Wat moet ik zeggen?

Met onze dochter gaat het dus niet goed.

Oh ja, als ik iets moet inschatten: dan functioneert ze 90 tot 95% van de tijd "normaal".

Dat is zonder haar "buien" gerekend. Hoe moet ik dat omschrijven? Huilen, paniekerig, en alle mogelijke ziektes en lichamelijke kwalen die ze dan voelt, voor haar dus ECHT. Op die momenten zijn haar realiteit en de echte realiteit aan het vechten.

Veel wil, kan ik er nog niet over schrijven, maar dat het dieper gaat en ging dan gewoon puberend autisme, dat was wel duidelijk. Voor ons al maanden.

Dat is ons ook gezegd in het gesprek dinsdagmiddag met de "externe hulp". Zijn wij "blij" dat ze dat gedrag ook in school begon te vertonen, we werden dan toch serieus genomen.

Nu, er is iets aan te doen, volgens E.

Gelukkig is Francky's vermoeden niet waar.

Wij zijn dinsdag 2 uur weggeweest. 's Avonds van J. vernomen: ze zat deze namiddag te huilen in de tuin. Op zijn vraag wat er scheelde, antwoordde ze: je kan het toch niet begrijpen. Hij is er niet verder op in gegaan.

De doorwaakte nachten, daar begin ik niet meer over.

Het is en was lastig voor ons drie.

Het allerlastigst is gewoon: zien en weten dat het niet goed gaat met haar, want uiteindelijk gaat het er om dat zij weer zichzelf een (beetje) gelukkig kan voelen.