De eenzame kater

Helemaal uitgeput, oververmoeid, uitgehonderd en gewond aan zijn neus was hij toen twee meisjes ermee aan de voordeur stonden.
Nadat hij zich als een leeuw op het katteneten gestort had viel hij in een zetel in slaap en de volgende 24 uur was hij niet van deze wereld. Een dier dat door iets een trauma opgelopen heeft, alleszins.

We zijn nu een maand verder en Rakker begint pas nu zijn draai te vinden in ons huis.
Reeds van de eerste dagen had hij een boontje voor Jasper. Eva en haar vriendinnen ging ook nog redelijk, maar van volwassenen moest hij duidelijk niets hebben.
Door de andere twee katten liet hij zich gewillig aan de kant zetten en wachtte om te eten tot ze weg waren.

Ondanks het feit dat je kunt merken dat hij zich thuis voelt bij ons, is en blijft hij gereserveerd uit de hoek komen. Hij bepaalt zelf wanneer en door wie hij geaaid en opgenomen wordt. Zelf initiatief nemen is op eigen risico. Alles en iedereen bekijkt hij van op afstand. Toen hij onlangs door het raam naar buiten zat te kijken en één van de buren dichterbij kwam wijzend in zijn richting had hij geluk dat Rakker achter glas zat. Hij blaasde en toonde zijn tanden alsof hij een tijger was.
Hij zit het liefst alleen ergens verscholen in een donkere hoek van onze bergplaats.

Sinds het afgelopen weekend gaat hij wel eens de trap op en kijkt dan met grote starende ogen door het raam naar de tuin beneden. Hij moet vroeger regelmatig buiten op stap geweest zijn, maar daar heeft hij duidelijk geen heimwee naar. Hij houdt zich koest en blijft resoluut binnen.

Zijn relatie met de mensen die hier leven begint te beteren. Greet bekeek hij tot voor kort niet eens maar dat verandert stilletjesaan. Mij zag hij vooral graag komen voor zijn eten. Met de kinderen was de relatie veel beter zoals ik reeds schreef. Als hij hen ziet begint hij te spinnen,loopt hen krijsend (zijn geluid kan je echt niet miauwen noemen) tegemoet en laat zich met veel plezier opnemen. Deze morgen kwam hij de slaapkamer binnen terwijl ik op bed lag, sprong op het bed en gaf me spontaan kopjes om zich vervolgens bij mij neer te leggen. Dit was een primeur voor mij.

Al met al blijft het een kater die het liefst van al met rust gelaten wordt, zelf bepaalt wanneer en wie hem mag benaderen en die de dingen het liefst van op veilige afstand gadeslaat. Ik vrees dat heel wat mensen moeite zouden hebben met zo'n kat in huis. Wij begrijpen hem en aanvaarden zijn gedrag. Ergens begint hij dat ook aan te voelen en het is precies of hij dat apprecieert.

Zouden er tussen hem en een paar gezinsleden meer overeenkomsten zijn dan je op het eerste gezicht zou vermoeden of bestaat dit niet bij dieren ?

Ik denk van wel.