Vanmorgen op het werk onverwacht de directeur (nu op pensioen) ontmoet van de lagere school waar de zoon naar toe ging. In haar kleuterjaren ging de dochter naar diezelfde school.
Fijn om te weten dat hij mij, Fr, en onze kinderen nog kent.
Nog fijner om te kunnen zeggen dat het met de zoon heel goed gaat. Zonder medewerking van die school zou de zoon niet kunnen wat hij nu doet.
3 jaar zonder enige vorm van begeleiding!
Na 9 jaar diagnose, wie mag dan het meeste trots zijn? Zijn ouders? Neen, gewoon hijzelf!
Makkelijk was het niet en is het nog niet bij momenten, ook niet voor de ouders.
Een lange weg afgelegd, en wie weet hoe lang de weg voor hem nog zal zijn.
De thuismoeilijkheden, een moeder/pijnpatient, en een zus die zorgen vraagt, die hindernissen heeft hij alvast genomen.
1 opmerking:
Hoi Greet het leven is eenmaal niet eenvoudig...maar trots idd op jullie zoon dat mogen jullie en hijzelf ook zijn dat zeker!
Fijne dagen....van ons..
wij volgen jullie op hoop ik dat die van ons ook zo goed terecht komt..
Een reactie posten