Jasper is sinds gisteren weer naar school.
Gisteren en vandaag ging het weer redelijk normaal. Hij kan weer lachen, zelfs met mij.
Even overlopen
- vorige zondag zegt hij tegen mama dat hij gepest wordt op school
- vorige maandag vertelt mama dat aan een leerlingenbegeleider op zijn school
- vorige woensdag kwam de thuisbegeleider, aan wie hij altijd alles kan vertellen, die nam onmiddellijk contact op met de gon-juf, terwijl Jasper erbij zat, omdat het belangrijk was voor Jasper zelf op dat moment dat er actie werd ondernomen. Gon-juf beloofde om Jasper maandag (gister, en dat heeft hem enorm veel deugd gedaan) te zien.
De leerlingenbeleidster heeft de betreffende kinderen, samen met de rest van de klas, vorige week al in een bepaalde cursus uitgelegd dat Jasper anders is door zijn autisme.
Jasper kan altijd bij haar terecht, of bij de Gon-juf. Als hij een "time-out" nodig heeft, mag hij naar het onthaal van de school. Voorlopig wordt er niet opnieuw een klassikale uitleg gegeven.
Geloof het of niet, maar deze informatie komt van Jasper zelf, en dat hij dat zelf vertelde gisteren, zegt wel iets over zijn opluchting.
Wat kan ik verder nog zeggen: het is heel belangrijk dat een school iemand zoals Jasper serieus neemt. Daarvan kunnen wij (en hij) absoluut zeker zijn: zowel zijn vroegere basisschool en nu de middelbare school doen er alles aan om ook "anderen" tot hun recht te laten komen.
Jammer genoeg gaat dat niet altijd op.
Jaspers wens is trouwens dat hij met rust kan gelaten worden, tussen lessen door, op de speelplaats, tijdens het middageten, enz. Dat Jasper het alleen zijn, daarbij zwijgen, nodig heeft, dat kan hijzelf natuurlijk moeilijk uitleggen, en ik kan mij wel inbeelden dat andere pubers daar niet mee om kunnen.
Greet
dinsdag 30 september 2008
zondag 28 september 2008
kreunen, kotsen en zuchten
Vandaag zondag is de laatste dag det Jasper veilig en wel thuis is. Morgen gaat hij terug naar school. En dat merk je. Hij verdiept zich in zijn computer, surft naar zijn vertrouwde sites op het internet en maakt nu en dan luidkeels commentaar. Dit laatste lijkt meer op een oerkreet dan op doordachte opmerkingen. Ook was hij zo zenuwachtig dat hij zelfs vandaag nog moest overgeven.
Dit alles was meer dan goed genoeg voor Greet om Jasper naar buiten te sturen, de tuin in om wat zonlicht en warmte mee te krijgen (mooi nazomerweer) en zo wat gezonder lucht te snuiven dan op zijn bedompte kamer. Ik was juist klaar mijn spullen voor de kobudo in orde te brengen. "Kom Jasper, laten we wandelen." Zijn enthouisiasme was zoals gewoonlijk beneden alle pijl, maar ditmaal stemde hij toe. Ik vlug naar boven gestormd, andere kleren aan en weg waren we. Je moet nu eenmaal het ijzer smeden terwijl het heet is niet ?
De zon scheen en in de straat was het rustig zoals iedere zondag. Alles rustig dus, behalve de persoon naast mij. Hoe starten we nu een ontspannen gesprek ?
Jasper himself gaf hiertoe de aanleiding. Hij begon een discussie over communisme, democratie enz. Hij vroeg over al die dingen mijn mening.
Zo pratende gingen we verder. Telkens wanneer ik voorstelde iets te drinken of gewoon eens met iemand te praten sloeg hij dit met een welgemeende "neen" af. Dan maar doorwandelen.
Gedurende de laatse 5 minuten van onze wandeling nam ik het gesprek over en ging to the point. "Ben je niet zenuwachtig voor morgen ?"
Jasper antwoorde positief, maar zei erbij dat hij niet echt wist waarvoor hij bang was. Vervolgens praatten we over wat pesten is en wat niet om tenslotte eens de leerlingen op te sommen die hieraan deelnemen. Ook hoe de anderen reageren werd besproken.
Ik heb hem tenslotte voorgesteld om meer contact te nemen met de leerlingen die noch pesten, noch lachen tijdens het pesten. Jasper bleek dit een goed idee te vinden. Ook drukte ik hem op het hart om altijd meteen naar de leerkrachten te stappen die voor zulke toestanden aangewezen zijn. Ook dat zou hij in de toekomst doen.
Jasper is bang - zoals zoveel leerlingen - om als klikspaan bestempeld te worden.
Ik hoop dat ik hem duidelijk gemaakt heb dat naar een leerkracht stappen om over pesten te klagen niet hetzelfde is als klikken over vb een GSM/mobieltje dat ondanks de verbodsregels toch door een leerling gebruikt wordt. Dit verschil bleek hij ook te snappen.
Mijn slotzin tenslotte was : "Jasper, jij hebt ook het recht je goed te voelen op school. Als anderen je hierbij hinderen heb je het recht om te reageren"
Tegen die tijd waren we terug thuis en ging hij na Bruno geaaid te hebben direct naar zijn kamer. Hopelijk een beetje opgelucht.
Dit alles was meer dan goed genoeg voor Greet om Jasper naar buiten te sturen, de tuin in om wat zonlicht en warmte mee te krijgen (mooi nazomerweer) en zo wat gezonder lucht te snuiven dan op zijn bedompte kamer. Ik was juist klaar mijn spullen voor de kobudo in orde te brengen. "Kom Jasper, laten we wandelen." Zijn enthouisiasme was zoals gewoonlijk beneden alle pijl, maar ditmaal stemde hij toe. Ik vlug naar boven gestormd, andere kleren aan en weg waren we. Je moet nu eenmaal het ijzer smeden terwijl het heet is niet ?
De zon scheen en in de straat was het rustig zoals iedere zondag. Alles rustig dus, behalve de persoon naast mij. Hoe starten we nu een ontspannen gesprek ?
Jasper himself gaf hiertoe de aanleiding. Hij begon een discussie over communisme, democratie enz. Hij vroeg over al die dingen mijn mening.
Zo pratende gingen we verder. Telkens wanneer ik voorstelde iets te drinken of gewoon eens met iemand te praten sloeg hij dit met een welgemeende "neen" af. Dan maar doorwandelen.
Gedurende de laatse 5 minuten van onze wandeling nam ik het gesprek over en ging to the point. "Ben je niet zenuwachtig voor morgen ?"
Jasper antwoorde positief, maar zei erbij dat hij niet echt wist waarvoor hij bang was. Vervolgens praatten we over wat pesten is en wat niet om tenslotte eens de leerlingen op te sommen die hieraan deelnemen. Ook hoe de anderen reageren werd besproken.
Ik heb hem tenslotte voorgesteld om meer contact te nemen met de leerlingen die noch pesten, noch lachen tijdens het pesten. Jasper bleek dit een goed idee te vinden. Ook drukte ik hem op het hart om altijd meteen naar de leerkrachten te stappen die voor zulke toestanden aangewezen zijn. Ook dat zou hij in de toekomst doen.
Jasper is bang - zoals zoveel leerlingen - om als klikspaan bestempeld te worden.
Ik hoop dat ik hem duidelijk gemaakt heb dat naar een leerkracht stappen om over pesten te klagen niet hetzelfde is als klikken over vb een GSM/mobieltje dat ondanks de verbodsregels toch door een leerling gebruikt wordt. Dit verschil bleek hij ook te snappen.
Mijn slotzin tenslotte was : "Jasper, jij hebt ook het recht je goed te voelen op school. Als anderen je hierbij hinderen heb je het recht om te reageren"
Tegen die tijd waren we terug thuis en ging hij na Bruno geaaid te hebben direct naar zijn kamer. Hopelijk een beetje opgelucht.
vrijdag 26 september 2008
Onze zoon gaat onderuit
Verleden week viel het op : er was iets met Jasper aan de hand. Zelfs mijn collegas die hem niet zo goed kennen merkten het op. Zijn gezicht was als een masker; zijn lippen gespannen, zijn ogen zagen net dingen die wij niet zien. Zo kenden we hem niet (meer).
Thuis sloot hij zich op in zijn kamer wat in zijn geval gebruikelijk is. Zoals steeds was hij niet erg open over wat op school of op het internet gebeurde. Eerlijk gezegd sloegen we er niet veel aandacht op. Jasper heeft al dikwijls zulke periodes gehad en als hij iets wil zeggen neemt hij liefst zelf het initiatief.
Vrijdag rond 11 uur 's middags ging thuis de telefoon. De kinderen waren naar school en ik was op het werk. Het was iemand van Jasper's school om te laten weten dat Jasper ziek was geworden tijdens de les. De persoon vroeg of Greet Jasper kon afhalen. Geen probleem.
Jasper ging direct naar zijn kamer, pijama aan en bed in. Wat hem ziek maakte kon ie niet direct zeggen. Op school dachten ze dat hij onwel geworden was bij het zien van een of ander ontleed dier op dias tijdens de lessen biologie, maar dat was het niet volgens Jasper. Wat dan wel ?
Tijdens het weekend kwam de aap uit de mouw : Jasper zag het niet meer zitten om naar school te gaan want hij werd er gepest. Hoe was dat nu mogelijk, vorig jaar ging alles zo goed en nu dit !? Feit was dat bij de start van het huidig schooljaar enkele nieuwe leerlingen bijgekomen waren in de klas. Deze kenden Jasper en zijn achtergrond helemaal niet. Bijkomende factor was dat slechts één der leerkrachten van het vorig jaar er weer bij was. Alle andere kenden Jasper ook niet. Maar het ergste moest nog komen ; één van de nieuwe leerlingen was aan Jasper's klas toegevoegd omwille van zijn gedrag in zijn klas gedurende het vorige jaar. Nu ook bij de start van het nieuwe deed hij moeilijk. Dus stopten ze hem in een andere klas. Wat hij uitstak is niet duidelijk maar we kunnen het raden.
Zodra hij Jasper opmerke had hij zijn slachtoffer gevonden. Een meisje dat reeds vorig jaar in de klas zat maar Jasper niet mocht, maar hem toen verder met rust liet, sprong onmiddellijk mee op de kar en het hek was van de dam. Jasper wist niet hoe hij hier op moest of mocht reageren en probeerde zich terug te trekken. Dan begonnen ze maar tussen twee lesuren in wanneer ze naar een ander lokaal gaan. Jasper wist nu helemaal niet meer wat te doen en finaal ging hij onderuit. Een griepje dat al enkele dagen in hem sluimerde deed de rest.
Jasper knock-out !
Maandag gaat hij terug naar school na een week thuisblijven. Zijn thuisbegeleider en de GON-begeleidster zullen samen (met Jasper) opnieuw een outing doen voor de klas. Met het verstrekken van deze informatie hoopt men dat alles weer zoals voorheen zal zijn. Dat de nieuwkomer(s) begrip voor zijn situatie zullen kunnen opbrengen en hem verder met rust laten.
Volgende week meer hierover.
Thuis sloot hij zich op in zijn kamer wat in zijn geval gebruikelijk is. Zoals steeds was hij niet erg open over wat op school of op het internet gebeurde. Eerlijk gezegd sloegen we er niet veel aandacht op. Jasper heeft al dikwijls zulke periodes gehad en als hij iets wil zeggen neemt hij liefst zelf het initiatief.
Vrijdag rond 11 uur 's middags ging thuis de telefoon. De kinderen waren naar school en ik was op het werk. Het was iemand van Jasper's school om te laten weten dat Jasper ziek was geworden tijdens de les. De persoon vroeg of Greet Jasper kon afhalen. Geen probleem.
Jasper ging direct naar zijn kamer, pijama aan en bed in. Wat hem ziek maakte kon ie niet direct zeggen. Op school dachten ze dat hij onwel geworden was bij het zien van een of ander ontleed dier op dias tijdens de lessen biologie, maar dat was het niet volgens Jasper. Wat dan wel ?
Tijdens het weekend kwam de aap uit de mouw : Jasper zag het niet meer zitten om naar school te gaan want hij werd er gepest. Hoe was dat nu mogelijk, vorig jaar ging alles zo goed en nu dit !? Feit was dat bij de start van het huidig schooljaar enkele nieuwe leerlingen bijgekomen waren in de klas. Deze kenden Jasper en zijn achtergrond helemaal niet. Bijkomende factor was dat slechts één der leerkrachten van het vorig jaar er weer bij was. Alle andere kenden Jasper ook niet. Maar het ergste moest nog komen ; één van de nieuwe leerlingen was aan Jasper's klas toegevoegd omwille van zijn gedrag in zijn klas gedurende het vorige jaar. Nu ook bij de start van het nieuwe deed hij moeilijk. Dus stopten ze hem in een andere klas. Wat hij uitstak is niet duidelijk maar we kunnen het raden.
Zodra hij Jasper opmerke had hij zijn slachtoffer gevonden. Een meisje dat reeds vorig jaar in de klas zat maar Jasper niet mocht, maar hem toen verder met rust liet, sprong onmiddellijk mee op de kar en het hek was van de dam. Jasper wist niet hoe hij hier op moest of mocht reageren en probeerde zich terug te trekken. Dan begonnen ze maar tussen twee lesuren in wanneer ze naar een ander lokaal gaan. Jasper wist nu helemaal niet meer wat te doen en finaal ging hij onderuit. Een griepje dat al enkele dagen in hem sluimerde deed de rest.
Jasper knock-out !
Maandag gaat hij terug naar school na een week thuisblijven. Zijn thuisbegeleider en de GON-begeleidster zullen samen (met Jasper) opnieuw een outing doen voor de klas. Met het verstrekken van deze informatie hoopt men dat alles weer zoals voorheen zal zijn. Dat de nieuwkomer(s) begrip voor zijn situatie zullen kunnen opbrengen en hem verder met rust laten.
Volgende week meer hierover.
donderdag 18 september 2008
Gisteren en vandaag
Ja, ik ben nu niet in staat een flitsende titel te verzinnen.
Gisteren om 8.30 u een afspraak bij de chirurg. Francky (die een halve dag vrijaf had genomen) en ik zaten daar braaf te wachten, tot na meer dan een uur de secretaresse kwam zeggen dat de dokter was weggeroepen voor een spoedoperatie. Nieuwe afspraak gemaakt, voor vandaag om 12.15. Was nog goed voor Francky, dan kon hij rechtstreeks van het werk komen (het ziekenhuis is dichtbij). Deze afspraak werd tot op bijna de minuut nog nagekomen ook, zeker niet vanzelfsprekend. De chirurg was heel vriendelijk, en heeft zeer goed uitgelegd wat mij scheelt, wat de operatie en de revalidatieperiode inhouden. 't zal zwaar zijn. Ik word geopereerd op 13 oktober, herstelperiode 5 a 6 maand.
Ik val waarschijnlijk in herhaling als ik zeg dat Eva van heel mijn sukkelen weinig beseft of misschien ook dat ze er zich niet veel van aantrekt. Ze is en blijft een persoontje dat alleen contact zoekt met de "buitenwereld" als het voor haar nodig is. Zo was haar pennenzak kapot en zijn we gisterenmiddag een nieuwe gaan kopen. Onderweg ook nog gestopt bij de apotheek om nieuwe pijnstillers te halen voor mij. Overigens is het op zich heel leuk om met haar te winkelen. Ik ben er ook 100% van overtuigd dat, als ze eenmaal echt geconfronteerd wordt met mijn ziekenhuisopname en herstel thuis, ze naar haar vermogen alles zal willen doen om te helpen.
Jasper vat mijn problematiek wel. Van hem krijg ik al wel eens een reactie (als hij het ziet aan mijn gezicht dat ik pijn heb). Er mee omgaan is natuurlijk iets anders; hij zegt er zowat niets over, maar hem kennende, en dat gaat over heel subtiele dingen, merk je wel dat hij er soms mee bezig is. Wat heel kenmerkend is voor hem: probeer niet rechtstreeks te praten met hem over ernstige zaken (ttz: zaken die hem niet als persoon aangaan). Veel beter is hem te laten luisteren als wij met elkaar, of met iemand anders het hebben over serieuze problemen. Recentste voorbeeld: foto van mijn rug laten zien aan oma, die hier zondag was, en de stand van zaken die wij toen wisten aan haar gezegd. Aan de andere kant van de tafel stond Jasper te doen alsof hij iets anders deed, maar ondertussen was hij heel aandachtig aan het luisteren.
Hoop dat het volgende niemand beledigt, maar het is ergens wel een illustratie van iedereen in ons gezin. Francky aan zijn collega's over Bruno, en hoe hij ons ervaart: Francky is het baasje, ik ben er voor de verzorging en troost, Jasper is zijn vriend en Eva een bij momenten lastige zus.
Gisteren om 8.30 u een afspraak bij de chirurg. Francky (die een halve dag vrijaf had genomen) en ik zaten daar braaf te wachten, tot na meer dan een uur de secretaresse kwam zeggen dat de dokter was weggeroepen voor een spoedoperatie. Nieuwe afspraak gemaakt, voor vandaag om 12.15. Was nog goed voor Francky, dan kon hij rechtstreeks van het werk komen (het ziekenhuis is dichtbij). Deze afspraak werd tot op bijna de minuut nog nagekomen ook, zeker niet vanzelfsprekend. De chirurg was heel vriendelijk, en heeft zeer goed uitgelegd wat mij scheelt, wat de operatie en de revalidatieperiode inhouden. 't zal zwaar zijn. Ik word geopereerd op 13 oktober, herstelperiode 5 a 6 maand.
Ik val waarschijnlijk in herhaling als ik zeg dat Eva van heel mijn sukkelen weinig beseft of misschien ook dat ze er zich niet veel van aantrekt. Ze is en blijft een persoontje dat alleen contact zoekt met de "buitenwereld" als het voor haar nodig is. Zo was haar pennenzak kapot en zijn we gisterenmiddag een nieuwe gaan kopen. Onderweg ook nog gestopt bij de apotheek om nieuwe pijnstillers te halen voor mij. Overigens is het op zich heel leuk om met haar te winkelen. Ik ben er ook 100% van overtuigd dat, als ze eenmaal echt geconfronteerd wordt met mijn ziekenhuisopname en herstel thuis, ze naar haar vermogen alles zal willen doen om te helpen.
Jasper vat mijn problematiek wel. Van hem krijg ik al wel eens een reactie (als hij het ziet aan mijn gezicht dat ik pijn heb). Er mee omgaan is natuurlijk iets anders; hij zegt er zowat niets over, maar hem kennende, en dat gaat over heel subtiele dingen, merk je wel dat hij er soms mee bezig is. Wat heel kenmerkend is voor hem: probeer niet rechtstreeks te praten met hem over ernstige zaken (ttz: zaken die hem niet als persoon aangaan). Veel beter is hem te laten luisteren als wij met elkaar, of met iemand anders het hebben over serieuze problemen. Recentste voorbeeld: foto van mijn rug laten zien aan oma, die hier zondag was, en de stand van zaken die wij toen wisten aan haar gezegd. Aan de andere kant van de tafel stond Jasper te doen alsof hij iets anders deed, maar ondertussen was hij heel aandachtig aan het luisteren.
Hoop dat het volgende niemand beledigt, maar het is ergens wel een illustratie van iedereen in ons gezin. Francky aan zijn collega's over Bruno, en hoe hij ons ervaart: Francky is het baasje, ik ben er voor de verzorging en troost, Jasper is zijn vriend en Eva een bij momenten lastige zus.
maandag 15 september 2008
Over mama en mama's rugpijn
Laat ik eens beginnen met een foto van mijn rugprobleem. Mijn ruggenmerg vertoont een knak omdat er een wervel op drukt. Wetenschappelijke naam is spondeolysthese (of zoiets).
Op zich is dit aangeboren. Toen ik als jonge twintiger begon te werken, heb ik al eens vreselijk last gehad, maar dat ging over tot een niveau van, o ja, de rug doet weer pijn, maar ja, iedereens rug doet wel eens pijn.
Tot vorig jaar mei. Uitgelokt door het feit, dat ik, als niet sportief persoon, 2 maanden lang redelijk intensief netbal heb gedaan. En alle balsporten (contactsporten) zijn vreselijk slecht voor dit probleem. Het feit dat ik toen al over de 40 was zal ook wel niet geholpen hebben.
Vorig jaar ben ik ook 2x geopereerd aan mijn rechterknie; eerst een kijkoperatie en in september aan gescheurde kruisbanden. Ik was gewoon door mijn knie gezakt. Komt dat nu door een zwakke knie, of gewoon omdat ik teveel moest steunen op dat been omdat ik bij het minste stralingen en tintelingen voelde tot in mijn kleine linkerteen, dat weet ik ook niet.
Voor mijn rug was de herstelperiode van mijn knie ook niet goed natuurlijk.
In december vorig jaar sprak de specialist voor het eerst over een operatie. Maar omdat de knie genezen was, ging het ook beter met de rug. Ik heb dan het traject van "conservatieve" behandeling doorlopen, nl nog meer rust en rugschool. Ik kwam op een punt dat ik zelfs geen pijnstillers meer nodig had.
Maar na 1 maand werken, gaat het niet meer. Mijn specialist heeft contact opgenomen met de chirurg en die had gezegd: sterke indicatie om te opereren. Overmorgen hebben Francky en ik een afspraak. Door die operatie worden er wervels vastgezet, zodat er meer ruimte komt voor het ruggenmerg om weer rechter te lopen. Goed komt het niet, beter kan wel. En in geval de operatie mislukt wordt het (volgens de huisdokter) alleszins niet slechter dan het nu is.
Dat is ook al een troost.
dinsdag 9 september 2008
Een Asperger wordt 14
Ja, Jasper is vandaag 14 geworden.
Voor hemzelf is het gewoon een dag waarop hij 1 jaar ouder geworden is. Jammer voor hem willen oma en meme hem dan feliciteren en is hij verplicht om "dankuwel" te zeggen op de felicitaties.
Tante, die vandaag ook jarig is, deed het af met "zeg gewoon gefeliciteerd, ik weet hoe hij bestaat". Zelf heeft hij vanavond gevraagd of hij tante niet moest feliciteren, dat had ik niet verwacht van hem, zeker niet na een schooldag.
Wat kan ik zeggen over onze Aspergerzoon met deze leeftijd die zich gewoon goed in zijn vel voelt?
Het is een lange weg geweest. Gelukkig voor hem waren de omstandigheden goed om een Asperger zoveel mogelijk Asperger te laten zijn (vroege diagnose, goeie begeleiding; school die meewerkt, en verdorie ook zijn ouders).
En uiteraard Jasper zelf. Het is absoluut niet alleen te danken aan zijn intelligentie dat hij nu staat waar hij staat, want dan zouden alle zeer intelligente ASS-ers hun weg vinden in het gewone onderwijs.
Waarom kan ik ook niet echt verklaren, maar wat zeker is: hij is de meest consequente, realistische, matige, recht door zee persoon die wij kennen. (voorbeeld daarvan: als 3-jarige hoorde hij dat snoepen slecht is voor de tanden, wel, hij heeft al 11 jaar nooit gesnoept - wel koekjes en chips hoor).
Hij wil gewoon geen feestjes, cadeaus, felicitaties, enz., voor welke gelegenheid ook.
Het was voor ons al wennen, zo'n opstelling, dus nog meer voor de omgeving. De meesten hebben het al wel gesnapt ondertussen.
Sociaal contact, in de zin van vriendschap, met anderen, is buiten school, ook (nog) niet echt aan hem besteed. Daarom was het wel fijn te merken op een feestje bij neef Luc vorige maand dat 2 leeftijdsgenootjes vroegen "waar is Jasper?". Als, en dan zeg ik wel als, hij vrienden wil, dan staan er alleszins 2 klaar om hem te verwelkomen.
Ja, we zijn trots op onze zoon.
Voor hemzelf is het gewoon een dag waarop hij 1 jaar ouder geworden is. Jammer voor hem willen oma en meme hem dan feliciteren en is hij verplicht om "dankuwel" te zeggen op de felicitaties.
Tante, die vandaag ook jarig is, deed het af met "zeg gewoon gefeliciteerd, ik weet hoe hij bestaat". Zelf heeft hij vanavond gevraagd of hij tante niet moest feliciteren, dat had ik niet verwacht van hem, zeker niet na een schooldag.
Wat kan ik zeggen over onze Aspergerzoon met deze leeftijd die zich gewoon goed in zijn vel voelt?
Het is een lange weg geweest. Gelukkig voor hem waren de omstandigheden goed om een Asperger zoveel mogelijk Asperger te laten zijn (vroege diagnose, goeie begeleiding; school die meewerkt, en verdorie ook zijn ouders).
En uiteraard Jasper zelf. Het is absoluut niet alleen te danken aan zijn intelligentie dat hij nu staat waar hij staat, want dan zouden alle zeer intelligente ASS-ers hun weg vinden in het gewone onderwijs.
Waarom kan ik ook niet echt verklaren, maar wat zeker is: hij is de meest consequente, realistische, matige, recht door zee persoon die wij kennen. (voorbeeld daarvan: als 3-jarige hoorde hij dat snoepen slecht is voor de tanden, wel, hij heeft al 11 jaar nooit gesnoept - wel koekjes en chips hoor).
Hij wil gewoon geen feestjes, cadeaus, felicitaties, enz., voor welke gelegenheid ook.
Het was voor ons al wennen, zo'n opstelling, dus nog meer voor de omgeving. De meesten hebben het al wel gesnapt ondertussen.
Sociaal contact, in de zin van vriendschap, met anderen, is buiten school, ook (nog) niet echt aan hem besteed. Daarom was het wel fijn te merken op een feestje bij neef Luc vorige maand dat 2 leeftijdsgenootjes vroegen "waar is Jasper?". Als, en dan zeg ik wel als, hij vrienden wil, dan staan er alleszins 2 klaar om hem te verwelkomen.
Ja, we zijn trots op onze zoon.
maandag 8 september 2008
Geen titel
Zowel Jasper als Eva zijn goed gestart op school.
Naast de normale eersteweeksdrukte van nieuwe agenda, nieuwe leerlingen, enz. valt er niets opmerkelijks te melden.
Waarom ik dit zo kort meldt: zelf weer enorme rugproblemen. Overmorgen weet ik of ik eventueel moet geopereerd worden. Mijn specialist zal nl. raad vragen aan een rugchirurg.
Wordt (hopelijk) niet vervolgd in die zin
Naast de normale eersteweeksdrukte van nieuwe agenda, nieuwe leerlingen, enz. valt er niets opmerkelijks te melden.
Waarom ik dit zo kort meldt: zelf weer enorme rugproblemen. Overmorgen weet ik of ik eventueel moet geopereerd worden. Mijn specialist zal nl. raad vragen aan een rugchirurg.
Wordt (hopelijk) niet vervolgd in die zin
Abonneren op:
Posts (Atom)