Communicatie

Communicatie met iemand met ASS is dus niet makkelijk. Persoonlijk ben ik wel opgelucht dat ik dat niet met een een partner moet doen, dwz iemand op gelijkwaardig niveau.

Het volgende gaat dus niet over het "letterlijke" communiceren.

Met ASS en communicatie hebben zowel Fr. en ik al wel meer dan genoeg ervaring. We zijn opgegroeid met minstens 3 van 4 grootouders met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid (zoals zo mooi gezegd) ASS. Dat bepaalt, terugkijkend daarop, je al als kind in zekere mate.

Dan krijg je er zelf 2 kinderen die je willens, nillens moet opvoeden binnen dat ASS-kader.

Met Jasper hebben wij altijd al, hoe moeizaam ook, communicatie gehad (ik bedoel hiermee dus autistisch vs niet, of liever: ASS vs neuro-typical). Eva is aan het evolueren, maar of zij ooit op een punt komt dat ze een n-t kan bereiken zonder hulp? Dat blijft een open vraag.

ASS heeft alleszins wel de communicatie tussen ons, als echtpaar, zeer erg beïnvloed. (volgens een Amerikaans onderzoek, een aantal maanden geleden gezien op tv, zou 80 % van koppels met een autistisch kind scheiden). Wij zijn, 16 jaar en 2 kinderen later, nog altijd samen.

De laatste 2 jaar zijn hier dan ook nog, veel meer dan wij beseft hebben, beïnvloed door mijn rugpijn. Gisteren moest ik naar de controlearts van het werk. Gezien ik nog niet mag autorijden, ging Francky mee. De dokter was zeer vriendelijk, zeker na het dossier te zien. Komt er op neer dat ik hoognodig moest geopereerd worden, want volgens die arts heb ik dus meer dan een jaar lang gewoon met een tijdbom gelopen. Blijkbaar kon zelfs een vriendschappelijke klap in mijn onderrug aanleiding zijn om die wervel verder te doen kantelen in die mate dat ik verlamd zou geweest zijn. Slik, dubbel slik, best dat ik het niet wist op voorhand.

Gelukkig is dat gedaan. Ik ben geopereerd, en nu alleen nog de revalidatie.