Onze dochter is niet gelukkig.
Ze heeft vanavond zoveel als mogelijk gezegd, gehuild zelfs.
Moeilijk hoor, om de juiste vragen (déja vu van J. als kind) te stellen aan een autistische 13-jarige.
Toch gelukt.
Van F. (die erbij was) de opdracht gekregen om een verslagje te maken voor de school.
Dat is gebeurd.
Ik kan het niet verklaren. Is het de lichaamstaal van mijn kinderen? Omdat ik hun moeder ben? Ik weet een tijd op voorhand dat er iets scheelt. En juist omdat ze ASS hebben, is het zo moeilijk om aan hen iets te vragen of te zeggen op het juiste moment.
De oma ontmoet van het meisje waarover al eerder geschreven werd. Van haar nogmaals de verzekering gekregen: Greet: jullie (met F. uiteraard)zijn bijna de enigen die het VERSTAAN.
En zoiets maakt mijn dag dan weer goed.
verdorie blij dat ik dit mag ervaren, van mijn dochter. Het is toch maar haar moeder die ze vertrouwt. Het is echt niet altijd zo simpel geweest.
Greet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten