Gezien haar problemen die ze de laatste tijd heeft mag Eva niet op weekend. Dit betekent dat ik enkele uren vrij moet maken om me met haar bezig te houden op haar afdeling. Vandaag ziet ze er prikkelbaar uit. Samen gaan we naar het cafetaria en eten er een gebakje terwijl zij een warme chocolademelk drink en ik een fanta. Haastig slokt ze alles naar binnen. “Gaan we nu een gezelschapsspel spelen ?” vraagt ze terwijl ze haar mond afveegt. Ik knik; Onder een deugddoend lentezonnetje stappen we terug naar haar afdeling.
Het eerste uur spelen we Rummikub, een spel met cijfers. Wie de eerste is zonder cijfers is gewonnen. Dit spel speelt ze graag. Tijdens het volgende spel begint het mis te lopen bij haar. De radio die muziek laat horen op de achtergrond moet het ontgelden. “Ik voel dat ik de controle over mezelf kwijt geraak. Ik moet in afzondering” zegt ze terwijl ze het spel in de doos opbergt. Ik stel voor dat ze naar de verpleegsters gaat om dit mede te delen. De verpleegster hechten weinig geloof aan haar verhaal en stellen voor dat ze wat gaat rusten in haar kamer. Ik neem afscheid en rijd terug richting thuis.
Een uur ofzo later krijg ik telefoon van haar afdeling. Eva is in afzondering. Ze maakte het de andere patiënten te lastig. Voor de rest van het weekend moet ze daar blijven. Als de dokter terug is zal hij over haar beslissen.
1 opmerking:
heftig!maar ze geeft het zelf wel duidelijk aan!
Een reactie posten