Communicatie en pijn en Eva

Zoals al veel keren gebeurd, ben ik onderbroken geweest met de vorige blog, omdat Eva aan de computer wou. Eva heeft nog geen eigen computer, en zolang ze er niet echt om zeurt, laten we dat liever zo.
Gaat over mijn rugpijn. Het is niemands fout, behalve dan van de specialist die mij in januari niet doorgestuurd heeft naar de chirurg. Die ene maand die ik ben gaan werken door alle bureaucratische rompslomp heeft mij tenminste nog een mooie eindejaarspremie opgeleverd. Maar, men zegt wel tot op de bodem gaan, ik ben er onder, zeer veel onder geweest, die pijngrens.

Wij hebben geleerd: Eva kan niet tegen pijn. Geloof mij, ik heb hier soms zitten huilen van de pijn, een jaar lang. Ook heb ik genoeg prikken gehad en pillen geslikt tegen die pijn, en daarvan werd ik weer zo suf, waardoor ik weer niet genoeg kon reageren op Eva.

Eva en ik: dat is een nieuwe start. Meer voor mij dan voor haar trouwens, want mijn dochter is een heel leuk meisje, waarvan ik nog meer "letterlijke" hulp mag verwachten.