Woeha

Dit is dus van greet, voor alle duidelijkheid,

Wat ons dochter betreft, waar nog terecht??

Geen vragen wat mij  betreft, Vanavond zeer duidelijk gemaakt aan haar vader, hoe zij kan bestaan
Zij was een deel van haar kamer aan het schilderen, en vader mocht het niet zien,
en ik kan dit weer moeilijk weergeven

 heb ik haar gehad?  toch op taalvlak Papa mag niet naar boven komen Maar ze had ook niet gezegd dat ik dat niet mocht vertellen  En ondertussen bellen naar een zgz vriendin

Ja dat is ook weer moeilijk
Een ding is heel erg zeker voor mij en hoop ik ook voor francky, volgende week is herfstvakantie
De zoon thuis, dat is gewoon gezond verstand in huis,

Hij wordt niet verondersteld te moeten ingrijpen bij zijn zus

Maar dat hij er gewoon is, met zijn zo logisch aan de andere kant van dat ass, verstand
Soit dat hij er letterlijk is helpt gewoon

Is dit weer een moeilijke blog?

Wel neem ons dochter over
Aan ons ligt alleen het feit dat wij ons dochter gelukkig willen zien

Ongelukkig geformuleerd? neem het nog meer over, Ik kan dit zeggen vanavond gelukkiger met onze katten dan met onze dochter, En neen ik was niet alleen,

Medicatie

In 2011 toen dochter 13 jaar was kreeg ze last van psychoseaanvallen.
Na een lange opname in de kliniek in Brugge en de aangepaste medicatie was alles weer onder controle bij haar.

Nu zijn we 2014 en is ze bijna 17,
In drie jaar tijd is ze veel veranderd op gebied van uiterlijk en manier van denken en leven.
Da's logisch niet ? Geen enkele 17 jarige is zoals ze was op haar 13de,
Wat niet veranderd was in die jaren was haar medicatie.
Steeds dezelfde pillen al dan niet wat zwaarder,
De medicatie is als het ware een routineklus voor huisarts of psychiater.
Je gaat bij hen op visite en zegt langs je neus weg dat de pillen bijna op zijn.
Zonder vragen of welke opmerking dan ook schrijven ze een nieuwe lading voor.
Daarmee is voor hen de kous af.

Dinsdag hebben we na enkele telefoontjes toch nog eens bij haar huidige psychiater kunnen langs gaan. Meestal gaat ze bij één van zijn psychologen, maar ik  had mijn vragen.
Dus ging ik eerst binnen vooraleer hij haar kon zien.
Na één en ander verteld te hebben over haar stemmingswisselingen en de pillen die ze nog steeds neemt vond hij dat het inderdaad tijd is om dat eens te herzien.
De dag er op is ze begonnen met haar nieuwe medicatie die over 14 dagen al resultaat zou moeten geven. Afwachten dus.
Toch heb ik problemen met het feit dat je als patient of ouder zelf moet beginnen over veranderen van medicamenten.

Van greet
Ha dit alleen maar ter bevestiging, Neen, ik ga niets meer zeggen, Alleen hoe verschrikkelijk moeilijk het is om met ons dochter om te gaan,

Het is te hopen dat die "moodswings" bedwongen worden door die nieuwe pillen,

Wat duidelijker: het tijdsbesef heeft ze echt niet, Zelfs onze katten doen beter, En dit is echt  geen grap,
Waar het weer om gaat: wachtlijsten voor alle zaken die belangrijk zijn,
Voor een meisje die in haar goede dagen echt wel een sympathiek persoon is,

Wat moeders betreft: ik leef al sinds die keer dat ik het voor mijn ogen heb gezien, die psychose met een soort constante angst in mijn hoofd, Soms heel niet nodig, op andere momenten dus wel-

nu zou ik willen eindigen als

zeer liefhebbende, maar ook wel zeer bezorgde ouders,

Ik wil het nu !

De laatste tijd loopt onze dochter er humeurig bij.
Nooit makkelijk om met zo iemand te leven, vooral als ze zelf niet kan zeggen wat er scheelt.
Deze middag kwam ze naar me toe en gaf me een briefje.
Daarop had ze de reden van haar gedrag geschreven omdat ze het te moeilijk vindt er over te praten.

"Sorry dat ik me de laatste tijd wat negatief gedraag. maar ik voel me de laatste tijdt zeer ongemakkelijk vanbinnen. Ik wil mijn kamer zo inrichten dat ik me er thuis voel, maar ik ben er al een maand mee bezig en wil het afhebben. In die maand is er niet echt veel veranderd en dat maakt me ongelukkig. Als ik krijg waar ik naar verlang zal ik me een heel stuk beter voelen. Ik heb al een idee hoe mijn kamer er moet uitzien. Geef me wat cash geld zodat ik de spullen kan kopen die ik nodig heb en hoef je de hele tijd niet mee te gaan om te betalen;"

Dat ze ongeduldig is weten we. Ook al is ze bijna 17, ze heeft geen besef van tijd.
Alles wat ze bedenkt moet NU gebeuren. Sparen of wachten op iets is voor haar een onmogelijke opdracht.

Om meer geld te kunnen uitgeven is ze nu op zoek naar weekendwerk.
Gisteren heb ik haar naar Mac Donalds gebracht.
Zelf gaat ze het ene uitzendbureau na het andere met een bezoekje vereren.
Ik laat haar doen.
Wie weet zit er wel iets tussen dat haar past.
Want met haar beperking kan ze niet overal ingezet worden.