Gisteren was het de internationale dag voor mensen met een beperking.
Enkele bedenkingen van anderen en van mij :
Wat mij blijft verbazen is de enorme muur tussen mensen met en mensen zonder een beperking. (An Nelissen)
als vader van 2 kinderen met autisme begrijp ik je volkomen. Een
kinderlijk idealisme op dat vlak is me ook niet vreemd. Dat idealisme is
wel nodig anders zouden we er vast en zeker onderuit gaan. (suskeblogt)
Het ‘niet altijd weten hoe zich te gedragen’ is inderdaad soms een
zeer moeilijke situatie. En dit kan pas worden opgelost door meer om te
gaan met mensen met een beperking. Maar dan nog, de ene beperking is de
andere niet. Gewoon spontaan doen, zeker? (Thomas Pannenkoek)
klopt Thomas, je moet de mens zien, niet de handicap. Benader ze
gelijk wie. Zo heb ik enkele spastische vrienden waar ik ieder weekend
mee optrek. Geen enkele reden om die mensen “anders” te behandelen.
(suskeblogt)
We kunnen dus maar beter een warme, oprechte en mensvriendelijke
manier met elkaar leren omgaan, ook al is dat moeilijk en past het niet
meteen in onze economisch model. Of ben ik nu gewoon kinderlijk
idealistisch? (An Nelissen)
zijn we in feite niet allemaal mensen met beperkingen ?
1 opmerking:
die muren die moeten inderdaad dringend gesloopt worden , niet alleen voor mensen met autisme maar voor iedereen met een beperking. We zijn allemaal zo mooi, met of zonder beperking en ja de mensen met een beperking zijn dikwijls nog juist dat ene kleine beetje mooier dan wij
Een reactie posten