Gisteren is Eva dus opgenomen in ST Lucas te Brugge.
De spanning hier thuis zal nu wel afnemen.
Fr. en ik kunnen nu 's nachts gewoon doorslapen, 6 nachten per week.
De zoon kan aan zijn examens beginnen.
Dit is gewoon een omgekeerde wereld.
Een ouder zou zijn kind niet op psychiatrie moeten onderbrengen, toch niet een 13-jarige.
Nu afwachten en zien hoe het verder verloopt.
2 opmerkingen:
Sterkte samen ....neem je rust..
God Allemachtig,
Dat is mijn allergrootste angst.
Opgenomen worden in het ziekenhuis.
Mijn ouders hebben het met mij ook moeilijk gehad.
Nu moet ik het zelf zien te doen.
Hoewel ik met mijn 24ste nog thuis woon, ga ik straks begeleidt wonen.
Het baart me zorgen om te zien hoe het gaat.
Alles wordt veranderd en ook de zorg in Nederland wordt aangepast.
Overheidsinstanties veranderen veel.
Iets wat me heel veel zorgen baart.
Maar er is er met niemand met wie ik erover praat.
Uberhaupt praat ik met niemand over mijn denken.
Niet met een mens in ieder geval.
Eingelijk is het niet eerlijk.
Eenzaamheid is er dan ook regelmatig.
MIsschien dan nog verpakt in andere gevoelens.
Jullie zullen je ook wel eenzaam moeten voelen.
Het is toch een strijd.
En ik denk dat in de tijd waarin we nu leven het voor jongeren niet makkelijk is om een beperking te hebben.
Acht jaar terug was dit voor mij al moeilijk.
Maar het wordt steeds harder.
Helaas ben ook ik behoorlijk verhart.
En dit merk ik op sommige momenten ook wel.
HOewel ik het dan maar niet uit, of beter niet kan uitten.
Soms voelt het wel zo.
Ik mag dit gewoon van mezelf ook vaak niet uitten (ook op basis van geloof niet).
Groet,
Jan.
Een reactie posten