Ikke ben het beu

En wat: pijn hebben, ziek zijn.
Eergisteren naar de chirurg geweest. Aan het lijntje gehouden (zoals verwacht, trouwens, daarom is Francky niet meegegaan, hij ging zichzelf boos maken) Mijn knie is er zeer slecht aan toe, ik ben te jong om een prothese te krijgen, pijn hebben is een bizar ding en nog veel medische uitleg erbij. Een zeer goeie chirurg, maar in mijn geval toch: twijfelend. Ik heb het genoeg gehad en gehoord. Seffens zeggen ze dat het tussen mijn oren zit. Wel tussen mijn oren gaat er al genoeg om op zich, en dat weet ik.
Ik heb al een zeer zware rugoperatie gehad (de lijdensweg vooraf heeft anderhalf jaar geduurd), en mijn nek heeft ook artrose. Die laatste 2 dingen doen al genoeg pijn, met het natte weer van de laatste dagen. Dus als ik zeg pijnprikkels die weer allesoverheersend zijn: ik weet waarover ik spreek. Dat branderig gevoel in en aan de achterkant van mijn knie gaat niet weg.
Buurvrouw N (verpleegster), de huisdokter, de kinesist-osteopaat, allemaal zien ze een gezwollen iets aan mijn knie en als ze (zoals de huisdokter) er aan komen gaat er iets door mij dat mij doet reageren van snok, kom er niet meer aan. Francky blijft er bij dat hij soms blauw uitslaat.
Volgende woensdag een afspraak met een andere chirurg. Een mirakeloplossing? Zeker niet.
Alleen: ik ben alles zo beu. Ik wil eindelijk eens weten waar ik aan toe ben. Medicatie nemen voor de rest van mijn dagen? Toch te jong voor een prothese ? (en neen, ik onderschat absoluut niet dat dat maar een halve oplossing kan zijn, en ik zit echt, echt niet te wachten op een volgende ingrijpende operatie) Alle lapmiddeltjes heb ik ondertussen al geprobeerd.
Ik word gewoon zo suf en lusteloos en passief van de pijn en alle medicatie die ik de laatste weken weer heb (moeten) nemen. Ik word ook makkelijker ziek. Ik heb altijd al een aanleg gehad om "het plaagske" makkelijker te krijgen dan bv. iedereen hier in huis. De laatste 3 maanden was dat: heeft er iemand dat, dan krijg ik dat gegarandeerd.
Neen, goed voel ik mij niet, en met die lichamelijke pijn: ik ga mij niet, vooral niet meer forceren. Dat ik heb ik al namelijk anderhalf jaar geleden gedaan. Ik heb er de moed niet meer voor. Er moet een medische oplossing zijn, al is het maar nog minder bewegen. Wat kan ik nog van bewegen: fietsen, dat wel, maar niet te ver en niet te lang, liever 3x daags 500 meter dan omgekeerd, stappen (helaas niet al te lang voor het snok zegt, en dan heb ik het over een paar honderd meter). Thuis: de trap voetje voor voetje. Autorijden durf ik al weken niet meer, juist vanwege de "snok".
Mag ik mij nu gefrustreerd voelen?

Groetjes,

Greet.