De grote wending.

Maandag kreeg Eva te horen dat ze niet langer mocht verblijven op de PAAZ. (PAAZ staat voor Psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis) Vanaf dan kon ze wel nog dagelijks naar de therapie komen, maar niet meer overnachten op de afdeling. Kortom : iedere dag naar huis om te slapen en ‘s morgens er weer naartoe. Maandagavond leek dit goed te gaan, maar dinsdag staken de problemen hun kop op. Tegen het vallen van de avond begon ze onrustig te worden en wou terug naar het ziekenhuis. We belden naar de afdeling om te weten wat de mogelijkheden waren en daar lieten ze ons weten dat dit via de spoed moet gebeuren. Zo gezegd zo gedaan. Gelukkig had ze nog niet alles uitgepakt zodat we ons niet veel later reeds konden aanmelden. Na wat heen en weer geloop en gebel met de arts die haar behandelt liet men ons weten dat “dit niet volgens de afspraak was met de dokter”. Er was afgesproken dat ze thuis zou slapen, dus moest ze maar een inspanning doen. Gebroken ging ze naast mij terug naar de auto. Wij terug naar huis. Een slaapmiddel deed de rest. Deze voormiddag belde ze me op van uit de PAAZ dat ze deze namiddag naar het ziekenhuis in Menen kon. Goed nieuws dus ! Vooraleer naar Menen te vertrekken moest ze eerst nog even langs bij een gynaecoloog. Blijkbaar verstoren de medicatie haar maandelijks ritme. Dat zoiets kan daar had ik geen benul van, maar ik ben nu ook eenmaal een man.:) Rond 14 u 30 arriveerden we in Menen. Voor de volgers van deze blog en de “soap”blog : het is dezelfde kliniek waar de zoon van Grote Muis in verbleef. Wel een andere afdeling, natuurlijk. Het onthaal viel mee. Eva kreeg alle nodige aandacht en mocht vragen stellen indien nodig. Het lijkt me een ideale omgeving om tot rust te komen en dat is wat ze nodig heeft. Nu afwachten hoe het verder met haar gaat. Groetjes.

AUTI EXPERT

Greet schrijft Vrijdag was het 10 jaar geleden dat de opa van onze kinderen overleden is. Voor oma ben ik naar een herdenkendingsmis geweest. De zoon gaat mee naar een uitgebreider familieherdenkingsdienst in mei. Maandag zei iemand aan mij dat ik een expert ben ivm autisme, en waarom help je geen mensen ermee? Expert, misschien wel, met opgegroeid te zijn onder die opa en te zien dat zijn oudste kleinzoon is uitgegroeid tot een mens die op hem lijkt. Dat ligt niet enkel aan de genen, ook zijn vader is toch voor minstens de helft verantwoordelijk geweest dat onze zoon zo goed opgegroeid is. Die is dus een Asperger, die heel intelligent is en zijn weg door het leven wel weet te maken. Verder leef ik met 2.5 ass-mensen. 1.5 leven evengoed met mij, pijnpatient. En ik weet dat dat niet plezant is. Die ene persoon over wie het hier allemaal draait, wel alles komt terug op ons, als ouders. Hallo, met de mama van… is bijna een stopwoord geworden van mij. De wachtlijsten nemen er maar weer bij. Dat is de reden waarom ik mij niet sterk genoeg voel om andere mensen te helpen. En pijnrevalidatie echt wel. 0.5 mag je raden. mvg Greet en het konijn. Ik mocht het aaien vandaag

Wat nu ?

Greet schrijft.

Na het niet-gelukt paasweekend om thuis te zijn kunnen we alleen maar hopen dat sommige professionelen hun woord houden en dat er echt werk wordt gemaakt van alle opties die open liggen, en dat zijn er drie voor ik zover kan bijhouden, om dochter niet meer full-time thuis te hebben.

Een mens, drie mensen, eigenlijk wordt er zich pijnlijk van bewust hoe rustig het is zonder haar. Van mensen uit de onmiddellijke omgeving horen wij alleen maar: ja het is heel lastig zeker, en we leven met jullie mee. Haja.

Ik kan spreken voor Sus en mezelf, als ouders, neen wij willen haar niet meer full-time thuis, omdat anders ook wij een keer mogen afgevoerd worden.De constante spanning waarin je leeft… Voor de zoon kan ik het niet zeggen, maar je ziet en merkt aan alles dat hij niet voor niets samen met ons in een zak is gevallen nu ze er niet is. Kwam nog aan mij vragen: ik moet haar toch niet bezoeken in het ziekenhuis? Neen hij moet niet.

Een woord wil ik hier niet uitspreken: maar ze moet onder constante controle staan, want een gevaar is ze, voor zichzelf eerst en eventueel voor anderen, want dat gedrag heeft ze genoeg vertoond, de laatste maanden.

Ja het is zwaar, maar het zwaarst van al moet het nog voor haar zijn.

t Is te hopen dat er volgende week wat uit de bus komt, en dat ze door haar gedrag voorrang krijgt op allerlei wachtlijsten.

mvg
Greet