Eva vraagt al heel lang voor een huisdiertje. Tot op heden was daar nog niet veel van in huis gekomen. Behalve die ene overlevende van een handvol guppies en enkele microscopisch grote ongewervelden zijn hier geen huisdieren langs gekomen.
Zij stelde laatst nog voor om een cavia ofzo te nemen, maar dat zie ik echt niet zitten. Daarbij als je weet hoe Eva steeds gereageerd heeft op dieren dan begrijp je mijn bezorgdheid wel.
Tot voor korte tijd was het levensgevaarlijk om met Eva langs de straat te wandelen. Telkens zij een hond zag werd zij zowat histerisch. Ook al was die zowat 500 meter ver van haar. Je moest haar soms letterlijk bij haar nekvel nemen of je zag ze nooit meer levend terug. Zij was bekwaam om onder een voorbijrijdende auto te springen. zo verblind door paniek.
Nu is dat allemaal veel verbeterd maar de onderliggende angst is bij haar nog altijd lattent aanwezig.
Over huisdieren werd de laatste maanden niet meer gesproken totdat ik op het werk vernam dat de kat van een collega onverwachts jonkies gekregen had. Ik vond dat dit misschien het geschikte moment is om Eva een poesje te geven als kameraad. Niet zomaar een grote kat waarvan zij bang zou zijn, maar een lief kattejong waar zij zou voor kunnen zorgen.
Toen ik Eva hiervan voorzichtjes op de hoogte bracht, was zij onmiddellijk gewonnen voor dit idee.
Zij had ergens een mandje staan en zocht een plekje in de keuken uit waar ze dit zou plaatsen. Ook begon ze over een naam na te denken. Klinkt allemaal positief, niet ?
Vanavond gaan we naar de katjes kijken. Zo zullen we zien hoe Eva reageert bij de eerste kennismaking. Mijn collega is hiervan op de hoogte en heeft alle begrip bij een eventuele mislukking.
Morgen meer over deze eerste kennismaking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten