De dag na de opname !

Maandagmorgen, Greet aan de telefoon, begeleider en verpleegsters verwittigen dat Eva gehospitaliseerd is. Iemand van de dagbesteding heeft reeds een videogesprek met Eva achter de rug.

Samen wat kleren en toiletgerief in een zak stoppen. Die breng ik straks. Even langs geweest bij huisartsenpraktijk met de fiets om voorschriften op te halen die daar liggen te wachten. Wat verder vlak voor rondpunt van Meensesteenweg grote controle door politie van autovoertuigen. Ik vraag aan een inspecteur die ik al tijden ken of ik met auto naar het ziekenhuis mag rijden. “Niet om te bezoeken, wel om kledij etc. af te geven.” “Geen probleem,ik mag toch niet bij haar, dank voor de info”. Ik fiets verder terwijl de agent auto nr. zoveel tegenhoudt.

Rond de middag parkeer ik de auto in de Brugsesteenweg vlakbij het ziekenhuis. Alles ziet er verlaten uit. Normaal gezien is het hier altijd erg druk. De ingang van het ziekenhuis is helemaal veranderd bij de laatste keer ik er binnen trad. Eén dame met mondmasker wijst me de juiste weg naar de inlichtingen. Daar krijg ik een sticker met de naam van de patient er op. Die kleef ik aan de zak en plaats die in het mij aangewezen rek. Als er vuile was is zal ik opgebeld worden laat de dame weten en wijst me het rek waar ik die zal kunnen vinden. Het voelt allemaal heel erg bevreemdend aan. Vlug terug naar huis.

Tot de volgende.

Crisis !

De afgelopen weken waren we onder invloed van dat corona virus. Wat je ook deed of waar je ook keek, je kon er niet aan ontsnappen. Naast de getroffen en overleden personen had het virus ook invloed op het dagdagelijks leven van iedereen of toch de meesten onder ons.

Zo kwam ik bij voorbeeld technisch werkloos thuis te zitten. Eva haar dagbestedingen vielen ook in het water. Dit had invloed op haar. Voor mensen met autisme zijn veranderingen al niet gemakkelijk, maar thuis zitten en die maatregelen die ons belemmeren in ons doen en laten begonnen zwaar door te wegen bij haar.

Gevolg was dat zij zondagnamiddag een psychotische aanval kreeg. Vlug de 112 gebeld. “Gedraagt ze zich agressief ?” vroeg een dame aan de andere kant van de lijn. “Momenteel wel” antwoordde ik. Gevolg was dat even later onze doodlopende straat bezet was met één ambulance en drie politiewagens. De inspecteurs gingen als eerste haar kamer binnen gevolgd door iemand van de hulpverlening. Zonder problemen ging ze mee met de ambulance. Ze zou dezelfde namiddag nog onderzocht worden of ze al dan niet het coronavirus in zich heeft en dan nog enkele andere onderzoeken.

Deze morgen hebben we vernomen waar ze zich momenteel bevindt en welke spullen ze nodig heeft. Bezoek hebben mag ze niet. Het is afwachten nu.

Groetjes.

Samen verhalen verbeteren.

door Suskeblogt

Al enkele jaren schrijft Eva verhalen. Gemakkelijk is het voor haar niet om gedachten en ideeën in schrijftaal om te zetten. Wel zijn haar verhalen origineel en persoonlijk. Geen kopie van wat reeds bestaat.  Daarom zocht ze iemand om haar te helpen. Een tijdje geleden kwam ze een man tegen die ze nog kende van op school. Binno zoals hij heet zat wel in een andere richting en is enkele jaren ouder. Zijn droom is striptekenaar te worden. Binno heeft al enkele verhaallijnen klaar om uit te werken. Wel wilt hij wat bijverdienen. Zo stelde Eva hem voor om haar te helpen haar verhaal te verbeteren qua schrijfstijl. Eva zou dus zijn werkgever worden. Enkele tijd nadien kreeg ik een mail met zijn C.V. Dat doe je nu eenmaal bij je toekomstige werkgever. De afspraak werd gemaakt dat hij op zaterdagmiddag zou langskomen om haar werk te verbeteren. Ook zijn salaris werd besproken. 

Deze namiddag was Benno terug op afspraak. Hij heeft zijn eigen toetsenbord meegebracht. Dat werkt makkelijker. Samen zitten ze dan aan de PC. Als ik in de living kom zijn ze al druk bezig. Eva heeft hem een kop koffie gebracht. Nu weet hij niet waar hij die kop mag zetten, op de tafel in de living of gewoon bij zich aan de PC. Wat later merkt Binno dat hij vergeten is zijn pauze op te nemen. Die wordt dan maar vlug genomen. Tijdens het werken gaat het alarm af van Eva’s GSM; Het teken dat de werktijd er op zit. Onmiddellijk staat Binno recht en neemt zijn materiaal. Ik breng hem naar het station. Onderweg vertelt hij over zijn strip projecten waar hij mee bezig is. Veel concreets is er nog niet uit de bus gekomen. Zo komen we aan het station. Hij schudt me de hand en stapt uit. “Vergeet de rekening niet te sturen” merk ik nog vlug op. Dat zal hij doen.