Soms kom je totaal onverwachts op een situatie waarvan je denkt, tiens, dat is dus ook erfelijk.
Jasper had deze week een polo (T-schirt met kraag) aan onder een trui. Opgemerkt 's morgens: de kraag zat niet niet goed. Ik wilde hem juist steken. Maar dat ging niet. Om een kraag juist te steken moet je ook aan de nek komen, en dat verdraagt hij niet, het kietelt. Precies dezelfde reactie die ik heb als iemand aan mijn nek komt.
Nog zoiets: als ik de laatste jaren mijn broer zie terwijl hij tv kijkt, plooit hij zijn hand op exact dezelfde manier als vroeger onze vader (duim, wijs-en middelvinger tegen zijn wang, ringvinger en pink geplooid onder het kaakbeen).
Ongetwijfeld zijn er nog dergelijke voorbeelden. Je moet, denk ik, omdat het zo vanzelfsprekend is, er juist op vallen om de gelijkenis te zien.
Ik herinner mij ooit een cursiefje gelezen te hebben van Simon Carmiggelt waarin hij schreef dat één van zijn kleinzonen exact dezelfde oogopslag had als zijn vader.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten