"ik weet niet wat ik moet zeggen". Met deze woorden nam Jasper zondagavond afscheid van zijn moeder. Zij stond beneden aan de trap, klaar om samen met mij te vertrekken richting ziekenhuis; hij bovenaan de trap.
Eva keek niet eens op terwijl ze verder deed met haar online-spelletje op de computer. "ja ja, mama, tot later. zie je wel". wuifde ze zonder omkijken naar haar moeder. Greet weet wat je van Eva kunt verwachten, dus verdrietig of boos om Eva's reacties, nee, we kennen haar nu wel.
Deze morgen gebeurde alles zoals het de laatste jaren maar kan. Eerst ik op om 6 uur, gevolgd door Eva die omstreeks kwart voor zeven naar beneden komt. Ondertussen is Jasper in pijama de trap afgevlogen richting boterhammen. Vlug enkele zonder beleg naar binnen en dan weer als een schicht richting zijn kamer waar de pc rustig op hem wacht.
Om half acht ga ik met Eva naar de bus en wanneer ik 15 minuten later terug thuis kom staat Jasper klaar om met mij naar school te gaan.
Geen van beiden vroeg om hun mama. Ze was er niet, geen probleem.
Toen ik Eva bij mijn moeder ophaalde deze avond was er weer geen spoor van interesse over Greet, wel de vraag hoe het met Bruno was. Jasper vroeg ook niets, maar toen ik hem voorstelde om samen met mij mama te gaan opzoeken in het ziekenhuis antwoordde hij dat hij dit eventueel morgenavond eens zou doen.
Toen ik vanavond terug kwam van bij Greet die ondertussen weer bij de levenden behoorde kreeg ik geen reactie. Geen Jasper die naar beneden holde om informatie. Hij bleef rustig op zijn kamer. Eva vroeg langs haar neur hoe het ging met mama, vliegensvlug gevolgd door de mededeling dat oma zojuist gebeld had. Dat was het.
Tenslotte ging Eva om 9 uur naar bed. Toen ik naar haar kamer ging voor de traditionele nachtzoen vroeg ze uieindelijk hoe het met haar mama ging.
Ik heb dit zo duidelijk mogelijk proberen te doen opdat ze het een beetje kan vatten.
Tenslotte maakte ze een handgebaar en zei : "t was maar om te weten hoe het is". Met andere woorden : "stop nu maar". Dit doe ik dus nu.
Totdaar mijn verslag aan de verontruste kindertjes.
1 opmerking:
Lijkt mij enorm moeilijk als de kinderen niet vragen hoe het met hun moeder gesteld is die een operatie moest ondergaan. Aan de andere kant kan ik het vanuit mijzelf ook wel weer goed begrijpen, geen nieuws is goed nieuws waarom dan het nieuws vermelden hoe het gaat en wat er gebeurd is.
Blijft lastig
Een reactie posten