Het sollicitatiegesprek.

https://suskeblogt.com/ voor originele post.

Onlangs reed ik langs binnenwegen met naast mij onzen zoon. Hij had een afspraak voor een sollicitatiegesprek. Nu het schooljaar er zowat opzit stromen de aanbiedingen bij hem binnen. Niet een echt gunstige periode voor hem daar hij zich volledig op zijn eindwerk wilt concentreren.

Terwijl de weiden en koeien langs ons passeerden moest ik denken aan de tijd dat ik met mijn eerste auto net als nu door de landelijke wegen reed met naast mij mijn vader die zelf nooit had leren autorijden en telkens van onze uitstapjes genoot.  We zijn nu  bijna 35 jaar verder en nu heb ik mijn zoon in plaats van mijn vader naast me. Na de school zal de zoon autorijlessen volgen maar nu eerst dit schooljaar afwerken.

Een half uur nadat hij het gebouw was binnen gestapt was hij reeds terug.
ik : Nu reeds terug ?
zoon : Het heeft lang genoeg geduurd.
ik : Viel het mee ?
zoon :Ja hoor ook al probeerde ze me tijdens het gesprek zenuwachtig te maken.
ik : Hoezo ?
zoon : Je weet wel, ze proberen uw antwoorden tegen je te gebruiken.
ik : Viel de interviewer mee ?
zoon :  Ja, ze vertelde me waar ze woonde.
ik :  wablief ? Waren jullie al zo intiem ?
zoon :  Nee ze deed dit slechts om sympathiek over te komen.
ik : tevreden over dit gesprek ?
zoon : Ik mag terugkeren voor enkele proeven.
ik :  da’s goed !
zoon : Eens zien hoe en wanneer het voor me past.
ik : Laat maar weten wanneer ik paraat moet zijn.
zoon : We zien wel.

Groetjes.

Nu, 21 jaar verder !

De zoon -21- is aan het afstuderen.
Door een vraag van de zeer attente leerkracht van het 2e leerjaar hebben wij hem laten onderzoeken op wat? Toen waren we al bezig met de op dat moment 5-jarige dochter. Kwam naar voren: autisme. Het huilen, het rigide kreeg voor ons een plaats. Hij was 9. Tot in het 5de leerjaar ging alles relatief goed.

Een cliché dat voor Francky en ikzelf een soort running gag is geworden. Wij vertrouwden hem aan die leeftijd : laat niemand binnen. De 9-jarige was alleen thuis. Zijn tante kwam aan de deur. Ze belde aan, kwam kijken door het venster, zag hem en deed teken, waarom doe je niet open. Hij schreef een briefje : “ik ben alleen thuis en mag niet open doen”. Hij toonde dat via het raam aan z’n tante.
Met die reactie werd eindelijk geloofd door de familie dat die jongen met zijn o zo goede punten op het rapport ook wel autisme had.
De regels werden aangepast : oma, familie, de buurvrouw mag je binnenlaten.
mvg

PS
Het zit mij hoog om door een hulpverlener een “expert” genoemd te worden ivm en tegelijk, het gaat toch goed met jullie zoon. Dit na ons dochter’s probeersel. Precies of je je ene kind kan afwegen tegen een ander.