Frustraties

Wel na de hysterische bui van onze dochter (gelukkig bij de huisdokter); kan ik ook alleen maar mijn soort frustratie uiten.

Het is dus zo dat onze dochter voor een voldongen feit staat, OV1; maar met een nieuw programma, zo nieuw dat ze zelf in school nog niet alles kunnen invullen.

Gezien ik er de laatste weken alleen voor heb gestaan, kon ik alleen maar ja en amen zeggen; tegen de juf van de school; zonder haar vader te raadplegen. De reden waarom wordt hopelijk ooit nog een keer duidelijk. Te hard geformuleerd. Ik heb toestemming gekregen van haar vader en het was de school die mij, als moeder voor een voldongen feit heeft gesteld, Dochter  was dan ook al op psychiatrie,

Nu; alles om je kind gelukkig te doen zijn; of laten worden. In dit geval is dat; hoe moeilijk ook, soms toneelspelen, Positief benaderen waar het kan; verzwijgen waar je vermoedt dat ze iets niet aankan.

Dus nogmaals ik ben zo blij dat ze volgend schooljaar deeltijds op internaat zal kunnen.
Zij heeft structuur, regelmaat nodig die wij hier thuis haar niet kunnen bieden.

Integendeel. Zij doet haar best om hier in te passen. Ik zie de inspanningen. Ik heb een zeer diepe inspanning gedaan om haar te proberen te begrijpen. Maar dat lukt niet.
Allang daarover hoor, voor mezelf.

In de ondertussen bijna 14 jaar met onze dochter hebben wij al van alles meegemaakt en zijn we  therapeutisch bezig geweest tot op het moment dat van eigenlijk sommigen we de naam niet meer weten. Aan ons ligt het niet.

mvg
greet