Ik wil dieper ingaan op complimentjes geven. Gezien mijn achtergrond zijn sommige dingen erg moeilijk geweest.
Ik mag van mezelf zeggen dat ik een intelligent persoon ben. Mijn schoolresultaten waren navenant. Een reactie van mijn vader staat mij nog bij: toen ik de zoveelste maal een rapport had met veel 10/10, zei hij 11 op 10 is nog beter.
Soit, toen ik kinderen kreeg had ik mij voorgenomen om dat anders te doen, hen wel zoveel mogelijk complimentjes te geven en hen zo positief mogelijk te benaderen.
Wat bleek. Dat werkte niet.
Hen zo positief mogelijk te benaderen wel, hoor. Dat deden en doen wij nog altijd.
Maar complimentjes en schoolresultaten? Noppes.
Jasper kwam in de eerste klas thuis met een werkschriftje van taal dat moest ondertekend worden. Alles samen had hij 96/100. Wij: heel goed Jasper, hij: ja maar, ik heb toch 4 foutjes gemaakt. Dan maar duidelijk gemaakt dat iedereen foutjes maakt, maar hij was toch niet gerustgesteld.
Met Jasper is dat jaar na jaar zo verder gegaan, altijd goeie schoolresultaten, en moeilijk complimentjes aanvaarden daarover.
Vorig jaar is hij gestart in het middelbaar onderwijs, met een schitterend resultaat (zoals te lezen in vorige blogs).
Maar, als hij thuiskwam met een zeer goed resultaat van een proef, mochten wij hem niet gelukwensen. Gezien zijn gevoel voor ironie heb ik er dan maar een spelletje van gemaakt, en dat 11/10 van mijn vader bovengehaald. En raad eens: hij kon het waarderen.
Met kerst kon Jasper er echt niet mee om dat er zoveel mensen hem wilden gelukwensen met zijn schitterend rapport.
Daarom is het echt leuk dat Eva nu hetzelfde gedrag van het niet leuk vinden van een complimentje begint te vertonen. Ons meisje wordt echt groter (in alle betekenissen van het woord)
1 opmerking:
grappig dat het zich herhaald toch?
grt Angeline en leuk om te lezen.
Een reactie posten