1, 2, 3x ... 3de keer goede keer voor kaftpapier

Verleden week had ik Jasper al gezegd al zijn gerief te controleren voor school,  die nu op dinsdag 1 september terug van start gaat.  

Woensdag zijn we dan samen het nodige schoolgerief gaan kopen.  Hij (en ik) hadden toen vergeten kaftpapier te kopen.

Eva krijgt normaal gezien alles van school zelf.  Wat niet inbegrepen is in de kostprijs, is onder andere  turngerief  en dingen die zij zelf graag heeft  zoals een nieuwe pennenzak.  

Dus ben ik donderdag met Eva en een vriendinnetje haar schoolgerief gaan kopen.  Ik zag in die winkel iemand passeren met een karretje met papier en daardoor herinnerde ik me dat we  nog kaftpapier nodig hadden.  We kozen twee  rollen met hulp van het vriendinnetje.

Wil ik nu vanmiddag de schoolboeken kaften die we gisteren hebben gekocht.  Maar wat blijkt?Het is zijdepapier!  Jasper gezonden naar de kranten annex schoolgeriefwinkel.  Daar was het kaftpapier echter uitverkocht.  

Dan Jasper en mezelf verzameld en gereden naar de eerste winkel.  Hij moest nu zelf maar een keer zijn keuze maken.  Minstens twee  rollen, dat weet ik al uit ervaring.  Tja hmm, hmm en nogmaals hmm en een keuze verder zijn we thuisgeraakt.

Daar heb ik mij geamuseerd met het kaften.  Grrr.

Jasper is wel tevreden.  En daar doe je het toch voor, niet?

ps: zeer kenmerkend van J.: die zei tegen mij: "je kan niet goed lezen". Ik, en de beide meiden, hadden namelijk niet het etiketje met de kleine letters gelezen, wel op de prijs gelet.

Teveel zeer veel drukte, toch praten daarover

Overgenomen uit Francky's blog van het verjaardagsfeest van oma gisteren:
In het restaurant zelf was het een drukte van jewelste. Wij waren duidelijk niet de enige feestvierders en dat betekende rondom ons tafels vol... Je moest echt niet veel alcohol drinken om na zowat een uur reeds met een zwaar hoofd de frisse(re) buitenlucht op te zoeken. Voor Jasper werd deze gezellige drukte teveel en na het voorgerecht moest hij dringend afgevoerd worden. Al deze indrukken hadden hem volledig van de kaart gebracht.

"Gezellige drukte" was in dit geval een zeer zwaar understatement voor Jasper. Waar hij het normaal gezien op (familie)feesten toch een 3-tal uur uithoudt, was het nu na anderhalf uur al prijs. Je zag zijn ogen draaien (en dàt was lang geleden). Dus heb ik ingegrepen en gezegd: wil je nu naar huis? Zijn antwoord: ik voel mij zo duizelig dat ik kan omvallen, en ik kan mij niet concentreren. Ik heb hem gewoon gevraagd nog goeiedag aan de familieleden te zeggen, en ondertussen de autosleutels aan Francky gevraagd.
Nu is dit niet nieuw voor de familie. Ze kennen Jasper ondertussen wel en weten dat hij zich niet op zijn gemak voelt op feestjes, gewoon door de overprikkeling van zijn zintuigen op dergelijke momenten. Kortom, zoals ik al vroeger heb geschreven, hij is volledig aanvaard zoals hij is door de familie.

Wat wel nieuw was, : hij wilde vooraan zitten (anders altijd achteraan). Dat vond ik al vreemd. Het hoge woord kwam eruit: hij vindt het erg dat hij dat niet kan, naar een feestje, of zo'n drukke plaats gaan. Het letterlijke gesprek kan ik hier niet weergeven, want dan staat het vol hm's, grmbls en nog binnensmondse uitingen. Ik heb hem dan gezegd (grove middelen) dat, als hij in een rolstoel zou zitten, hij daar ook niets kan aan doen en dat niemand hem dat dus zeker niet kwalijk neemt, dat hij vroeger weg moest.
Gisteravond is hij daar zelf nog een keer op teruggekomen. Als hij volwassen is zou hij dan best ergens op het platteland gaan wonen. Gecounterd van mij: in ons huis, heb je dan last van drukte of lawaai? Antwoord: neen, ik ben toch het meest alleen.

Als deze blog een beetje langdradig is, mijn excuses: ik wou alleen maar zo goed mogelijk beschrijven hoe de omstandigheden en Jasper gisteren waren.
Het is fantastisch dat hij zijn ongemakken bij drukte nu voor het eerst zelf een keer geuit heeft. Alles wat hij zelf uit, moeten wij niet meer raden of afleiden. We weten genoeg dat hij het soms zeer moeilijk met zichzelf heeft.
Tegelijkertijd drukt het ons nog een keer met de neus op de feiten dat het absoluut niet vanzelfsprekend is wat Jasper allemaal presteert in het "gewone" onderwijs.

De eenzame kater

Helemaal uitgeput, oververmoeid, uitgehonderd en gewond aan zijn neus was hij toen twee meisjes ermee aan de voordeur stonden.
Nadat hij zich als een leeuw op het katteneten gestort had viel hij in een zetel in slaap en de volgende 24 uur was hij niet van deze wereld. Een dier dat door iets een trauma opgelopen heeft, alleszins.

We zijn nu een maand verder en Rakker begint pas nu zijn draai te vinden in ons huis.
Reeds van de eerste dagen had hij een boontje voor Jasper. Eva en haar vriendinnen ging ook nog redelijk, maar van volwassenen moest hij duidelijk niets hebben.
Door de andere twee katten liet hij zich gewillig aan de kant zetten en wachtte om te eten tot ze weg waren.

Ondanks het feit dat je kunt merken dat hij zich thuis voelt bij ons, is en blijft hij gereserveerd uit de hoek komen. Hij bepaalt zelf wanneer en door wie hij geaaid en opgenomen wordt. Zelf initiatief nemen is op eigen risico. Alles en iedereen bekijkt hij van op afstand. Toen hij onlangs door het raam naar buiten zat te kijken en één van de buren dichterbij kwam wijzend in zijn richting had hij geluk dat Rakker achter glas zat. Hij blaasde en toonde zijn tanden alsof hij een tijger was.
Hij zit het liefst alleen ergens verscholen in een donkere hoek van onze bergplaats.

Sinds het afgelopen weekend gaat hij wel eens de trap op en kijkt dan met grote starende ogen door het raam naar de tuin beneden. Hij moet vroeger regelmatig buiten op stap geweest zijn, maar daar heeft hij duidelijk geen heimwee naar. Hij houdt zich koest en blijft resoluut binnen.

Zijn relatie met de mensen die hier leven begint te beteren. Greet bekeek hij tot voor kort niet eens maar dat verandert stilletjesaan. Mij zag hij vooral graag komen voor zijn eten. Met de kinderen was de relatie veel beter zoals ik reeds schreef. Als hij hen ziet begint hij te spinnen,loopt hen krijsend (zijn geluid kan je echt niet miauwen noemen) tegemoet en laat zich met veel plezier opnemen. Deze morgen kwam hij de slaapkamer binnen terwijl ik op bed lag, sprong op het bed en gaf me spontaan kopjes om zich vervolgens bij mij neer te leggen. Dit was een primeur voor mij.

Al met al blijft het een kater die het liefst van al met rust gelaten wordt, zelf bepaalt wanneer en wie hem mag benaderen en die de dingen het liefst van op veilige afstand gadeslaat. Ik vrees dat heel wat mensen moeite zouden hebben met zo'n kat in huis. Wij begrijpen hem en aanvaarden zijn gedrag. Ergens begint hij dat ook aan te voelen en het is precies of hij dat apprecieert.

Zouden er tussen hem en een paar gezinsleden meer overeenkomsten zijn dan je op het eerste gezicht zou vermoeden of bestaat dit niet bij dieren ?

Ik denk van wel.

Blijkbaar iets vergeten

Ik ben  vergeten te publiceren van eva, volgen: met dieren.  Ze is zeer goed met onze katten, en, volgens eigen zeggen, wat minder met planten.  Toch blijft zij de enige die hier in huis de planten water geeft, waar nodig.  

Een rustige vakantie voor Eva?

Neen. Blijkbaar niet voor Eva.  Waarom niet: ze is de favoriet van onze 3 nieuwe poezen.

Dit neemt ze ernstig.  
Ik kan alleen maar bevestigen dat Eva "iets" heeft om met poezen om te gaan.  Goed voor haar!!

En wij kunnen haar droom, die ze misschien na volgend schooljaar waar kan maken: volgen.  

Nog een jaartje in de lagere school en dan moeten we beslissen waar onze meid naar toe moet.

Mens sana in corpore sano

Wie kent dat nog?  Ik moet eraan denken wegens de begrafenis (met de gregoriaanse gezangen)  die ik vandaag bijgewoond heb. "mens sana" zijn we hier toch allemaal, elk op onze eigen manier.

"Corpore sano" is iets anders.  Het mijne, dat staat op de blog.  Francky, die schrijft daar ook genoeg over.

Iemand op het werk zei vroeger: je kan 3 serieuze dingen hebben met kinderen: voeten (steunzolen), ogen (bril) en tanden (beugel).Hoe zit dat met onze gasten na de nodige medische onderzoeken:

Jasper: 

- steunzolen, voor de rest van zijn leven (dat is niet erg, je legt dat gewoon in je schoenen)

- een bril, voor de rest van zijn leven, wegens astigmatisme en verziendheid.  Er bestaan nog geen lenzen voor dit probleem  (dat vind hij ook niet erg)
- tanden: mooi gebit,  sterke tanden, perfect gepoetst.

Eva:- steunzolen: gedragen tot dit jaar, niet meer nodig volgens de dokter

- tanden: mooi gebit, sterke tanden, moet wel nog beter poetsen. volgend jaar de laatste kiezen laten sealen.
Hier geen tandenbeugels, dus, oef.  

Verveling tijdens de vakantiedagen

Nog een goede twee weken en de grote vakantie zit er op. Volgens mij kan het niet rap genoeg weer school zijn. Regelmatig staat er hier een van Eva's vriendinnen met de korte maar pakkende melding : " IK VERVEEL ME !" waarna ze zich met de blik op oneindig naast Eva ploft om ofwel samen naar de televisie te kijken of om samen iets op de computer uit te spoken.

Gisteravond hadden we weer hetzelfde scenario. "IK VERVEEL ME". De laatste tijd was Liesje ook steeds mee, maar nu niet. "Hoe komt het dat je alleen bent ?" vroeg ik langs mijn neus weg waarop zij antwoordde dat Liesje niet meer buiten mocht van haar vader, huisarrest met andere woorden. Liesje had ondanks het uitdrukkelijk verbod van haar vader toch een vriendin opgezocht. Deze laatste heeft het de laatste tijd zo bond gemaakt dat opname noodzakelijk is. Daarom heeft iedereen uit de buurt, jonger dan 16, vanwege hu respectievelijke ouders het verbod gekregen om met dat lieverdje verder om te gaan. Komt daarbij dat Liesje onlangs Jessy hardhandig aangepakt had omdat Liesje jaloers was op Jessy's vriendje en je kan het de papas niet kwalijk nemen dat het hen soms veel te veel wordt. Dan maar de dochter aan de halsketting leggen en binnen houden. Eva's vriendin alleen achterblijvend.

En Eva ? Die trekt het haar allemaal niet aan. Zij is blij om nu en dan bezoek te krijgen, maar is op zijn minst evenzeer blij wanneer ze allemaal weer vertrokken zijn. De televisie en de computer voor haar alleen, da's pas vakantie.

P.S. : zopas is Greet terug thuis van shoppen in de LIDL en daar heeft ze tussen de koopje een gezelschapsspel gevonden en gekocht. Toen Eva vroeg waarom ze dit mee had antwoordde Greet dat het misschien van pas zou kunnen komen als vriendinnetje weer eens aan de voordeur staat met de melding "IK VERVEEL ME !!!!"

Waarom

Dat is een vraag die Francky en ik onszelf zeer vaak gesteld hebben.  De waarom-vraag: wat maakt Jasper goed genoeg om in het gewoon onderwijs te blijven?  Ja, hij is een Asperger, en dat woord kennen we al van buiten en van binnen, intelligent, taalvaardig, enz.   

Het antwoord kon al maanden, misschien al een paar jaar eerder gegeven worden: hij heeft de capaciteit om het sociaal aanvaardbare aan te leren.  Daarnaast heeft hij geen zichtbare "tics", of andere "gewoontes". En ook : hij is "rustig", zo zegt toch A., klasgenootje in de kleuter- en de lagere school.  

Jasper inwendig rustig: daar is niks van aan.  Hij heeft wel de gelegenheid om zichzelf te ontplooien, zeg maar.  Het is niet altijd makkelijk, maar verdorie soms wel leuk, ja, en nu gebruik ik het woord verdorie met opzet, om met hem te redeneren.  Best dat we daarvoor nog met zijn 2'en zijn, soms.

Lichter

Lichter, dat zijn Francky en ik wel, na een maand dieten.  Hoewel, het is niet echt dieten, alleen anders eten, dat is echt waar.  Groenten stomen ipv stoven, vetarme kaas en ander vetarm beleg, enz.

Mijn grootste overwinning? Mijn laatste operatie.  Het is dat ik naar mijn lichaam geluisterd heb, en dat mijn chirurg daarin meegegaan is, want ik zit nu weer met een gezwollen knie, maar het kan mij niet meer schelen, en waarom?  De pijn is teruggebracht tot een voor mij aanvaardbaar niveau.  En dat meen ik vanuit de grond van mijn hart.  Na 4 weken kan ik wel zeggen dat de laatste artroscopie, waarbij kraakbeen "geshaved"is, effectief is geweest.

5 operaties in 2 jaar, waarvan een zeer serieuze (de rug), wel ik denk dat ik toch iets weet over pijn.  Over x-aantal jaar zal ik zowiezo een nieuwe knie nodig hebben.

Ik heb een keer teruggekeken naar mijn blogs.  Het  gaat nogal veel over pijn, tja ik heb er meer dan 2 jaar mee geleefd, bij momenten zo erg dat er niks anders was, pijn.  Hierover terugkijkend kan ik alleen maar zeggen dat Francky en Jasper veel geduld hebben gehad met mij.

Eva niet, integendeel,  over haar kan ik alleen maar zeggen dat ik veel geduld heb gehad met haar, als pijnpatient.   Ik heb mijn pijn  letterlijk verzwegen en verbeten, letterlijk verbeten hé, want Eva kon niet tegen iemand met pijn, in dat eerste jaar.  

Soit, ik heb wel een leuke dochter!!

Carwash en Hyacinth

Zolang Francky in het gips zit ben ik hier chauffeur.  Zo ben ik vanmiddag met Eva naar Delhaize geweest.  Wegens de operatie-omstandigheden hier was onze nieuwe auto nog nooit gewassen, dus zijn we naar de carwash vlakbij de supermarkt geweest.  Eva vond het zeer interessant om dat een keer mee te maken, hoewel ze toch niet echt op haar gemak was.  

Sinds de zowat 2 weken dat ik opnieuw (zeer berekend, ik wil die knie niet belasten) rijd na mijn laatste operatie, wel, als Eva mee is, dan heb ik Hyacinth Boucquet mee. "Mama, pas op voor die oude meneer op de fiets", "Mama, pas op voor die mevrouw op de fiets", dat zijn 2 opmerkingen  van vanmiddag.  "Mama kijk voor je (waar zou ik anders kijken)", "Mama kijk naar de weg (ik keek gewoon in de achteruitkijkspiegel)".  Als Jasper mee is, zoals dinsdag, toen ik met beide naar de tandarts ben geweest, zegt ze zoiets niet.  En dat heeft veel te maken omdat ze zich niet angstig wil tonen tov haar broer en/of omdat ze zijn commentaar daarover niet wil horen. 

Wat wil dit zeggen: Eva zit nog altijd met een schrik in het verkeer tgv het ongeval met de schoolbus waarvan zij getuige was.  Het zal er toch uit moeten slijten.

Best dat wij onze dochter goed kennen.  Ik verschiet toch niet als zij een paniekerige opmerking maakt in de auto. 

Dankbaar dat dit ons niet overkomt

Deze week hebben we vernomen dat een meisje uit de buurt wordt opgenomen in een instelling. De feiten zijn ernstig genoeg als we de berichten, die via via tot ons zijn gekomen, mogen geloven.  De ouders kennen we redelijk goed. Volgens ons valt hen niets te verwijten, maar toch worden zij door de mensen uit de buurt met de vinger nagewezen.  Momenteel moeten zij werkelijk door een hel gaan.

Nu ben ik de eerste om dergelijke verhalen te relativeren.  Wat men over anderen vertelt,  daar ben ik allergisch aan geworden, want er is altijd en overal een andere kant van het gebeurde.  (foutje van mij misschien, dat je altijd en overal wil relativeren). Maar wat het meisje uitgestookt heeft is jammer genoeg waar.

Pas bij het vernemen van dergelijke toestanden beseffen wij dat wij groot geluk hebben met onze kinderen.

Kijk, wij hebben 2 kinderen, 1 met autisme, 1 met Asperger, en dat is absoluut niet altijd makkelijk.  Maar we zijn verdorie dankbaar dat wij met onze twee zelfs  nog nooit een psychiatrische opname hebben moeten overwegen.