit, ik wil dat "later" doen".  Jasper kwam tussen: "ja maar Eva, als je iets heel graag wil, dan moet je ook de lastige dingen doen".  Ik zei: "Jasper heeft gelijk".

Resultaat: Eva heeft de vuilste kattenbak uitgekuist. Daarbij vertelde ze iets waarvan ik nog niet wist dat ze het geleerd heeft: ze ademde door haar mond om de ergste stank te vermijden "en dat doe ik echt mama".

Eva is wel dezelfde Eva die zich  vorig jaar in juli een maand opsloot op haar kamer omdat ze bang was van Bruno, het poesje die zij had uitgekozen en die veel te beweeglijk was voor haar op dat moment.  Een keer die klik gemaakt, wel zie het resultaat.

Jasper trekt zich van alle katten niet te veel aan, en zeker niet wat betreft hun verzorging.  Ik ben vanaf het begin (Bruno) principieel geweest : ik kuis geen kattenbak uit (dat heeft overigens meer te maken met mijn rug- en knieproblemen dan last van de stank)

Aanvulling op vorige blog

Jasper was het oudste kleinkind in de familie.  Hij was bijna 12 toen mijn vader overleed.  

Daarom dat over die foto. 

Met Eva die 3 jaar later kwam, heeft hij zich misschien nog het meeste gelukkig gevoeld. Eva was een zeer lieve baby en peuter. Zoals ze nu nog een hele lieve meid is.  Eerste neefje kwam bijna 4 jaar na Eva.

Erfelijkheid?

Vorige week telefoontje gehad dat één van de neefjes ook naar het revalidatiecentrum moet gaan. Wat hij heeft is blijkbaar erfelijk (geen autisme).  Wel, daarover kunnen Francky en ik gerust zijn, autisme is bij ons tweeën niet aan de orde.  Francky heeft zich laten onderzoeken, dat wel, en daaruit blijkt dat hij nog de meest "doorsnee" persoon in dit gezin is.  Een goeie verstaander van deze blog heeft al wel de conclusie gemaakt dat Jasper en ik hoogbegaafd zijn, zeker.
Voor mij staat het absoluut vast dat Jasper zeer veel lijkt op zijn opa.

Ik heb een zekere verwantschap met Jasper en zijn opa, mijn vader, juist  door die intelligentie.  

Eerlijk, het is niet makkelijk om hierover te schrijven. 

Opa is 3,5 jaar geleden overleden.  Het was absoluut geen makkelijke man om onder op te groeien. Een tijdje voor ik Francky leerde kennen, zowat 20 jaar geleden dus, heeft mijn vader een diepe depressie doorgemaakt.  Hij was toen al bijna 70. Wel, hij heeft  daarna nog 10 gelukkige jaren doorgemaakt. Francky heeft mijn vader nooit gekend zoals hij echt was daarvoor. Dat vind ik soms nog jammer.  
Mijn vader moet in zijn jeugd een zeer, zeer eenzame mens geweest zijn.  Hij is wel zeer gelukkig geweest met mijn moeder.  Omgekeerd niet altijd. 
Jasper lijkt op zijn opa, dat zei ik al. Een groot verschil zal wel zijn dat hij genoeg heeft aan de sociale contacten die hij moet hebben.  Groot compliment voor hem: collega C., die een zoon heeft in dezelfde klas als Jasper, zei tegen mij nog deze week dat haar zoon Jasper als "normaal" beschouwd.  Wat dat kost van Jasper, daar hebben Francky en ik wel een vermoeden van, en we houden het in de gaten, beloofd.

Terugkomend op mijn vader: de foto die mijn moeder heeft gebruikt ivm de begrafenis: een foto van papa met een kleine Jasper op zijn arm.  Jasper werd er afgeknipt. Maar de foto van hem staat nog altijd thuis, en waarom?  Hij straalde gewoon geluk uit op dat moment. 

Wat mij die verwantschap tussen opa en kleinzoon nog het duidelijkst maakt van al is de manier van redeneren. Zo rigide, zo wiskundig, zo controlefreakachtig, ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden.  De thuisbegeleider die hier afscheid nam zei tegen mij dat Jasper cijfermatig denkt. Tja.

Francky heeft over Eva hetzelfde vermoeden van erfelijkheid met zijn grootmoeder.

Dat er effectief dingen zijn die een generatie overslaan, daar ben ik wel een mooi voorbeeld van.  Ik ben geboren met 11 tenen.  Mijn grootvader had er 12.

wit-grijs-zwart

Eerst dit: lichamelijke pijn. Wat doet dat met een mens, zeer, zeer veel. Gelukkig heb ik een schat van een buurvrouw, én een collega die weten waarover dat gaat.  

Na 3 nachten bijna niet slapen en Francky daarbij lastig gevallen, heb ik de huisdokter gebeld.  Hij kan dus blijkbaar ook vocht trekken uit die gvd'se knie van mij. Soit over mijn lichamelijke pijn heb het verder niet meer.  Alleen: vertrouw op je eigen lichaam.  Als dat signalen geeft van een te erge pijn, vertrouw er op.  En ik blijf er bij: je begint, maar je staat nergens zonder dat je lichaam het kan doen, in emotioneel/mentaal opzicht.

Volgende week dinsdag is het exact een jaar geleden dat ik ben geopereerd aan mijn rug.  Voor mij een reden om een keer terug te kijken over mijn kinderen.

Jasper zit in het 3de middelbaar, voor het eerst zonder een vorm van begeleiding. Hij is 15. Sinds hij 12 was en zich voor bepaalde dingen niet goed in zijn vel voelde, hebben wij hem behandeld als een volwassene.  Dat levert een Asperger op die nog altijd dingen vraagt, maar zich toch goed voelt. Hij mag zijn wie hij is, thuis.   Als dat een grote prestatie is voor mij en Fr., tja? Blijkbaar is dat niet meer zo vanzelfsprekend, ouders die hun kind een thuis bieden.  Jasper aanvaardt mij ook, trouwens.  De avond voor ik die operatie had stond hij aan de trap, "ik weet niet wat ik moet zeggen".  Dat zei voor mij alles. Ja, Jasper heeft emoties, ja hij is zeer intelligent.  Alleen intelligentie, quatsch. En daar blijf ik bij.   Het heeft zeer veel gekost hoor, van Fr. en mij. Maar als je ziet waar hij nu is, wel alle inspanningen waard.   Hij krijgt van mij een grijs.

Eva zal nog lang een zorgenkindje blijven. Maar haar vrolijke karakter, haar doorzettingsvermogen, dat zijn 2 dingen waarop ik oprecht jaloers kan zijn. Zij blijft zwart/wit. En denk niet dat Eva hier minder aandacht krijgt.

Waarom wit-grijs-zwart; is voor mij een kwotering van mijn kinderen in die mate dat ze zich in de "buitenwereld" kunnen aanpassen.