De eerste dag was goed

's avonds kunnen wij bellen met Eva. Dat is de afspraak, wordt zelfs aangemoedigd, dat de ouders dat doen.
Vanavond dus de eerste keer na een volle dag. Zij heeft het blijkbaar goed gesteld met het meisje met wie ze de kamer deelt. Verder vond ze het "saai". Dat is te begrijpen, Eva en knutselen, dat gaat niet goed samen.
Volgens de begeleidster die we aan de telefoon hadden, heeft ze zich de hele dag gewoon goed gedragen.

Even over mezelf. Eva heeft zoveel (on)mogelijke vergelijkingen gebruikt om het over haarzelf te hebben, dat ik deze vergelijking over mezelf meedeel.
Ik voel mij sinds 12 mei een ballon met helium, waar af en toe wat prikjes in zijn gegeven. Gisteravond is die ballon leeggelopen. Nu nog wat leeg zijn, en dan een ballon worden met zelfgeblazen adem.

Ik wens niemand, maar dan ook niemand, toe, onder welke hoogspanning wij hebben geleefd de laatste maand. Je eigen kind niet meer alleen mogen laten? Pas achteraf vernemen dat ze op school iemand een gekwetst oog heeft geslagen? Die spoedopnames die op niets uitliepen? Een zoon die je wil zoveel mogelijk ontzien, maar die haar nog het best van al kan kalmeren?

Als ik mijn dochter een beetje ken, zal ze er weer bovenop komen. Over haar doorzettingsvermogen bestaat er geen enkele twijfel.
Besluit met haar eigen woorden: 'Soms neemt mijn lichaam het over van mijn hersenen, en ik kan daar niets aan doen.'
Inderdaad niet. Wij ook niet.